Η Ευρωπαϊκή Ένωση, αντί να αναλάβει ηγετικό ρόλο στην παγκόσμια μάχη κατά της κλιματικής αλλαγής, φαίνεται να μπλέκεται σε μια άκαρπη διαδικασία, αδυνατώντας να καταλήξει σε συμφωνία για τον νέο της κλιματικό στόχο για το 2035, αφήνοντας πίσω της αμφιβολίες και καθυστερήσεις.
Παρά τις προσδοκίες για έναν πιο καθορισμένο στόχο, οι Βρυξέλλες φαίνεται να προτιμούν την αναβολή, ελπίζοντας ότι το προσωρινό σχέδιο που ανακοινώνουν τώρα θα ικανοποιήσει την πίεση για δράση, χωρίς όμως να είναι τίποτα περισσότερο από μια απλή καθυστέρηση.
Η Ένωση, αν και αρχικά είχε σχεδιάσει να υποβάλει έναν συγκεκριμένο στόχο για το 2035 στον ΟΗΕ μέχρι το τέλος του Σεπτεμβρίου, τώρα προτείνει μια «δήλωση προθέσεων» για την περίοδο αυτή, υποδεικνύοντας ενδεικτικούς στόχους μείωσης εκπομπών, αλλά με περιορισμένη δέσμευση. Σύμφωνα με το σχέδιο, ο στόχος για το 2035 παραμένει ασαφής και κυμαίνεται μεταξύ 66,3% και 72,5% μείωσης, χωρίς να υπάρχει σαφήνεια για το πώς και αν θα εφαρμοστεί.
Η πραγματική αδυναμία της ΕΕ να αποφασίσει για τον νέο στόχο δείχνει τη βαθιά αστάθεια και τη διαμάχη που επικρατεί στις διαπραγματεύσεις για το μέλλον του κλίματος, με τις χώρες της Ένωσης να διχάζονται μεταξύ τους. Κάποιες, όπως η Πολωνία, προσπαθούν να επιβάλουν συντηρητικούς στόχους που δεν αμφισβητούν τη βιομηχανία και τις οικονομίες τους, ενώ άλλες, όπως η Ισπανία και η Δανία, πιέζουν για μια πιο ακριβή και φιλόδοξη προσέγγιση που όμως φαντάζει υπερβολική και απομακρυσμένη από τη ρεαλιστική πραγματικότητα.
Όλα αυτά έρχονται τη στιγμή που ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ, Αντόνιο Γκουτέρες, πιέζει για άμεση δράση και μεγαλύτερη σύμπνοια, εν όψει της COP30 τον Νοέμβριο. Αντί να κινηθεί η ΕΕ με αποφασιστικότητα, επιλέγει την πολιτική καθυστέρησης και την αβεβαιότητα, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει να φανεί ανίκανη και αναποφάσιστη μπροστά στις υπόλοιπες χώρες του κόσμου.
Αξιοσημείωτο είναι ότι, ενώ η ΕΕ υπόσχεται να περιορίσει τις εκπομπές κατά 90% έως το 2040, η ίδια καθυστέρηση για το 2035 αφήνει χώρο για ερωτήματα σχετικά με το αν αυτό το τόσο αυστηρό σχέδιο θα μπορέσει να εφαρμοστεί ή θα καταλήξει απλώς σε ένα ακόμη αποτυχημένο σχέδιο πολιτικής χωρίς ουσιαστικά αποτελέσματα.
Το σχέδιο για τον κλιματικό στόχο του 2035, παρά τις αμφιβολίες που δημιουργεί, δείχνει και τις βαθιές διαιρέσεις μεταξύ των κρατών-μελών, που αγωνίζονται να συμφωνήσουν με τους κλιματικούς στόχους που απαιτούνται για να αναστραφεί η υποτιθέμενη κλιματική κρίση. Εν τω μεταξύ, χώρες εκτός ΕΕ, όπως η Κίνα, συνεχίζουν τις εκπομπές τους χωρίς καμία διάθεση να ακολουθήσουν τις επιταγές της Ευρώπης, κάτι που αναδεικνύει την υποκρισία της ΕΕ στην προσπάθεια για να επιβάλει παγκόσμια μέτρα με κριτήρια που συχνά δεν ανταποκρίνονται στην οικονομική πραγματικότητα των χωρών της.
