Οι Ιρανοί μέλη του Μορφωτικού Ιδρύματος του Ιράν στην Ελλάδα εξέδωσαν δήλωση σχετικά με την επίθεση του Ισραήλ κατά του κράτους του Ιράν με «πρόσχημα», όπως υποστηρίζουν το πυρηνικό πρόγραμμα της χώρας. Αναφέρει με επιχειρήματα και νομικό υπόβαθρο τι πρεσβεύει το πυρηνικό τους πρόγραμμα αλλά και γιατί η επίθεση των Ισραηλινών είναι παράνομη. Διαβάστε την δήλωση:
Νομική Δήλωση σχετικά με την Ισραηλινή Στρατιωτική Επιθετικότητα κατά της Τεχεράνης και άλλων Πόλεων της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν και την Κατάχρηση Διεθνών Οργανισμών για τη Νομιμοποίηση της Βίας και την Υπονόμευση των Δικαιωμάτων του Ιράν Στις πρώτες πρωινές ώρες της Παρασκευής, 13 Ιουνίου 2025, το σιωνιστικό κατεχόμενο καθεστώς διεξήγαγε αεροπορικούς και πυραυλικούς βομβαρδισμούς εναντίον της πρωτεύουσας της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν, Τεχεράνης, καθώς και άλλων πόλεων σε όλη τη χώρα. Αποτέλεσμα αυτής της παραδειγματικής επιθετικότητας ήταν ο θάνατος αρκετών πολιτών, συμπεριλαμβανομένων παιδιών, και ο τραυματισμός δεκάδων ακόμη. Σκοτώθηκαν και καταστράφηκαν σκόπιμα πολίτες υποδομές, κατοικίες, δημόσιοι χώροι και κρίσιμες εθνικές εγκαταστάσεις. Η επίθεση αυτή συνιστά σαφή και αδιαμφισβήτητη παραβίαση του Άρθρου 2(4) του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, το οποίο απαγορεύει την απειλή ή χρήση βίας στις διεθνείς σχέσεις, εκτός εάν καλύπτεται από τις στενά ορισμένες εξαιρέσεις της νόμιμης αυτοάμυνας (Άρθρο 51) ή με ρητή εξουσιοδότηση του Συμβουλίου Ασφαλείας. Η εν λόγω επίθεση δεν έλαβε καμία εντολή από το Συμβούλιο Ασφαλείας ούτε εμπίπτει σε οποιαδήποτε έγκυρη νομική δικαιολόγηση για αυτοάμυνα.
Η στρατιωτική αυτή ενέργεια αποτελεί πράξη επιθετικότητας κατά της εδαφικής ακεραιότητας και της πολιτικής ανεξαρτησίας Κράτους Μέλους των Ηνωμένων Εθνών και πληροί τα κριτήρια που ορίζονται στον «Ορισμό της Επιθετικότητας» της Γενικής Συνέλευσης (Απόφαση 3314) και στο έγκλημα της επιθετικότητας όπως ορίζεται στο Άρθρο 8 bis του Ρωμαϊκού Καταστατικού του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου.
Επιπλέον, λόγω του σκόπιμου και αδιάκριτου πλήγματος κατά αμάχων και πολιτικών στόχων, η επίθεση αντιβαίνει στις θεμελιώδεις αρχές του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου, όπως οι αρχές της
διάκρισης, της αναλογικότητας και της προφύλαξης, και ενδέχεται να συνιστά έγκλημα πολέμου.
Ειρηνικό Πυρηνικό Πρόγραμμα του Ιράν: Γεγονότα έναντι Πολιτικής Προπαγάνδας
Αντίθετα με πολιτικά κίνητρα και προκατειλημμένες αφηγήσεις, το πυρηνικό πρόγραμμα της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν λειτουργεί σταθερά εντός του πλαισίου του διεθνούς δικαίου, ιδίως της Συνθήκης για τη Μη Διάδοση των Πυρηνικών Όπλων (NPT). Το Ιράν έχει επανειλημμένως, και ιδίως στο πλαίσιο της Συνολικής Συμφωνίας (JCPOA), επιδείξει εκτενή τεχνική συνεργασία, σοβαρούς ελέγχους και πλήρη διαφάνεια σχετικά με τις ειρηνικές πυρηνικές του δραστηριότητες. Κανένας αμερόληπτος ή εξειδικευμένος διεθνής φορέας δεν έχει παράσχει αξιόπιστα στοιχεία που να υποδεικνύουν ότι υπήρξε απόκλιση του ιρανικού πυρηνικού προγράμματος προς στρατιωτικούς σκοπούς.
Διαπραγμάτευση έναντι Σύγκρουσης: Συμμόρφωση του Ιράν με το Άρθρο 33 του Χάρτη του ΟΗΕ
Παρά τις επανειλημμένες απειλές, κυρώσεις και εξωτερικές προκλήσεις, το Ιράν επέλεξε σταθερά την διπλωματία και τον ειρηνικό τρόπο επίλυσης των διαφορών, κατά το Άρθρο 33 του Χάρτη του ΟΗΕ. Το Ιράν συμμετείχε με καλή πίστη σε πολυμερείς διαπραγματεύσεις και, ακόμη και μετά την παράνομη αποχώρηση των ΗΠΑ από την JCPOA, επανέλαβε τη διάθεσή του να επιστρέψει στη συμφωνία και να εργαστεί για την ειρήνη. Υπό αυτές τις συνθήκες, οποιαδήποτε αιτιολόγηση στρατιωτικής επιθετικότητας κατά του Ιράν είναι όχι μόνο παράνομη, αλλά και επικίνδυνη πρόκληση για την παγκόσμια ειρήνη.
Απώλεια Αμεροληψίας από τον Γενικό Διευθυντή του IAEA
Δυστυχώς, υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις ότι ο Γενικός Διευθυντής του Διεθνούς Οργανισμού για την Ατομική Ενέργεια (IAEA) χρησιμοποίησε καταχρηστικά την νόμιμη και επαγγελματική του εξουσία προς εξυπηρέτηση πολιτικών συμφερόντων ορισμένων κρατών —ιδίως του ισραηλινού καθεστώτος. Έγγραφες ευαίσθητες και εμπιστευτικές πληροφορίες που παρείχε το Ιράν μέσω τεχνικής συνεργασίας μεταδόθηκαν φέρεται στις ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες. Αυτή η ενέργεια όχι μόνο υπονομεύει την θεσμική ουδετερότητα και τις επαγγελματικές υποχρεώσεις του IAEA κατά το Καταστατικό του, αλλά θέτει επίσης σε κίνδυνο την ασφάλεια άλλων κρατών-μελών.
Νομικές Ευθύνες Κρατών και Διεθνών Οργανισμών
1. Διεθνείς Οργανισμοί:
Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ οφείλει, κατά το Άρθρο 39 του Χάρτη, να αναγνωρίσει την επίθεση ως πράξη επιθετικότητας και παραβίαση της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας, και να λάβει δεσμευτικά μέτρα για να σταματήσει την επιθετικότητα, να εντοπίσει τους δράστες και να εξασφαλίσει λογοδοσία. Σε περίπτωση αδράνειας ή σιωπής από το ΣΑ, η Γενική Συνέλευση πρέπει να συγκληθεί άμεσα με βάση την Απόφαση «Ενωμένοι για την Ειρήνη» (377 A) και να καλέσει τα Κράτη Μέλη σε συλλογική δράση. Ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ υποχρεούται, σύμφωνα με το Άρθρο 99 του Χάρτη, να φέρει την κρίση αυτή στο Συμβούλιο Ασφαλείας και να καθιερώσει εξεταστική αποστολή για την τεκμηρίωση των νομικών πλευρών της επίθεσης.
Το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων πρέπει να συστήσει ανεξάρτητη διεθνή επιτροπή για την αναζήτηση αλήθειας και να χρησιμοποιήσει όλα τα διαθέσιμα μέσα υπεράσπισης των ανθρώπινων δικαιωμάτων κατά του ισραηλινού καθεστώτος.
2. Κράτη:
Όλα τα κράτη-μέλη του ΟΗΕ πρέπει να απέχουν από οποιαδήποτε υποστήριξη, άμεση ή έμμεση, ή σιωπή απέναντι στην επιθετικότητα αυτή, καθώς η ενίσχυση επιτιθέμενου κράτους απαγορεύεται ρητά από το διεθνές δίκαιο.
Τα κράτη πρέπει να υιοθετήσουν πολιτικά, διπλωματικά και οικονομικά μέτρα — συμπεριλαμβανομένων στοχευμένων κυρώσεων — εναντίον του ισραηλινού καθεστώτος για την
αποτροπή μελλοντικών παρόμοιων επιθέσεων. Τα κράτη που είναι συμβαλλόμενα μέρη στο Ρωμαϊκό Καταστατικό έχουν νομική υποχρέωση να διερευνήσουν και να διώξουν τους δράστες της επιθετικότητας αυτής ως διεθνείς εγκληματίες.
3. Περιφερειακοί Οργανισμοί:
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, ως σώμα με δέσμευση στα ανθρώπινα δικαιώματα, την ειρήνη και τον Χάρτη του ΟΗΕ, πρέπει να εγκαταλείψει τα διπλά της στάνταρ και να υιοθετήσει μια αρχή νομικής θέσης απέναντι σε αυτή την επιθετικότητα. Ο Οργανισμός Ισλαμικής Συνεργασίας (OIC ) πρέπει να συγκαλέσει άμεσα συνάντηση υπουργών Εξωτερικών και να εκδώσει απόφαση που να ζητά ισχυρή διεθνή δράση, υποστήριξη για τα θύματα και νομική δίωξη των δραστών.
Η Αφρικανική Ένωση, η Αραβική Λίγκα και ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας (ECO) πρέπει επίσης να λάβουν σαφή θέση και να ξεκινήσουν συντονισμένες περιφερειακές πρωτοβουλίες.
4. Παγκόσμιοι Πολίτες:
Οι πολίτες χωρών της Δύσης, ειδικά στις ΗΠΑ, το ΗΒ, τη Γερμανία και τη Γαλλία — των οποίων οι κυβερνήσεις υποστηρίζουν το Ισραήλ άμεσα ή έμμεσα — πρέπει να απαιτήσουν τον τερματισμό αυτής της υποστήριξης μέσω διαδηλώσεων, αιτήσεων, νομικών ενεργειών και πολιτικής πίεσης στα εθνικά τους κοινοβούλια.
Οι Αμερικανοί πολίτες, ιδιαιτέρως, πρέπει να πιέσουν την κυβέρνησή τους να εγκαταλείψει τον πολεμικό οίστρο και τις μεταφορές όπλων, και να επιστρέψει στην πορεία της ειρήνης, της ανθρωπιάς και του διεθνούς δικαίου. Οι μουσουλμάνοι παγκοσμίως πρέπει να ενωθούν μέσω πρωτοβουλιών στο πεδίο (grassroots), ακαδημαϊκών, πολιτιστικών και μέσων ενημέρωσης, να προωθήσουν την ευαισθητοποίηση, να υποστηρίξουν τα θύματα και να απαιτήσουν δράση από τις κυβερνήσεις τους. Οι ακτιβιστές ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οι ΜΚΟ και οι ακαδημαϊκοί πρέπει να τεκμηριώσουν, αναλύσουν και δημοσιοποιήσουν τις νομικές και ηθικές πτυχές της επίθεσης για να αφυπνίσουν τη διεθνή συνείδηση και να αναδείξουν τον κίνδυνο της ατιμωρησίας.
5. Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν:
Βάσει του Άρθρου 51 του Χάρτη του ΟΗΕ, η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν έχει το εγγενές δικαίωμα στην αυτοάμυνα. Το Ιράν πρέπει να συλλέξει νομική, οπτική και τεχνική τεκμηρίωση της επίθεσης και να τη θέσει υπόψη διεθνών φορέων, συμπεριλαμβανομένων του Συμβουλίου Ασφαλείας, του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, του Γενικού Γραμματέα και του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου. Το Ιράν μπορεί επίσης να κινήσει νομικές διαδικασίες κατά του ισραηλινού καθεστώτος στο Διεθνές Δικαστήριο Δικαιοσύνης (ICJ) για τις χυδαίες παραβιάσεις θεμελιωδών αρχών του διεθνούς δικαίου.
Συμπέρασμα
Διακηρύσσουμε ότι η στρατιωτική επιθετικότητα κατά της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν δεν αποτελεί απλώς επίθεση σε μια κυρίαρχη χώρα, αλλά και άμεση απειλή για τις βάσεις της διεθνούς
νομικής τάξης, την απαγόρευση χρήσης βίας και την αξιοπρέπεια της ανθρωπότητας. Η διεθνής κοινότητα πρέπει να εγκαταλείψει τα διπλά μέτρα και σταθμά, τον πολιτικό παραλογισμό και
την αδιαφορία προς τα θύματα του παγκόσμιου Νότου και να υπερασπιστεί αποφασιστικά τις καθολικές αρχές του διεθνούς δικαίου. Η σιωπή σήμερα ισοδυναμεί με θεσμική νομιμοποίηση της επιθετικότητας. Αύριο, αυτή η σιωπή μπορεί να έχει κόστος για όλους.
