Στη σύγχρονη λαϊκή κουλτούρα, οι πατεράδες συχνά απεικονίζονται ως στωικοί, ευαίσθητοι και δυνατοί χαρακτήρες. Αυτή η ιδανική εικόνα του «ευτυχισμένου μπαμπά» προβάλλεται μέσα από διάφορα μέσα, όπως ταινίες, τηλεοπτικές σειρές και βιβλία. Ωστόσο, η πραγματικότητα είναι πολύ πιο περίπλοκη και συχνά απογοητευτική.
Οι πατέρες αντιμετωπίζουν πολλές προκλήσεις που τους αφήνουν πιεσμένους και εξουθενωμένους τόσο επαγγελματικά όσο και ψυχικά.
Μια πρόσφατη έρευνα από το Πανεπιστήμιο Rutgers Health αναδεικνύει την σημασία της αναγνώρισης και της θεραπείας της πατρικής κατάθλιψης. Όταν αυτή η κατάσταση δεν διαγιγνώσκεται ή δεν αντιμετωπίζεται κατάλληλα, μπορεί να έχει σοβαρές κοινωνικές και συμπεριφορικές επιπτώσεις στα παιδιά. Αυτές οι επιπτώσεις μπορεί να διαρκέσουν για χρόνια, επηρεάζοντας την ανάπτυξη και την ψυχολογία τους.
Ο παραγκωνισμένος καταθλιπτικός μπαμπάς
Στη μελέτη που δημοσιεύθηκε στο American Journal of Preventive Medicine, η Δρ. Kristine Schmitz, επίκουρη καθηγήτρια παιδιατρικής στην Ιατρική Σχολή Robert Wood Johnson του Rutgers (RWJMS), μαζί με άλλους ερευνητές από το RWJMS και από τα πανεπιστήμια Princeton και Rider, αναφέρει ότι τα παιδιά που εκτίθενται σε πατρική κατάθλιψη κατά την είσοδό τους στο νηπιαγωγείο είναι πολύ πιο πιθανό να έχουν συμπεριφοριστικά προβλήματα και περιορισμένες κοινωνικές δεξιότητες σύμφωνα με τις αναφορές των εκπαιδευτικών στην ηλικία των 9 ετών.
Κατά μέσο όρο, μεταξύ 8% και 13% των πατεράδων στις Ηνωμένες Πολιτείες θα επηρεαστούν από κάποια μορφή κατάθλιψης κατά τη διάρκεια των πρώτων ετών του παιδιού τους, ενώ ο επιπολασμός αυξάνεται στο 50% όταν η μητέρα βιώνει επίσης επιλόχειο κατάθλιψη. Ωστόσο, λίγες μελέτες έχουν επικεντρωθεί στην πατρική κατάθλιψη πέραν της μεταγεννητικής περιόδου ή έχουν διερευνήσει τις σχέσεις μεταξύ της ψυχικής υγείας των πατέρων και της συμπεριφοράς των παιδιών.
Για να καλύψουν αυτό το κενό, η Δρ. Schmitz και οι συνεργάτες της ανέλυσαν δεδομένα από τη μελέτη Future of Families and Child Wellbeing Study (FFCWS), μια εθνική κοόρτη γεννήσεων που πήρε τυχαία δείγματα γεννήσεων σε 20 μεγάλες πόλεις των ΗΠΑ από το 1998 έως το 2000. Η μελέτη συνεχίζει να παρακολουθεί τις αλλαγές στη ζωή των συμμετεχόντων.
Δύο σημεία δεδομένων της FFCWS αποτέλεσαν το κλειδί για την αξιολόγηση της Schmitz: Όταν τα παιδιά ήταν ηλικίας 5 ετών, οι πατέρες τους εξετάστηκαν για καταθλιπτικά συμπτώματα κατά το τελευταίο έτος- και όταν ήταν 9 ετών, οι δάσκαλοι των παιδιών συμπλήρωσαν μια έρευνα που περιλάμβανε αξιολογήσεις συμπεριφοράς.
«Η εισαγωγή στο νηπιαγωγείο αποτελεί ένα σημαντικό αναπτυξιακό ορόσημο και οι αντιξοότητες που αντιμετωπίζονται εκείνη την εποχή μπορεί να οδηγήσουν σε χειρότερη εμπλοκή και συμπεριφορά στο δημοτικό σχολείο, που μπορεί να επιμείνει ή να μεγεθυνθεί κατά τη διάρκεια του γυμνασίου και του λυκείου», έγραψαν οι ερευνητές.
Συγκρίνοντας τα δεδομένα από 1.422 πατέρες – το 74% των οποίων ζούσε με τα παιδιά τους τουλάχιστον το μισό χρόνο όταν το παιδί ήταν 5 ετών – και τα παιδιά τους, οι ερευνητές κατάφεραν να χαρτογραφήσουν μια σαφή σχέση μεταξύ της πατρικής κατάθλιψης και της συμπεριφοράς των παιδιών.
Για παράδειγμα, τα παιδιά των οποίων οι πατέρες ανέφεραν καταθλιπτικά συμπτώματα, όπως θλίψη, μελαγχολία ή κατάθλιψη, όταν ήταν 5 ετών, είχαν, μέχρι την ηλικία των 9 ετών, σημαντικά περισσότερες πιθανότητες να παρουσιάσουν άγχος, προκλητικότητα και θυμό, καθώς και χαμηλότερα επίπεδα συνεργασίας με τους άλλους και αυτοεκτίμησης.
Η Δρ. Schmitz δήλωσε ότι καμία άλλη πληθυσμιακή μελέτη στις ΗΠΑ δεν έχει καταλήξει σε μια τόσο οριστική σύνδεση μεταξύ της πατρικής κατάθλιψης και της συμπεριφοράς του παιδιού στο σχολείο. Τα ευρήματα υποδηλώνουν ότι οι παρεμβάσεις για τον εντοπισμό και την υποστήριξη των πατέρων με καταθλιπτικά συμπτώματα, καθώς και των παιδιών τους, θα μπορούσαν να συμβάλουν στην άμβλυνση αυτής της σχέσης. Αυτή είναι και η ελπίδα για τη μελλοντική ευημερία όχι μόνο της ευημερίας των πατέρων αλλά και της ευημερίας των παιδιών, κατέληξε η Δρ. Schmitz.
