Η παραλία της Βέργας απέχει μόλις 5 χιλιόμετρα από την πόλη της Καλαμάτας και είναι ουσιαστικά η προέκταση της παραλίας Καλαμάτας, μπροστά στον οικισμό της Άνω Βέργας. Είναι βοτσαλωτή με ήσυχα και ζεστά νερά.
Μαζί με την διπλανή παραλία του Αλμυρού, είναι από τα σημαντικότερα τουριστικά θέρετρα της Καλαμάτας.
Η Άνω και Κάτω Βέργα
Η Κάτω Βέργα βρίσκεται σε απόσταση 8 χιλιομέτρων από την Καλαμάτα, σε υψόμετρο 211 μέτρων. Έχει υπέροχη θέα προς τον Μεσσηνιακό Κόλπο και έντονη νυχτερινή ζωή. Μαζί με την Άνω Βέργα και την παραλία της Βέργας αποτελούσαν την παλιά επαρχία της Σέλιτσας.
Στην Κάτω Βέργα έγινε από τις 21-24 Ιουνίου του 1826 η «Μάχη της Βέργας». Ήταν η πρώτη ήττα των Τουρκο-Αιγυπτίων του Ιμπραήμ. Η μετονομασία από Σέλιτσα σε Κάτω Βέργα έγινε το 1956 σε ανάμνηση της ιστορικής μάχης.
Η «Βέργα» ήταν ένα ταμπούρι από ξηρολιθιά μήκους 1000 μέτρων και ύψους 2 μέτρων, με 1000 πολεμότρυπες που από ψηλά έμοιαζε με βέργα, (κλαδί δέντρου). Σήμερα διατηρούνται πολλά τμήματα αυτού του τείχους, το οποίο ξεκινούσε από την Κάτω Βέργα και έφτανε μέχρι την θάλασσα όπου και υπάρχει το μνημείο του Μανιάτη πολεμιστή.
Στην Κάτω Βέργα, ο επισκέπτης μπορεί, επίσης, να δει την εκκλησία του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Κάθε χρόνο πραγματοποιούνται εορταστικές εκδηλώσεις για την επέτειο της μάχης.
Παραλία Μικρής Μαντίνειας
Εκεί, που ο Ταΰγετος βουτάει στη θάλασσα φτιάχνοντας μικρούς κολπίσκους πνιγμένους στο πράσινο, βρίσκεται και η πανέμορφη παραλία της Μικρής Μαντίνειας με το λευκό βότσαλο να είναι το σήμα κατατεθέν της περιοχής.
Μια ανάσα από στην παραλία είναι χτισμένος και ο ομώνυμος οικισμός ο οποίος βρίθει από μπαρ, εστιατόρια και ό,τι άλλο χρειαστείτε.
Η θέα στην πόλη της Καλαμάτας είναι μαγευτική ιδιαίτερα με τα φώτα της νύχτας γιαυτό, αν βρεθείτε στη Μικρή Μαντίνεια για μπάνιο και μείνετε μέχρι αργά, καθήστε σε κάποιο από τα παραθαλάσσια μπαρ και απολαύστε τις αντανακλάσεις.
Φαράγγι Ριντόμου
Ένα φαράγγι πλούσιο σε γεωμορφολογικά στοιχεία. Σε όλο του το μήκος παρατηρούμε πληθώρα γεωλογικών φαινομένων, όπως οι σχεδόν κατακόρυφες πλαγιές του, οι έντονες πτυχώσεις του πετρώματος και τα ρήγματα.
O Παυσανίας το ονομάζει «Χοίρειο Νάπη», δηλαδή «κοιλάδα γουρουνιών». Αρχίζει από τη Νεραϊδοβούνα (2031μ.), διέρχεται κοντά στα χωριά Πηγάδια, Κέντρο Γαϊτσών, Άνω Δολοί, Κάτω Δολοί, και καταλήγει στην ακτή της Σάντοβας στο Μεσσηνιακό κόλπο, δίπλα από τις Κιτριές.
Τα εξαιρετικά καλντερίμια στα Πηγάδια και στα Αλτομιρά αποτελούν φυσική δίοδο προς το φαράγγι, ενώ η πρόσβαση γίνεται και από τις Γαϊτσές ή από την Κοσκάραγα, με το υπέροχο γεφύρι στην παλαιά οδό Καλαμάτας – Κάμπου.
O Πύργος του Ρήγα
Ο Πύργος του Ρήγα απέχει 1 χιλιόμετρο από το Ελαιοχώρι, (Γιάννιτσα) και βρίσκεται κάτω από την Μονή Δήμιοβας, σε απόσταση 70 μέτρων. Αποτέλεσε καταφύγιο των μοναχών κάθε φορά που επολιορκείτο η περιοχή. Ο Πύργος του Ρήγα και η Μονή Δήμιοβας υπέστησαν μεγάλες καταστροφές στον σεισμό της Καλαμάτας, το 1986. Οι ζημιές στην Μονή αποκαταστάθηκαν, ενώ στον Πύργο όχι. Σήμερα, μεγάλο μέρος του Πύργου έχει καταρρεύσει, αλλά τα ερείπιά του είναι ακόμη ορατά σε κάποιο ύψος. Είναι, σχεδόν, τετράγωνος με διαστάσεις πλευράς περί τα 7 μέτρα.
Δεν γνωρίζουμε την ακριβή χρονολογία του Πύργου, όμως, συνδέεται με την Μονή της Δήμιοβας, η οποία κτίστηκε στις αρχές του 17ου αιώνα. Φυσικά, το ενδεχόμενο να κτίστηκε αργότερα από το Μοναστήρι δεν πρέπει να αποκλειστεί εντελώς, αφού το μέγεθός του και η διάταξη των ερειπίων του θυμίζει τους πύργους της Δυτικής Μάνης του 17ου και 18ου αιώνα. Παρ’ όλα αυτά, βασιζόμενοι στην παράδοση σχετικά με τον Ρήγα, (ο οποίος ήταν άρχοντας του τιμαρίου που περιλάμβανε τα χωριά Δίκαλο, Μάρμαρα, Αρμίτσα κ.α.), θα πρέπει να αναζητήσουμε την χρονολογία κατασκευής στην περίοδο μεταξύ του 13ου, (με την έναρξη της Φραγκοκρατίας) και 15ου αιώνα, (όταν επικράτησαν οι Τούρκοι). Οπότε η πιο λογική εκδοχή είναι να χαρακτηριστεί ο πύργος Φράγκικος.
Οι θρύλοι και οι παραδόσεις λένε πως ο Ρήγας ήταν ένας πλούσιος άρχοντας που έμενε στην Αρμίτσα. Μετά από μία επίσκεψή του στην Μεθώνη, όπου ζούσε ο αδελφός του, ο Ρήγας ερωτεύτηκε τη νύφη του. Αυτή, βλέποντας ότι ο Ρήγας θα έφευγε από την Μεθώνη, του ετοίμασε φαγητό για τον δρόμο. Το φαγητό, όμως, ήταν δηλητηριασμένο και, έτσι, ο Ρήγας δεν έφτασε ποτέ στον πύργο του. Ξεψύχησε στην κορυφή ενός μικρού λόφου, κάτω από μία ελιά που υπάρχει ακόμη και σήμερα και είναι γνωστή ως η «ελιά του Ρήγα». Λέγεται, μάλιστα, πως το βουητό στο φαράγγι της Γιάννιτσας δεν είναι τίποτα άλλο από τις κραυγές του φαρμακωμένου Ρήγα.
