Πάτρα – Η πόλη τυλίγεται στις στάχτες. Γειτονιές βυθισμένες στο σκοτάδι από τις διακοπές ρεύματος, σειρήνες να ουρλιάζουν ασταμάτητα, πυροσβεστικά οχήματα να διασχίζουν τους δρόμους. Κάτοικοι εγκαταλείπουν τα σπίτια τους – άλλοι για να γλιτώσουν από τις φλόγες, άλλοι για να ξεφύγουν από τον αποπνικτικό καπνό. Την ίδια ώρα, η πυρκαγιά πλησίαζε απειλητικά την Πανεπιστημιούπολη και το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο.
Η εικόνα θυμίζει σκηνή από ταινία καταστροφής, μόνο που αυτή τη φορά δεν πρόκειται για σενάριο – είναι η σκληρή πραγματικότητα. Φοιτήτρια, αναγνώστρια του Φοιτητικά Νέα, περιγράφει με δραματικό τρόπο την κατάσταση που βιώνουν οι κάτοικοι και οι φοιτητές της Πάτρας, καθώς οι πυρκαγιές μαίνονται σε περιοχές όπως τα Συχαινά, η Βούντενη και η Ανθούπολη, μέσα στον αστικό ιστό του Δήμου Πατρέων.
«Είμαι φοιτήτρια στην Πάτρα. Επέλεξα να παραμείνω εδώ και το καλοκαίρι, να μη γυρίσω στην πόλη της οικογένειάς μου, για να προετοιμαστώ για την εξεταστική του Σεπτέμβρη. Πίστευα ότι το μεγαλύτερο άγχος μου θα ήταν η ζέστη και οι σημειώσεις που πρέπει να ξαναδιαβάσω. Δεν φανταζόμουν πως, εν μέσω Αυγούστου, η πόλη στην οποία σπουδάζω και που έγινε το δεύτερο σπίτι μου, θα καιγόταν.
Και θέλω να πω κάτι ξεκάθαρα: δεν καίγονται μόνο “οικισμοί” όπως ακούγεται στα μεγάλα δελτία ειδήσεων. Τα Βραχνέικα, τα Τσουκαλέικα, τα Καμίνια, τα Συχαινά, η Βούντενη – όλα αυτά δεν είναι μακρινά χωριά, δεν είναι απομονωμένοι ορεινοί προορισμοί. Είναι προάστια πλήρως ενταγμένα στον αστικό ιστό της τρίτης μεγαλύτερης πόλης της χώρας. Στην Πάτρα. Και όμως, όλα τα μηνύματα από το 112 όπως και για Ανθούπολη, Αρόη (δύο χιλιόμετρα από το κέντρο της πόλης) μας έλεγαν να «πάμε προς Πάτρα»!
Τι ακριβώς εννοούν οι αρμόδιοι; Αυτές οι περιοχές είναι μέσα στην πόλη, είναι οι γειτονιές μας, όχι κάποιο απομακρυσμένο μέρος. Εκεί στους αρμοδίους του 112: γνωρίζετε από Πάτρα; Αν θέλετε μια εικόνα, φανταστείτε να λένε στους κατοίκους του Αλίμου να εκκενώσουν προς Καλλιθέα ή στους κατοίκους της Πεύκης να φύγουν προς το Σύνταγμα. Δεν μιλάμε για αποστάσεις. Μιλάμε για γειτονιές, δρόμους που περπατάμε κάθε μέρα, περιοχές που πηγαίνουμε για καφέ, για ψώνια, για μάθημα.
Η φωτιά καίει μέσα στον Δήμο Πατρέων. Απειλεί σπίτια, εργοστάσια, καταστήματα, αγροτικές και κτηνοτροφικές μονάδες. Κι όμως, η εικόνα που φτάνει εκτός Αχαΐας είναι σαν να μιλάμε για κάτι «μακρινό» και ελεγχόμενο. Η πραγματικότητα είναι διαφορετική: καίγεται η Πάτρα. Και ας το πούμε καθαρά: αν δύο χιλιόμετρα δεν θεωρούνται Πάτρα, τότε τι είναι η Πανεπιστημιούπολη, που βρίσκεται μόλις 6,5 χιλιόμετρα από το κέντρο της πόλης; Δεν είναι απομονωμένος χώρος. Είναι η πόλη των φοιτητών, το δεύτερο σπίτι μας, η καθημερινότητά μας. Κι εδώ θέλω να σταθώ σε κάτι που δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι, αλλά πρέπει να ειπωθεί: Αν η φωτιά ξεφύγει προς την Πανεπιστημιούπολη, ποιος θα μπορούσε να την σταματήσει; Σκεφτείτε το: οι σχολές μας, τα εργαστήρια, οι χώροι όπου ζούμε και σπουδάζουμε, οι βιβλιοθήκες με αρχεία και υλικό ετών, οι φοιτητικές εστίες – όλα αυτά θα μπορούσαν να χαθούν…
Η Πανεπιστημιούπολη δεν είναι απλώς ένα κομμάτι γης – είναι ο λόγος που βρισκόμαστε εδώ, η καθημερινότητά μας, το μέλλον μας ως φοιτητές και το μέλλον της Πάτρας ως φοιτητούπολη. Η εικόνα της φλόγας να πλησιάζει το Πανεπιστήμιο δεν είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Είναι πλέον πραγματικότητα! Αν δούμε τι έγινε αλλού στην Ελλάδα, ξέρουμε ότι τέτοιες καταστροφές μπορούν να συμβούν όταν δεν υπάρχει έγκαιρος σχεδιασμός, πρόληψη και ετοιμότητα.
Πρέπει να γίνουν ενέργειες τώρα – πριν είναι αργά. Να θωρακιστούν οι γύρω περιοχές, να καθαριστούν ζώνες, να εξασφαλιστούν πυροσβεστικά μέσα σε κοντινή απόσταση, να υπάρχει σαφές σχέδιο εκκένωσης και προστασίας των υποδομών. Δεν μπορεί να περιμένουμε να «δούμε πώς θα πάει» όταν μιλάμε για το μέλλον χιλιάδων φοιτητών και εργαζομένων. Η καταστροφή δεν είναι μόνο στις στάχτες που αφήνει πίσω η φωτιά. Είναι και στην ανασφάλεια που μένει μέσα μας.
Σήμερα σκέφτομαι πως, ενώ έπρεπε να διαβάζω για την εξεταστική, μετράω πόσα σπίτια έχουν εκκενωθεί και σε πόσα μέρη της πόλης έχουν φτάσει οι φλόγες. Αύριο; Μπορεί να μετράω πόσα χάσαμε. Η Πάτρα καίγεται. Και αυτό δεν αφορά μόνο τους Πατρινούς. Αφορά όλους εμάς που σπουδάζουμε, εργαζόμαστε, ζούμε εδώ.
Δεν θέλω η φράση «κάποτε σπούδαζα στην Πάτρα» να συνοδεύεται από την εικόνα μιας πόλης που δεν υπάρχει πια όπως τη γνωρίσαμε. Είναι η ζωή μας. Είναι το Πανεπιστήμιό μας. Είναι η Πάτρα.»
Εδώ ο Νέρων καίει όλη την Ελλάδα, την Πάτρα θα λυπηθεί;