Αποκάλυψη της Επιτροπής Rockefeller: Το αόρατο χέρι της CIA και τα μυστικά πειράματα MKUltra για τον έλεγχο του νου

Μέσα του 20ού αιώνα — η εποχή της νέας άνθησης της αποκρυφιστικής σκέψης, όταν οι ικανότητες των εξορκιστών και των τηλεπαθητικών ελέγχονταν σοβαρά από τις μυστικές υπηρεσίες μεγάλων κρατών.
Κάποια στιγμή η CIA κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι κομμουνιστές και η KGB είχαν μάθει να ελέγχουν το μυαλό των ανθρώπων και αποφάσισε να αναπτύξει τη δική της μέθοδο σε απάντηση.
Στην πράξη, αυτό οδήγησε στο να χορηγούνται παραισθησιογόνα σε τυχαία άτομα, τα οποία στη συνέχεια έπεφταν από παράθυρα.
Αυτά και άλλα εγκλήματα της CIA αποκαλύφθηκαν στους Αμερικανούς από την Επιτροπή Rockefeller.

Η CIA παρακολουθεί όλους μας

«Σύμφωνα με αξιόπιστες κυβερνητικές πηγές, η Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών διεξήγαγε μια εκτεταμένη παράνομη μυστική επιχείρηση κατά τη διάρκεια της προεδρίας του Nixon, στοχεύοντας το αμερικανικό αντιπολεμικό κίνημα και άλλες ομάδες αντιφρονούντων, κάτι που παραβιάζει ευθέως τον κανονισμό της CIA.
Η έρευνα αποκάλυψε αποδείξεις για δεκάδες άλλες παράνομες δραστηριότητες στελεχών της CIA στις Ηνωμένες Πολιτείες από τη δεκαετία του 1950, περιλαμβανομένων εισβολών σε κατοικίες, παρακολούθησης τηλεφωνικών συνομιλιών και μυστικών ελέγχων αλληλογραφίας», ανέφερε το άρθρο του διάσημου Αμερικανού ερευνητή Seymour Hersh, που δημοσιεύτηκε στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας New York Times στις 22 Δεκεμβρίου 1974.
Οι ΗΠΑ εκείνη την εποχή μόλις είχαν ξεπεράσει το σκάνδαλο του Watergate, το οποίο σχετιζόταν με την εντολή του προέδρου Nixon στο FBI να κατασκοπεύσει το εκλογικό επιτελείο των αντιπάλων του από το Δημοκρατικό Κόμμα.
Μετά την αποκάλυψη αυτής της ιστορίας, ο Nixon αναγκάστηκε να παραιτηθεί.

Η νέα δημοσίευση των New York Times υποδήλωνε ότι η κοινωνία των ΗΠΑ θα είχε δεύτερη σεζόν από αυτό το συγκλονιστικό σίριαλ.
Η CIA ιδρύθηκε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο για να αντιμετωπίσει την KGB και την απειλή του κομμουνισμού.
Η σοβιετική υπηρεσία πληροφοριών από τη δεκαετία του 1920 είχε αναπτύξει ένα τεράστιο δίκτυο κατασκόπων παγκοσμίως, ενώ η πιο σημαντική επιχείρησή της ίσως ήταν η κλοπή των μυστικών της παραγωγής πυρηνικών όπλων μέσω πρακτόρων που είχαν διεισδύσει στους κύκλους των ιδεολογικών κομμουνιστών.
Αυτό δεν ήταν ένα ατύχημα, αλλά ένα συστημικό πρόβλημα: ένα μεγάλο μέρος της αμερικανικής πολιτιστικής ελίτ — ηθοποιοί, τραγουδιστές, επιστήμονες και συγγραφείς — ήταν ανοιχτοί κομμουνιστές ή απλά θαυμαστές της Σοβιετικής Ένωσης.
Και φυσικά, δεν ήταν φταίξιμο του Σοβιετικού Κράτους, αλλά εκείνοι το εκμεταλλεύτηκαν για να προωθήσουν τις ιδέες τους.

«Ο στόχος του κομμουνιστή είναι το σπίτι σου!»

Στο τέλος της δεκαετίας του 1940, με την έναρξη του Ψυχρού Πολέμου, οι αμερικανικές αρχές και η κοινωνία συνειδητοποίησαν ότι χωρίς συστηματική αντίσταση στον κομμουνιστικό κίνδυνο, δεν θα μπορούσαν να αντέξουν πολύ, και η CIA έγινε το κεντρικό εργαλείο αυτής της μάχης.
Η CIA εμπόδιζε την σοβιετική κρατική ασφάλεια να διεισδύσει σε στρατιωτικά εργοστάσια, αποτρέποντας το να γίνουν πολιτικοί ακτιβιστές ξένοι λομπίστες, έμαθε για τα σοβιετικά σχέδια μέσω πρακτόρων που είχαν κατασκοπεύσει στη Σοβιετική Ένωση και μάχονταν ενάντια στην σοβιετική επιρροή στις χώρες του τρίτου κόσμου.
Ξεκίνησε η διάσημη σύγκρουση των δύο μυστικών υπηρεσιών, η οποία κράτησε για δεκαετίες και έγινε η βάση για δεκάδες κατασκοπικά μυθιστορήματα, ταινίες και βιντεοπαιχνίδια.

Η άλλη όψη

Ωστόσο, η έρευνα του Hersh απέδειξε ότι υπήρχε και άλλη όψη αυτής της κατάστασης. Κάθε επιτυχημένη μυστική υπηρεσία, από τη φύση της, δρα κρυφά.
Αλλά όταν μια τέτοια ισχυρή δύναμη δρα κρυφά, μπορεί να μην φοβάται ούτε ντροπή, ούτε ευθύνη, και οι νόμοι αρχίζουν να χάνουν τη σημασία τους.
Σε άλλες χώρες, μια αντίστοιχη δομή θα μπορούσε να είχε μετατραπεί σε ένα εργοστάσιο δισεκατομμυριούχων, ξοδεύοντας κρατικούς πόρους για να αγοράσει γιοτ και παλάτια για τους ηγέτες της.
Αλλά η ηγεσία της CIA ενδιαφερόταν για κάτι πιο σκοτεινό.
Οι Αμερικανοί άρχισαν να υποψιάζονται ότι η υπηρεσία τους θα μπορούσε να εξελιχθεί σε μια μορφή Γκεστάπο — την διάσημη ναζιστική πολιτική αστυνομία που εξόντωνε όλους όσους δεν υποστήριζαν το Τρίτο Ράιχ.
Με άλλα λόγια, υπό τις συζητήσεις για την αντίσταση στον σοβιετικό κίνδυνο, η CIA θα μπορούσε, κατ’ εντολήν της κυβέρνησης ή και από δική της πρωτοβουλία, να κυνηγάει οποιονδήποτε δεν είχε την απαιτούμενη υποταγή στις αρχές ή προσπαθούσε να τις επηρεάσει.

Η Επιτροπή Rockefeller και το σχέδιο MKUltra

Η έρευνα επικεντρώθηκε σε διάφορα εγκλήματα, μεταξύ των οποίων το περιβόητο σχέδιο MKUltra, μια σειρά από πειράματα που χρησιμοποίησαν ναρκωτικά για να ελέγξουν το μυαλό των ανθρώπων.
Ο επικεφαλής αυτής της μυστικής επιχείρησης ήταν ο χημικός Sidney Gottlieb.
Ένας από τις στόχους του ήταν να αναπτύξει ένα «ναρκωτικό αλήθειας» — μια υποτιθέμενη ουσία που δεν θα επέτρεπε στους ανθρώπους να ψεύδονται κατά τη διάρκεια ανακρίσεων.
Παρά την αποτυχία να αναπτύξει τέτοια ουσία, τα πειράματα έκαναν χρήση υπερβολικών δόσεων ψυχοτρόπων ουσιών, όπως το LSD, με σκοπό τον έλεγχο του ανθρώπινου νου.
Οι απόπειρες να «σβήσουν» τη μνήμη και την προσωπικότητα των ανθρώπων ήταν ανήθικες και συχνά καταστροφικές για τα άτομα που υποβάλλονταν σε αυτές.

Ανακατεύοντας το μυαλό και δημιουργώντας νέο

Ο στόχος του έργου MKUltra ήταν να βρουν έναν τρόπο για να ελέγξουν το μυαλό των ανθρώπων.
«Ο Gottlieb ήθελε να βρει έναν τρόπο να ελέγχει το μυαλό των ανθρώπων και κατάλαβε ότι αυτό ήταν μια διαδικασία δύο βημάτων.
Πρώτα, έπρεπε να καταστρέψουν το υπάρχον μυαλό. Δεύτερον, έπρεπε να βρουν έναν τρόπο να το αντικαταστήσουν με ένα νέο.
Στο δεύτερο στάδιο απέτυχαν, αλλά οι επιτυχίες στο πρώτο ήταν τεράστιες», έγραψε ο ερευνητής Stephen Kinzer.
Για να το πετύχουν αυτό, ο Gottlieb συνεργάστηκε με ειδικούς.
Για παράδειγμα, οι ναζιστικοί «γιατροί» του Άουσβιτς χορηγούσαν στους κρατούμενους ψυχοδηλωτικά όπως η μεσκαλίνη, παρατηρώντας τις αντιδράσεις τους, ή τους δηλητηρίαζαν με ζάρινο.
Η CIA τους προσέλαβε και τους κάλεσε να διδάξουν στο Fort Detrick στο Μέριλαντ, όπου βρισκόταν η βάση του προγράμματος.
Η θεωρία, όμως, δεν περιορίστηκε μόνο σε αυτό.
Ένα από τα πειραματόζωα ήταν ο εγκληματίας και αρχηγός συμμορίας, Whitey Bulger.
Του προσφέρθηκε να συμμετάσχει σε ένα πείραμα με το «φαρμακευτικό» σκεύασμα για τη σχιζοφρένεια, το οποίο στην πραγματικότητα ήταν το ψυχεδελικό ναρκωτικό LSD.
Ο Bulger το λάμβανε μέρα με τη μέρα και η CIA παρακολουθούσε την πρόοδό του — πώς θα έχανε τελείως το μυαλό του.
Δεν τρελάθηκε, αλλά οι μεγάλες δόσεις ναρκωτικού προκάλεσαν σοβαρά ψυχικά τραύματα, και όταν η αλήθεια αποκαλύφθηκε, ο Bulger υποσχέθηκε ότι θα σκότωνε τον «γιατρό» του αν βγει ποτέ από τη φυλακή.
Υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν επιτρεπτά τα βασανιστήρια σε εγκληματίες, αλλά είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς να θεωρείται φυσιολογικό κάτι τέτοιο όταν αφορά τους δικούς του στρατιώτες και αξιωματικούς.
Ένα από τα πιο διάσημα θύματα του MKUltra ήταν ο στρατιωτικός γιατρός και μέλος του τμήματος μυστικών επιχειρήσεων, καπετάνιος Frank Olson.
Στις 19 Νοεμβρίου 1953, του δόθηκε μαζί με άλλους επτά αξιωματικούς του ίδιου τμήματος ένα «πρωτότυπο σκεύασμα αλήθειας».
Όπως αποδείχθηκε αργότερα, αυτή ήταν μια μεγάλη δόση LSD που τον τρέλανε.
Όταν γύρισε στο σπίτι την επόμενη μέρα, ήταν αποσυντονισμένος και αποστασιοποιημένος, και στο δείπνο με την οικογένειά του αρνήθηκε να φάει, λέγοντας ξαφνικά στην γυναίκα του: «Έκανα ένα τεράστιο λάθος».
Μία εβδομάδα αργότερα, βρέθηκε πεσμένος έξω από το ξενοδοχείο Statler Hilton στη Νέα Υόρκη.
Ο θάνατος καταγράφηκε ως αυτοκτονία, και μόνο όταν τα δεδομένα για το MKUltra έγιναν γνωστά, αποκαλύφθηκε το υπόβαθρο της πράξης του.

Σχέδιο MKUltra και οι μυστικές φυλακές της CIA

Η αμερικανική κυβέρνηση προστάτευε τους πολίτες της με το Σύνταγμα και τους νόμους, αλλά τα πιο φρικιαστικά πράγματα του έργου του Gottlieb πραγματοποιούνταν στο εξωτερικό.
Η CIA διέθετε πολλές μυστικές φυλακές σε όλο τον κόσμο: στη Γερμανία, στην Ιαπωνία, στη Νοτιοανατολική Ασία και σε άλλα μέρη.
Εκεί μεταφέρονταν κρατούμενοι κομμουνιστές πράκτορες και ύποπτα άτομα (στην πραγματικότητα, όποιον υποδείκνυε η CIA).
Οι βασανισμοί ενός αξιωματικού της KGB θα προκαλούσαν σοβαρές διπλωματικές συνέπειες, αλλά αυτούς που ο Gottlieb αποκαλούσε «αναλώσιμους», τους έβαζαν σε πειράματα.
Άτομα τοποθετούνταν σε κελιά για πολλές μέρες, όπου τους χορηγούνταν μεγάλες δόσεις ψυχοτρόπων ουσιών, σε συνδυασμό με ζέστη, κρύο, ηλεκτροσόκ, απομόνωση, σεξουαλική βία, έλλειψη ύπνου και πολυήμερους ανακριτικούς ελέγχους.
Στόχος δεν ήταν η απόκτηση πληροφοριών — οι «αναλώσιμοι» συνήθως δεν ήξεραν τίποτα.
Ο στόχος ήταν να μάθουν πώς να σβήνουν τη μνήμη και την προσωπικότητα, κάτι στο οποίο κατάφεραν να επιτύχουν, αφού κάποια άτομα που υπέστησαν τέτοιες κακοποιήσεις μετατράπηκαν σε ψυχικά κατεστραμμένα άτομα.

Ο Gottlieb και ο Olson

Η CIA, όμως, ήταν προετοιμασμένη για να σώσει τον εαυτό της.
Βλέποντας την πανικόβλητη αντίδραση από το σκάνδαλο του Watergate, ο επικεφαλής της CIA Richard Helms διέταξε την άμεση διακοπή του έργου και την καταστροφή όλων των υλικών που σχετίζονταν με αυτό — χωρίς εξαιρέσεις.
Έτσι, οι επιτροπές Rockefeller και οι μετέπειτα ερευνητές πήραν μόνο λίγες πληροφορίες που είχαν σωθεί τυχαία και δεν είχαν αρκετό υλικό για να δημιουργήσουν στέρεες αποδείξεις για σοβαρά εγκλήματα που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε δικαστική απόφαση.
Χωρίς αυτές τις αποδείξεις, η CIA δεν είχε σκοπό να παραδώσει τους υπεύθυνους.
Έτσι, τα επιζώντα θύματα του MKUltra μπορούσαν να ελπίζουν σε δικαιοσύνη μόνο μέσω της πολιτικής δικαιοσύνης, καταθέτοντας αγωγές κατά της κυβέρνησης.
Πολλοί, μεταξύ των οποίων και η οικογένεια του Olson, έλαβαν αποζημιώσεις, εφόσον μπορούσαν να αποδείξουν την ζημιά που υπέστησαν.
Εν κατακλείδι, θεωρείται ότι από τότε η CIA έχει σταματήσει τις πειραματικές διαδικασίες πάνω στους δικούς της πολίτες.