Σύμφωνα με μια πρόσφατη έρευνα που δημοσιεύθηκε στο PLOS Medicine, οι ενήλικες που έχουν ιστορικό κατάθλιψης διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο να αναπτύξουν χρόνιες ασθένειες, με ρυθμό περίπου 30% πιο γρήγορα σε σύγκριση με εκείνους που δεν πάσχουν από αυτή τη ψυχική διαταραχή.
Η Kelly Fleetwood από το Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου και η ομάδα της τονίζουν ότι η κατάθλιψη θα πρέπει να θεωρείται μια κατάσταση που επηρεάζει ολόκληρο το σώμα και ότι απαιτούνται διεπιστημονικές προσεγγίσεις για να διασφαλιστεί η συνολική ευημερία των ατόμων που πλήττονται.
Η κατάθλιψη είναι η πιο διαδεδομένη ψυχική ασθένεια και συνδέεται με πολλές δυσμενείς επιπτώσεις στην σωματική υγεία, όπως οι καρδιοπάθειες και ο διαβήτης. Παρά τις προηγούμενες έρευνες που έχουν συγκρίνει άτομα με και χωρίς κατάθλιψη, οι περισσότερες μελέτες εστιάζουν σε περιορισμένο αριθμό ασθενειών. Έτσι, οι επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου επιχείρησαν να ποσοτικοποιήσουν τη σχέση μεταξύ κατάθλιψης και του ρυθμού ανάπτυξης σωματικών παθήσεων σε άτομα μεσαίας και τρίτης ηλικίας.
Σωματικές Παθήσεις που Συνδέονται με την Κατάθλιψη
Στη μελέτη συμμετείχαν 172.556 εθελοντές από τη βάση δεδομένων UK Biobank, ηλικίας 40-71 ετών, οι οποίοι υποβλήθηκαν σε αρχική αξιολόγηση από το 2006 έως το 2010. Οι ερευνητές παρακολούθησαν 69 διαφορετικές σωματικές παθήσεις και παρατήρησαν τους συμμετέχοντες για κατά μέσο όρο 6,9 χρόνια. Τα ευρήματα έδειξαν ότι όσοι υπέφεραν από κατάθλιψη είχαν κατά μέσο όρο τρεις σωματικές ασθένειες, σε αντίθεση με δύο σωματικές ασθένειες για εκείνους χωρίς κατάθλιψη.
Συγκεκριμένα, οι ενήλικες με ιστορικό κατάθλιψης παρουσίασαν κατά μέσο όρο 0,2 επιπλέον σωματικές παθήσεις ανά έτος, ενώ οι ενήλικες χωρίς κατάθλιψη είχαν 0,16. Οι πιο συχνές νέες ασθένειες περιλάμβαναν την οστεοαρθρίτιδα (15,7% των καταθλιπτικών ατόμων στην αρχή της μελέτης σε σύγκριση με 12,5% των μη καταθλιπτικών), την υπέρταση (12,9% έναντι 12,0%) και την γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση (13,8% έναντι 9,6%).
Αυτά τα δεδομένα υπογραμμίζουν τη σημασία της κατανόησης της κατάθλιψης ως προγνωστικού παράγοντα για την ανάπτυξη χρόνιων σωματικών παθήσεων, ιδιαίτερα κατά τη μέση και μεγαλύτερη ηλικία.
