Επικίνδυνες …αποστολές για μαθητές σε δημοτικό σχολείο της Λάρισας οι οποίοι έχουν έρθει αντιμέτωποι με επαναλαμβανόμενα περιστατικά επικινδυνότητας εντός του σχολικού χώρου όπως πτώση λαμπών μέσα σε αίθουσες διδασκαλίας αλλά και ασυντήρητα κτήρια που ελλοχεύουν κινδύνους τόσο για τους ίδιους όσο και για τους εκπαιδευτικούς.
Σε ανακοίνωσή του ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων 1ου Δημοτικού Σχολείου Λάρισας απαριθμεί τα περιστατικά κάνοντας παράλληλα λόγο ανεπίτρεπτη αδιαφορία καθώς παρά τα πολλά αιτήματα για αλλαγή των λαμπών μέχρι στιγμής δεν έχει γίνει κάποια παρέμβαση.
Η ανακοίνωσή του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων 1ου Δημοτικού Σχολείου Λάρισας:
«Το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου Γονέων του 1ου Δημοτικού Σχολείου Λάρισας εκφράζει την οργή και την αγωνία του για τα επαναλαμβανόμενα περιστατικά επικινδυνότητας στο σχολικό μας κτίριο.
Μέσα σε λίγους μήνες, δύο φορές έπεσε λάμπα μέσα σε αίθουσα διδασκαλίας, και τις δύο φορές κατά τη διάρκεια μαθήματος. Ευτυχώς, αποφύγαμε τα χειρότερα από καθαρή τύχη!
Το γεγονός αυτό, ωστόσο, αποκαλύπτει μια πραγματικότητα που δεν μπορεί να συνεχιστεί! Τα παιδιά μας φοιτούν σε κτίρια παλιά, ασυντήρητα και επικίνδυνα.
Παρά τις επαναλαμβανόμενες προειδοποιήσεις του Συλλόγου Γονέων και του Διευθυντή του Σχολείου προς τον Δήμο Λαρισαίων και τις αρμόδιες υπηρεσίες, για την τραγική κατάσταση και πολλά αιτήματα για αλλαγή των λαμπών, καμία ουσιαστική παρέμβαση δεν έχει γίνει. Η ασφάλεια των μαθητών δεν μπορεί να υπολογίζεται με λογιστικούς όρους και με «αναμονή κονδυλίων».
Η αδιαφορία αυτή είναι ανεπίτρεπτη!
Η ασφάλεια των μαθητών και των εκπαιδευτικών δεν είναι διαπραγματεύσιμη και δεν μπορεί να υπολογίζεται με βάση τη “δυνατότητα χρηματοδότησης”.
Το περιστατικό αυτό δεν είναι απλώς ένα “τεχνικό πρόβλημα”, είναι το αποτέλεσμα της συνεχούς υποχρηματοδότησης της δημόσιας εκπαίδευσης. Τα σχολεία μας αντιμετωπίζονται ως κόστος, οι ανάγκες των μαθητών ως περιττές δαπάνες, και οι γονείς καλούνται συνεχώς να βάλουν το χέρι στην τσέπη για να λειτουργούν τα σχολεία, να συμμετέχουμε σε εράνους, να αγοράζουμε υλικά και να καλύπτουμε ελλείψεις που θα έπρεπε να είναι ευθύνη του κράτους.
Η ασφάλεια, η μόρφωση και η αξιοπρέπεια των παιδιών μας δεν είναι πολυτέλεια, είναι δικαίωμα!
Θα συνεχίσουμε να διεκδικούμε ό,τι αξίζει στα παιδιά μας!».
