Ο Μαρσέλ Οφίλς ήταν 97 ετών
Στα 97 του χρόνια έφυγε ο βραβευμένος με Όσκαρ Γάλλος ντοκιμαντερίστας, Μαρσέλ Οφίλς, γιος του σπουδαίου Γερμανού σκηνοθέτη Μαξ Οφίλς. Ο Μαρσέλ Οφίλς είχε υπογράψει το ντοκιμαντέρ «Ο Οίκτος και η Θλίψη», στο οποίο αποκάλυπτε την αλήθεια για την κυβέρνηση Βισύ στη Γαλλία στα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και τη συνεργασία της με τους Ναζί.
Γεννημένος στην Φρανκφούρτη το 1927, ο Μαρσέλ Οφίλς ήταν παιδί της ηθοποιού Χίλντε Γουολ και του Γερμανοεβραίου σκηνοθέτη Μαξ Οφίλς. Η οικογένεια εγκατέλειψε τη Γερμανία το 1933, όταν οι Ναζί ανέβηκαν στην εξουσία και έφυγε στη συνέχεια και από τη Γαλλία όταν οι Γερμανοί εισέβαλαν στη χώρα. Από την Ισπανία έφυγαν τελικά για τις ΗΠΑ το 1941.
Η οικογένεια επέστρεψε στη Γαλλία το 1950 και ο Μαρσέλ ξεκίνησε να εργάζεται ως βοηθός σκηνοθέτης μέχρι που το 1967 υπέγραψε το πρώτο ντοκιμαντέρ του, μια σειρά 32 ωρών για την κρίση στο Μόναχο.
Δυο χρόνια αργότερα γύρισε το ντοκιμαντέρ «Ο οίκτος και η θλίψη» για την κυβέρνηση Βισύ και ο τηλεοπτικός σταθμός που το είχε παραγγείλει αρνήθηκε να το προβάλλει γιατί «κατέστρεφε τους μύθους που ο Γαλλικός λαός είχε ακόμα ανάγκη». Απέσπασε υποψηφιότητα για Όσκαρ το 1971 και τελικά προβλήθηκε στη γαλλική τηλεόραση το 1981. Το φιλμ μνημονεύει ο Γούντι Αλεν στην ταινία του «Νευρικός εραστής» όταν ο ήρωάς του προσκαλεί την ηρωΐδα που ενσαρκώνει η Ντάιαν Κίτον να δουν μια ταινία.
Οι πόλεμοι και οι συγκρούσεις ήταν συχνό θέμα στις ταινίες του όπως τις «A sense of loss» για τις ταραχές στη Βόρεια Ιρλανδία, «The memory of justice» για τα εγκλήματα πολέμου, «The troubles we’ve seen» για τα εγκλήματα στο Σεράγεβο κ.α. Το ντοκιμαντέρ του «Hotel Terminus: The Life and Times of Klaus Barbie» (1988), για τον Ναζί εγκληματία πολέμου, ήταν τελικά εκείνο που του χάρισε το Όσκαρ.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα πέρασε στη νότια Γαλλία όπου ετοίμαζε ένα ντοκιμαντέρ για την κατοχή των Παλαιστινιακών εδαφών από το Ισραήλ με τίτλο εργασίας «Unpleasant truths».
