Μια πολλά υποσχόμενη μέθοδος για την ενίσχυση της χημειοθεραπείας ανέπτυξαν ερευνητές στις ΗΠΑ, εστιάζοντας όχι στην άμεση εξόντωση των καρκινικών κυττάρων, αλλά στον περιορισμό της ικανότητάς τους να προσαρμόζονται και να επιβιώνουν. Η νέα προσέγγιση φαίνεται να αυξάνει θεαματικά την αποτελεσματικότητα των υφιστάμενων θεραπειών.
Η καινοτομία έγκειται στη στοχευμένη επαναδιαμόρφωση της χρωματίνης, της σύνθετης δομής που περιβάλλει το γενετικό υλικό και επηρεάζει το πώς τα κύτταρα ανταποκρίνονται σε εξωτερικές πιέσεις και φάρμακα. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, η ευελιξία της χρωματίνης αποτελεί «μυστικό όπλο» των όγκων, που τους επιτρέπει να επιβιώνουν από επιθετικές θεραπείες.
Η ομάδα του Πανεπιστημίου Northwestern, αξιοποιώντας υπολογιστικά μοντέλα Φυσικής, κατάφερε να προβλέψει ποιοι τύποι καρκίνου ανταποκρίνονται θετικά όταν περιορίζεται αυτή η προσαρμοστικότητα. Οι ερευνητές κατέληξαν σε έναν εκπληκτικό σύμμαχο: τη σελεκοξίμπη, ένα κοινό αντιφλεγμονώδες φάρμακο, ήδη εγκεκριμένο για χρήση σε ανθρώπους.
Όταν η σελεκοξίμπη χορηγήθηκε σε πειραματόζωα σε συνδυασμό με χημειοθεραπευτικά σκευάσματα, παρατηρήθηκε θεαματική αύξηση της αποτελεσματικότητας της θεραπείας. Σε μοντέλα με καρκίνο ωοθηκών, ο συνδυασμός φαρμάκων όχι μόνο επιβράδυνε, αλλά και ανέστειλε σημαντικά την ανάπτυξη των όγκων, σε σχέση με τη χημειοθεραπεία μόνο.
«Αντί να καταστρέφουμε απλώς τα κύτταρα, στοχεύουμε στο να αφαιρέσουμε την ικανότητά τους να αλλάζουν και να προσαρμόζονται. Έτσι, γίνονται ευκολότερος στόχος για τις θεραπείες», εξηγεί ο καθηγητής Βάντιμ Μπάκμαν, επικεφαλής της έρευνας.
Αυτή η προσέγγιση μπορεί να επιτρέψει μελλοντικά τη χρήση χαμηλότερων δόσεων χημειοθεραπείας, περιορίζοντας τις σοβαρές παρενέργειες που επηρεάζουν την ποιότητα ζωής των ασθενών.
Οι επιστήμονες θεωρούν ότι η στρατηγική αυτή δεν αφορά μόνο τον καρκίνο. Η χρωματίνη φαίνεται να παίζει κρίσιμο ρόλο και σε άλλες χρόνιες παθήσεις, όπως καρδιαγγειακά και νευροεκφυλιστικά νοσήματα, γεγονός που καθιστά την κατανόηση και τη ρύθμισή της έναν ανερχόμενο πυλώνα στην ιατρική έρευνα.
Η μελέτη ανοίγει νέους δρόμους για θεραπείες που δεν βασίζονται μόνο στην «επίθεση» αλλά και στην έξυπνη εξουδετέρωση των μηχανισμών επιβίωσης του καρκίνου, προσφέροντας ελπίδες για πιο αποτελεσματική και λιγότερο επιθετική αντικαρκινική αγωγή.
