Σε νέο παραλήρημα επιδόθηκε ο Τουρκοκύπριος ηγέτης Ερσίν Τατάρ, επιχειρώντας να νομιμοποιήσει τη διχοτόμηση της Κύπρου μέσω της προώθησης της τουρκικής πολιτικής για «δύο κράτη».
Μιλώντας στην τουρκική κρατική τηλεόραση TRT Haber, ο Τατάρ υποστήριξε προκλητικά πως η εν λόγω πολιτική κερδίζει έδαφος στη διεθνή κοινότητα, χάρη – όπως είπε – στη «στήριξη της Τουρκίας».
Δεν δίστασε μάλιστα να αποδώσει τα εύσημα στον Ταγίπ Ερντογάν, λέγοντας πως οι αναφορές του Τούρκου προέδρου στην «Τουρκική Δημοκρατία Βόρειας Κύπρου» από το βήμα των Ηνωμένων Εθνών, προσδίδουν «δύναμη» στο παράνομο καθεστώς των Κατεχομένων.
Επιχειρώντας να ενισχύσει το ψευδοδιπλωματικό του προφίλ, ο Τατάρ ισχυρίστηκε πως η πρόσφατη πρόσκλησή του σε συναντήσεις του ΟΗΕ αποτελεί δήθεν ένδειξη «διεθνούς αποδοχής», αγνοώντας πλήρως το γεγονός ότι η διεθνής νομιμότητα αναγνωρίζει μόνο την Κυπριακή Δημοκρατία, μέλος της ΕΕ και του ΟΗΕ.
Με θράσος, ο ηγέτης του κατοχικού μορφώματος δήλωσε ότι συμμετείχε σε συνόδους του Οργανισμού Τουρκογενών Κρατών και του Οργανισμού Ισλαμικής Συνεργασίας, προβάλλοντας – όπως είπε – «τη φωνή» του ψευδοκράτους. Ανήγγειλε δε συνάντηση με τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες κατά τη διάρκεια της Γενικής Συνέλευσης, ενώ στις 15 Σεπτεμβρίου αναμένεται στα Κατεχόμενα η προσωπική απεσταλμένη του ΟΗΕ, Μαρία Άνχελα Ολγκίν.
Τα παραπάνω εντάσσονται σε μια οργανωμένη προσπάθεια της Άγκυρας να παγιώσει την κατοχή και να επιβάλει την πολιτική της «δύο κρατών», λίγες εβδομάδες πριν από τις παράνομες «προεδρικές εκλογές» στις 19 Οκτωβρίου στα Κατεχόμενα.
Ο Τατάρ, ακολουθώντας πιστά την τουρκική γραμμή, δήλωσε πως η πολιτική που εφαρμόζει με την «πλήρη στήριξη» της Άγκυρας είναι – κατά τον ίδιο – η μόνη «ρεαλιστική» λύση για το Κυπριακό. Μια θέση που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τα Ψηφίσματα του ΟΗΕ και τη διεθνή κοινότητα, η οποία υποστηρίζει διαχρονικά τη λύση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας.
Η συνεχιζόμενη προσπάθεια της Τουρκίας να επιβάλει τη διχοτόμηση της Κύπρου μέσα από διπλωματικά τεχνάσματα και ρητορικές προκλήσεις, συναντά τη σταθερή αντίδραση της Λευκωσίας, της Αθήνας και του συνόλου των κρατών που σέβονται το Διεθνές Δίκαιο και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
