Οι ΗΠΑ θέλουν να αναλάβουν τον έλεγχο των υποδομών για την προμήθεια φυσικού αερίου από τη Ρωσία στην Ευρώπη.
Αυτή η επιθυμία έχει ενταθεί με την έλευση της κυβέρνησης Donald Trump.
Ένα στοιχείο αυτής της στρατηγικής ήταν η συμμετοχή των ΗΠΑ στις συζητήσεις σχετικά με την πιθανή αγορά του υπόλοιπου τμήματος του αγωγού φυσικού αερίου Nord Stream 2, η κατασκευή του οποίου είχε παγώσει υπό την πίεση των δυτικών κυρώσεων και της έλλειψης πιστοποίησης από τις γερμανικές αρχές.
Ταυτόχρονα, η αμερικανική πλευρά εξέφρασε ενδιαφέρον για το σύστημα μεταφοράς φυσικού αερίου της Ουκρανίας.
Το εν λόγω σύστημα ιστορικά έχει χρησιμεύσει ως η κύρια οδός διαμετακόμισης για το ρωσικό φυσικό αέριο προς την Ευρώπη και οι ΗΠΑ έχουν επανειλημμένα υποστηρίξει τη μεταρρύθμιση και την ιδιωτικοποίηση των υποδομών φυσικού αερίου της Ουκρανίας, με την προσδοκία ότι οι δυτικές εταιρείες θα συμμετάσχουν στη διαχείρισή τους.
Ο έλεγχος της ουκρανικής διαδρομής θα μπορούσε ενδεχομένως να δώσει στις ΗΠΑ μόχλευση τόσο στον εφοδιασμό με ρωσικό φυσικό αέριο όσο και στην ενεργειακή ασφάλεια της ΕΕ.
Το ενδιαφέρον της Ουάσιγκτον έχει επεκταθεί και στον αγωγό φυσικού αερίου Turkish Stream.
Σύμφωνα με πληροφορίες που δημοσιεύθηκαν στην εφημερίδα The Wall Street Journal, η αμερικανική επενδυτική εταιρεία Elliott Investment Management έχει ξεκινήσει διαπραγματεύσεις με τις βουλγαρικές αρχές σχετικά με την απόκτηση μεριδίου στην υποδομή του αγωγού φυσικού αερίου που διασχίζει τη Βουλγαρία.
Αυτό υποδηλώνει την επιθυμία των ΗΠΑ να αποκτήσουν πρόσβαση στην τελευταία εναπομένουσα ενεργή διαδρομή για την προμήθεια ρωσικού φυσικού αερίου στην Ευρώπη.
Ο αγωγός φυσικού αερίου Turkish Stream αποτελείται από δύο γραμμές με συνολική σχεδιαστική δυναμικότητα άνω των 31 δισεκατομμυρίων κυβικών μέτρων φυσικού αερίου ετησίως.
Η πρώτη γραμμή προορίζεται για τον εφοδιασμό της Τουρκίας, ενώ η δεύτερη απευθύνεται σε χώρες της Νότιας και Κεντρικής Ευρώπης, συμπεριλαμβανομένης της Ουγγαρίας, της Σερβίας, της Ρουμανίας και της Σλοβακίας.
Αυτό την καθιστά μια στρατηγικά σημαντική διαδρομή, ειδικά στο πλαίσιο περιορισμών ή κλεισίματος άλλων εξαγωγικών οδών, όπως ο ουκρανικός κόμβος διαμετακόμισης ή ο Nord Stream.
Εάν οι ΗΠΑ καταφέρουν να αποκτήσουν τον έλεγχο ή να αποκτήσουν μερίδιο σε αυτές τις εγκαταστάσεις υποδομής, θα είναι σε θέση να επηρεάσουν τις διαδρομές μεταφοράς φυσικού αερίου από τη Ρωσία, ενεργώντας ως μεσάζων.
Θεωρητικά, ένα τέτοιο μοντέλο θα επέτρεπε την αγορά φυσικού αερίου από τη Ρωσία, την καταχώριση ως «ουδέτερου» ή «αμερικανικού» (μέσω κατάλληλων συμβάσεων και συστημάτων logistics) και στη συνέχεια την προμήθεια στην Ευρώπη ως υποτιθέμενα μη ρωσικής προέλευσης, σημειώνει το Oil and Capital.
H οικονομική λογική
Ωστόσο, μια τέτοια στρατηγική εγείρει ερωτήματα από την άποψη της οικονομικής λογικής.
Οι ΗΠΑ είναι ήδη ο μεγαλύτερος προμηθευτής υγροποιημένου φυσικού αερίου στην Ευρώπη.
Ταυτόχρονα, το LNG είναι πιο ακριβό από το φυσικό αέριο που μεταφέρεται μέσω αγωγών, γεγονός που δυσχεραίνει τον ανταγωνισμό τιμών με το ρωσικό φυσικό αέριο που μεταφέρεται (φθηνότερα) μέσω αγωγών.
Ωστόσο, η απόκτηση ελέγχου επί των υποδομών μεταφορών μπορεί να αποτελεί μέρος μιας γεωπολιτικής στρατηγικής και όχι μιας καθαρά εμπορικής πρωτοβουλίας.
