Ο Πάνος Ρούτσι, κατά τη διάρκεια ομιλίας του στην εκδήλωση που διοργάνωσαν σήμερα (15/11) οι Φοιτητικοί Σύλλογοι της Αθήνας στο κτίριο Αβέρωφ του ΕΜΠ, στο πλαίσιο του τριήμερου εορτασμού για την 52η επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, τόνισε «είμαι ένας πατέρας που έχασα το παιδί μου στα Τέμπη».
Κατά την έναρξη της ομιλίας του, οι φοιτητές φώναζαν συνθήματα, ενώ ο Πάνος Ρούτσι καταχειροκροτήθηκε θερμά στο τέλος της τοποθέτησής του.
«Είμαι ένας πατέρας που έχασα το παιδί μου στα Τέμπη. Ένα παιδί σαν εσάς. Νέο και γεμάτο όνειρα, πίστη στη ζωή. Ο γιος μου, ο Ντένις. Ταξίδευε εκείνο το βράδυ με το τρένο που ποτέ δεν έφτασε.
Από τότε, η ζωή μου, η ζωή μας, η οικογένεια άλλαξε άρδην. Ο πόνος έγινε φλόγα μέσα μου. Μία φλόγα που δεν σβήνει, γιατί δεν έπρεπε. Και έτσι πήρα την απόφαση να αγωνιστώ, να σταθώ όρθιος, να μη σωπάσω.
Έκανα απεργία πείνας, όχι από μίσος, αλλά από ανάγκη. Για να ακουστεί η φωνή των παιδιών που χαθήκανε. Για να θυμίσω σε όλους μας ότι η δικαιοσύνη δεν είναι διαπραγματεύσιμη. Δεν ζητάμε εκδίκηση.
Ζητάμε αλήθεια, ευθύνη και σεβασμό στη ζωή. Ζητάμε να μην υπάρξει ποτέ ξανά άλλος σταθμός που θα γίνει τάφος. Ξέρω ότι πολλοί από εσάς ίσως νιώθετε πως τίποτα δεν αλλάζει.
Ότι το σύστημα είναι μεγάλο, αδιάφορο, βαρύ. Όμως κοιτάζοντας τα παιδιά εδώ, τη νέα γενιά, υπάρχει και μια ελπίδα. Γιατί εσείς βγήκατε στους δρόμους, εσείς φωνάξατε, εσείς είπατε “Δεν ήταν ατύχημα”», είπε αρχικά.
«Εσείς δώσατε φωνή σε εκείνους που δεν έχουν πια φωνή. Η απεργία μου ήταν μια πράξη αντίστασης, αλλά ο δικός σας αγώνας είναι η συνέχεια, είναι η ψυχή αυτής της προσπάθειας. Σας ζητώ λοιπόν να μην ξεχάσετε.
Να θυμάστε τον Ντένη, τα 57 παιδιά, τα χαμόγελα που χαθήκανε. Να θυμάστε, αλλά και να πράττετε. Να απαιτείτε ασφάλεια, διαφάνεια, δικαιοσύνη. Γιατί όταν η νέα γενιά σιωπά, τότε η αδικία νικά.
Και εγώ, όσο ανασαίνω, θα συνεχίσω να αγωνιστώ, όχι μόνο για τον Ντένις, αλλά για όλα τα παιδιά. Για να μην υπάρξουν ποτέ ξανά Τέμπη. Ευχαριστώ», τόνισε ο Πάνος Ρούτσι.
