Η Κατερίνα Στικούδη ήταν καλεσμένη πρόσφατα στην εκπομπή «Mindset Talks» του Γιώργου Τσαμαδιά στο YouTube και μίλησε για την πορεία της στον πρωταθλητισμό, αποκαλύπτοντας τις προκλήσεις που αντιμετώπισε στα πρώτα της βήματα, αλλά και τα εμπόδια που κλήθηκε να ξεπεράσει, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά.
Όπως εξομολογήθηκε η ίδια, απέκτησε μέσα από αυτή τη διαδρομή πολύτιμα μαθήματα ζωής που την βοήθησαν όχι μόνο στον αθλητισμό, αλλά και στην επαγγελματική πορεία της στο χώρο της μουσικής.
Αρχικά, η Κατερίνα Στικούδη ανέφερε: «Οι γονείς μου αποφάσισαν να πάμε στο κολυμβητήριο και να αθληθούμε με τον αδελφό μου, όταν ήμασταν 5 ετών. Ήταν κάτι που μας άρεσε πάρα πολύ, το έκανα για 13 ολόκληρα χρόνια. Έζησα όμορφες στιγμές, επιτυχίες αλλά και πολύ πόνο και κλάμα. Ήταν τότε και οι εποχές πολύ διαφορετικές. Ήταν λίγο πιο σκληρά τότε τα πράγματα. Δεν ξέρω αν θα μας κάνει καλό ή κακό που δεν είναι τόσο σκληρά αλλά υπήρχαν υπερβολές πολλές. Κι εγώ πιστεύω ότι έχουν βελτιωθεί τα πράγματα, υπήρχε ένα τσουβάλιασμα αθλητών. Δεν μπορούν όλοι να κάνουν τα ίδια πράγματα την ίδια στιγμή, γιατί διαφορετικά τα σώματα και οι οργανισμοί έχουν διαφορετικές ανάγκες».
Η τραγουδίστρια πρόσθεσε: «Θα μου πεις, σε μια ομάδα πόσο μπορεί ο προπονητής να κάνει εξειδίκευση ή να το κάνει πιο ατομικό; Κι όμως, εγώ πηγαίνω για baby swimming τα παιδιά μου και υπάρχει μέσα προπονήτρια, η οποία ασχολείται με το κάθε παιδάκι και του δίνει τον χρόνο του. Δεν είπα ξεχωριστά 50 λεπτά στον καθένα, γιατί δεν μπορούμε να την κλωνοποιήσουμε ή να βάλουμε 25 δασκάλους για 25 παιδιά, αλλά υπάρχει χρόνος να αντιμετωπίσει κάθε αθλητή διαφορετικά».
Τέλος, η Κατερίνα Στικούδη περιέγραψε: «Έχω καλή ανάμνηση με την άποψη ότι ο πρωταθλητισμός μου άφησε πολλά καλά σαν προσωπικότητα. Να βάζω στόχους, να μην τα παρατάω, να θέλω να γίνομαι καλύτερη. Όλα αυτά τα αποκτάς μέσα από τον πρωταθλητισμό, δεν το συζητώ αλλά η γενιά μας είχε περάσει και πάρα πολλή βία. Λεκτική, σωματική, από όλα και δεν μιλούσαμε κιόλας. Το θεωρούσαμε δεδομένο ότι θα έρθει ο προπονητής κι αν δεν έχουμε κάνει ζέσταμα θα μας πατήσει και δυο σφαλιάρες. Υπήρχε ένας φόβος. Άλλο ο σεβασμός των προπονητών και άλλο ο φόβος.
Ο σεβασμός είναι όμορφο πράγμα, ο φόβος όχι, γιατί με τον προπονητή σου πρέπει να υπάρχει ένα connection, μια σύνδεση που να μπορείς να πεις και δύο-τρία πράγματα παραπάνω αύριο-μεθαύριο. Είναι ένας άνθρωπος που σε πουσάρει όχι μόνο στο να σηκώσεις τα κιλά ή να γίνεις καλύτερος, αλλά σε βοηθά στη ζωή σου».
