Οι παλαιοντολόγοι μπορούν πλέον να μελετούν πιο εύθραυστα υλικά με τη βοήθεια της τεχνολογίας, όπως δέρμα, φτερά, λέπια και τρίχες, που διατηρούνται σε απολιθώματα.
Αυτό έχει οδηγήσει σε εντυπωσιακά νέα ευρήματα για εξαφανισμένα ζώα.
Δημοσίευση στο περιοδικό Nature προσφέρει μια εκ νέου ανάλυση ενός απολιθωμένου Mirasaura grauvogeli, ενός ερπετού 247 εκατομμυρίων ετών, του οποίου το καθοριστικό χαρακτηριστικό είναι μια δομή που μοιάζει με φτερό που προεξέχει από την πλάτη του.
Η δημοφιλής αντίληψη για αυτά τα χαρακτηριστικά είναι ότι τα εξαρτήματα ήταν φτερά, αλλά η νέα μελέτη υποστηρίζει ότι αυτό δεν ισχύει.
Αντίθετα, πρόκειται για έναν ασυνήθιστο τύπο δέρματος που εκτεινόταν σαν βεντάλια από την πλάτη του ερπετού, υποστηρίζουν οι ερευνητές.
Απαιτείται περαιτέρω έρευνα, αλλά οι συγγραφείς της μελέτης πιστεύουν ότι αυτή η βεντάλια πιθανότατα χρησίμευε ως εργαλείο επικοινωνίας μεταξύ των πλασμάτων.
Αυτές οι δομές διατήρησαν σωματίδια που φέρουν χρωστικές ουσίες, τα μελανοσώματα, τα οποία μοιάζουν περισσότερο με πτηνά παρά με ερπετά.
«Αλλά το περίεργο με αυτά τα πτερύγια είναι ότι δεν ήταν ούτε φτερά ούτε λέπια. Είναι «ευδιάκριτα με κυματισμούς» – όπως το χαρτόνι – και πιθανότατα ήταν εύπλαστα σε κάποιο βαθμό», αναφέρουν οι ερευνητές στη μελέτη.
«Αυτά τα στοιχεία αποκαλύπτουν ότι το δέρμα των σπονδυλωτών έχει εξελικτικές δυνατότητες που είναι πιο παράξενες από ό,τι θα μπορούσε κανείς εύκολα να φανταστεί», έγραψε σε σχόλιο για το Nature ο Richard Prum, εξελικτικός βιολόγος στο Πανεπιστήμιο Yale, ο οποίος δεν συμμετείχε στη νέα εργασία .
«Το Mirasaura μας διδάσκει ότι ένα φτερό είναι μόνο ένα από τα πολλά θαυμαστά πράγματα που τα ερπετά εξελίχθηκαν για να αναπτυχθούν από το δέρμα τους».
