Η Ιωάννα Τούνη αναφερόμενη στην ιστορία με το ροζ βίντεο που είχε κυκλοφορήσει στο παρελθόν από πρώην σύντροφό της, δήλωσε ότι αγωνίζεται για πάνω από οκτώ χρόνια για να αποδοθεί δικαιοσύνη για ένα βίντεο που τραβήχτηκε χωρίς τη συγκατάθεσή της ενώ βρισκόταν σε κατάσταση μέθης.
Παράλληλα, δήλωσε ότι έχει υποστεί επανειλημμένα ψυχικά τραύματα, έχει στιγματιστεί και δεχτεί προσβολές και απειλές κατά της ζωής της. Πρόσθεσε ότι δίνει μία μάχη για όλες τις γυναίκες που έχουν βιώσει κάτι αντίστοιχο με εκείνη και υπογράμμισε ότι η δικαιοσύνη πρέπει να στείλει ένα ισχυρό μήνυμα. Σε συνέχεια, η Ιωάννα Τούνη ανέφερε πως η κοινωνία στιγματίζει το θύμα και επιτρέπει στους θύτες να συνεχίζουν ανενόχλητοι τη ζωή τους.
«Έχουν περάσει πάνω από οκτώ χρόνια και αγωνίζομαι για να αποδοθεί δικαιοσύνη για ένα βίντεο που τραβήχτηκε χωρίς τη συγκατάθεσή μου, ενώ βρισκόμουν σε κατάσταση ακραίας μέθης και λίγο μετά έχασα τις αισθήσεις μου. Όλο αυτό το διάστημα, ο ψυχισμός μου υπήρξε θύμα επανειλημμένων τραυμάτων. Έχω στιγματιστεί για πάντα και έχω δεχτεί αδιανόητες προσβολές, χυδαιότητες, ακόμη και απειλές κατά της ζωής μου, αλλά δεν με τρομάζει πια τίποτα. Δεν με λυγίζει τίποτα, γιατί αυτός ο αγώνας δεν είναι μόνος δικός μου, αλλά όλες τις γυναίκες που βίωσαν κακοποίηση, διασυρμό και εξευτελισμό. Η δικαιοσύνη πρέπει να στείλει ένα ισχυρό μήνυμα μέσω της απόφασής της.
Τέλος, σε μία κοινωνία που στιγματίζει το θύμα, το περιθωριοποιεί και το σπρώχνει μέχρι την αυτοκτονία. Τέλος στο αφήγημα που επιτρέπει στον θύτη να συνεχίζει τη ζωή του ανενόχλητος, σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Εγώ είμαι η μόνη που υπήρξα το θύμα δημοσιοποίησης αυτού του βίντεο. Είναι εξοργιστικό και προκλητικό να ισχυρίζεται ο κατηγορούμενος ότι είναι εκείνος το θύμα, επειδή φαίνεται να χαμογελάει στον συνεργό του τη στιγμή που μας βιντεοσκοπούσε παράνομα. Δέχτηκε ηθικό κανιβαλισμό, ανθρωποφαγία. Όλα αυτά επειδή με χρησιμοποίησε ως μέσο εκδίκησης, δημοσιεύοντας το πιο προσωπικό και ανήθικα καταγεγραμμένο περιεχόμενο. Φτάνει πια. Ας είναι η δική μου υπόθεση η τελευταία που θα πρέπει να περάσει από αυτό το σκοτάδι και να διεκδικήσει το αυτονόητο. Η παραδειγματική τιμωρία δεν είναι εκδίκηση. Είναι ο μόνος τρόπος για να αλλάξει η ντροπή πλευρά και να επιστρέψει εκεί που πραγματικά ανήκει».
