Στην πρώτη του επίσκεψη στο Ισραήλ ως καγκελάριος, ο Φρίντριχ Μερτς επέλεξε να εμφανιστεί ως ο πιο πρόθυμος υπερασπιστής της ισραηλινής κυβέρνησης, επαναλαμβάνοντας μηχανικά ότι «είναι στον πυρήνα του γερμανικού DNA» να στέκεται στο πλευρό του Ισραήλ. Μια δήλωση που περισσότερο θυμίζει πολιτική υποταγής παρά ψύχραιμη διπλωματική τοποθέτηση ενός ευρωπαϊκού ηγέτη.
Από την Ιερουσαλήμ, ο Μερτς προσπάθησε να παρουσιάσει τη στάση του Βερολίνου ως δήθεν ισορροπημένη, προκαλώντας ωστόσο εύλογα ερωτήματα: ποια ισορροπία ακριβώς υπερασπίζεται, όταν κάθε φράση του είναι και μία άκριτη επιβεβαίωση της απόλυτης ταύτισης με την κυβέρνηση Νετανιάχου;
Αναφερόμενος στη «φρικτή επίθεση της Χαμάς», ο Γερμανός καγκελάριος έσπευσε να δικαιολογήσει την πλήρη ευθυγράμμιση της Γερμανίας με το Ισραήλ, παραλείποντας βολικά κάθε αναφορά στις αμφιλεγόμενες στρατιωτικές επιχειρήσεις, στους χιλιάδες αμάχους που έχουν πληγεί και στη διεθνή ανησυχία για τη συνεχιζόμενη ανθρωπιστική κρίση στη Γάζα. Για τον Μερτς, αυτά φαίνεται να είναι απλώς «διλήμματα» που δεν αξίζουν ιδιαίτερη συζήτηση.
Σχολιάζοντας τον προσωρινό περιορισμό παραδόσεων όπλων από τη Γερμανία προς το Ισραήλ, ο καγκελάριος έσπευσε να διαβεβαιώσει ότι η απόφαση αυτή δεν αποτελεί πραγματική διαφοροποίηση, ζητώντας ουσιαστικά συγγνώμη που η χώρα του τήρησε έστω και για λίγο μια στοιχειωδώς προσεκτική στάση.
Ακόμη και για το σχέδιο του Ντόναλντ Τραμπ για τη Γάζα, ο Μερτς δεν δίστασε να εμφανιστεί ενθουσιώδης, μιλώντας για «βοήθεια» σε μια υποτιθέμενη ειρηνευτική διαδικασία, λες και οι επικριτές του σχεδίου –εντός και εκτός ΗΠΑ– δεν υπάρχουν.
Την ίδια στιγμή, ο Γερμανός καγκελάριος αναφέρθηκε στη «λύση των δύο κρατών» ως αν να αποτελεί κεντρική προτεραιότητα της διπλωματίας του, ενώ η στάση του σε κάθε σημείο της παρουσίας του περιοριζόταν στη μονόπλευρη στήριξη της ισραηλινής κυβέρνησης, χωρίς καμία ουσιαστική αναφορά στην ανάγκη προστασίας των Παλαιστινίων.
Ακόμη και όταν ο Ισραηλινός πρόεδρος Χέρτζογκ μίλησε για την ανάπτυξη του συστήματος Arrow 3 στη Γερμανία, ο Μερτς έσπευσε να το χαρακτηρίσει «σπουδαίο και συγκινητικό», ενισχύοντας την εικόνα μιας Γερμανίας που αντί να λειτουργεί ως δύναμη ισορροπίας στην περιοχή, προτιμά τον ρόλο του πρόθυμου αποδέκτη κάθε ισραηλινού εξοπλιστικού σχεδίου.
Στο βιβλίο επισκεπτών, ο καγκελάριος μίλησε για «θησαυρό» και «ευθύνη» απέναντι στο Ισραήλ, όμως η επίσκεψή του απέδειξε ότι ο ίδιος αντιλαμβάνεται αυτή την ευθύνη όχι ως ανάγκη για ειρήνη, δικαιοσύνη και ισορροπία, αλλά ως ανεπιφύλακτη υιοθέτηση των θέσεων της κυβέρνησης Νετανιάχου.
Για ακόμη μία φορά, ο Μερτς έδειξε πως από την γερμανική εξωτερική πολιτική του 2025 λείπει αυτό που χρειάζεται περισσότερο η περιοχή: ψυχραιμία, διπλωματική αυτονομία και πραγματικό ενδιαφέρον για την ειρήνη. Έμεινε μόνο η ρητορική της πλήρους στοίχισης – και τα ερωτήματα για το πού ακριβώς οδηγεί αυτή η επιλογή.
