Του Ευστάθιου Δαφνομήλη
Η ράτσα προβάτων Ρουμλουκιού (ή αλλιώς «Ρουμελιώτικη» ή «Ρουμλουκιώτικη») είναι μία από τις γηγενείς ελληνικές φυλές προβάτων, με καταγωγή κυρίως από την περιοχή της Κεντρικής Μακεδονίας (Ρουμλούκι, δηλαδή την πεδιάδα της Βέροιας-Νάουσας-Αλεξάνδρειας) και της Θεσσαλίας.
Ο πληθυσμός έχει μειωθεί σημαντικά τις τελευταίες δεκαετίες λόγω της εισαγωγής πιο γαλακτοπαραγωγικών φυλών (Assaf, Lacaune κ.λπ.) σε βαθμό να θεωρείται είδος υπό εξαφάνιση.
Από χιλιάδες άτομα πριν δεκαετίες (κυρίως στην πεδιάδα Ρουμλουκίου), ο πληθυσμός κατέρρευσε λόγω διασταυρώσεων και οικονομικών πιέσεων στην κτηνοτροφία.
Πιέσεων διότι το μαλλί του είναι ημιλεπτό έως χονδρό και χρησιμοποιείται κυρίως για ταπήτες και χαλιά (όχι για υψηλής ποιότητας νήματα ένδυσης). Επίσης η παραγωγικότητα γάλακτος θεωρείται μέτρια (80–140 λίτρα ανά γαλακτική περίοδο 160–200 ημερών). Όμως το γάλα έχει υψηλή λιποπεριεκτικότητα (7–9%) και πρωτεΐνη, γι’ αυτό χρησιμοποιείται κυρίως για φέτα και άλλα σκληρά τυριά.
Επίσης εχει πολύ καλή γονιμότητα (150–180% αρνιά ανά πρόβατο), με συχνές διδυμοτοκίες, ενώ είναι εξαιρετικά ανθεκτική φυλή σε δύσκολες κλιματικές συνθήκες, ημιορεινά και ορεινά βοσκοτόπια και μικρές ποσότητες τροφής.
Τελικά, το “μακρυνό” 1968 δημιουργήθηκε ένα ποίμνιο στο Ινστιτούτο Κτηνοτροφίας Γιαννιτσών για διάσωση της ράτσας, αλλά διαλύθηκε το 1986.
Η φυλή θεωρούνταν ήδη εξαφανισμένη από τη δεκαετία του ’90, μέχρι που εντοπίστηκε ένα μικρό μετακινούμενο ποίμνιο (κοπάδι) στο Μικρό Μοναστήρι Ημαθίας (περιοχή Ρουμλουκίου). Από αυτό δημιουργήθηκε ένας μικρός πυρήνας καθαρόαιμων ζώων στην Κρύα Βρύση Πέλλας, υπό την καθοδήγηση του ΔΙΚΤΥΟΥ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΑΥΤΟΧΘΟΝΩΝ ΑΓΡΟΤΙΚΩΝ ΖΩΩΝ – Αμάλθεια.
Η ρουμλουκιώτικη ράτσα ανήκει στον γενετικό κλάδο των «Zackel» (των Βαλκανικών προβάτων με χονδρό μαλλί). Έιναι στενά συνδεδεμένη με άλλες ελληνικές φυλές όπως η Καραγκούνικη, η Χιώτικη και η Φριζάρτα (σε παλαιότερες διασταυρώσεις). Έχει επηρεαστεί ελάχιστα από ξένες φυλές τα τελευταία 50–60 χρόνια, γι’ αυτό θεωρείται από τις πιο «καθαρές» γηγενείς ελληνικές ράτσες.
Το μεγαλύτερο (και ουσιαστικά τελευταίο) κοπάδι, που ανήκε στον κτηνοτρόφο Κώστα Θεοφίλου στο Μικρό Μοναστήρι, απαριθμούσε 450 πρόβατα και σύμφωνα με τις δημοσιεύσεις των τελευταίων ημερών στον Τύπο, υποχρεώθηκε σε θανάτωση λόγω του ιού της ευλογιάς.
Αναρωτιέται κανείς, όταν ένα γηγενές, σπάνιο και επαπειλούμενο είδος κινδυνεύει να αφανιστεί και κολλάει μια μολυσματικη ασθένεια, αν η καλύτερη μέθοδος αντιμετώπισης είναι η καθολική θανάτωσή του. Δηλαδή θανατώνεται αδιακρίτως και εξ ολοκλήρου κάθε μέλος του ποιμνίου με σκοπό να προστατευτεί… από τον αφανισμό, ο οποίος τελικά προκαλείται από την υποχρεωτική θανάτωση όλου του ποιμνίου…;
Εκτός κι αν ο αντινατιβισμός του Πρωθυπουργού επεκτείνεται και στα ζώα εκτός από τους ανθρώπους αυτού του τόπου, οπότε αυτό είναι μια λογικότατη εξήγηση για την απόφαση…
Η σιωπή των αμνών από το κτήνος τον Κούλη. Δυστυχώς δεν είναι ένας απλός ήρωας σε ταινία τρόμου, είναι πραγματικό τέρας. Σκότωσε ανθρώπους στα αρνάκια θα κολλήσει; Άμεσα και έμμεσα σκότωσε χιλιάδες, είναι μαζικός δολοφόνος. Τέμπη, εμβόλια, πυρκαγιές, φτώχεια. Σκοπός του ο αφανισμός της Ελλάδας και ως χώρα όχι μόνο ως λαός.