Πριν από ογδόντα πέντε χρόνια, η Ελλάδα ύψωσε το ανάστημά της απέναντι στους κατακτητές. Μια μικρή χώρα, με φτωχά μέσα αλλά με τεράστια ψυχή, είπε “ΟΧΙ” στην υποδούλωση και έγραψε με το αίμα της ένα από τα λαμπρότερα κεφάλαια της παγκόσμιας ιστορίας. Οι ήρωες του ’40 δεν υπολόγισαν αριθμούς, συμφέροντα ή φόβο. Είπαν “ΟΧΙ” γιατί πίστευαν σε κάτι ανώτερο από τον εαυτό τους — στην Ελευθερία, στην Αξιοπρέπεια, στην Πατρίδα.
Ήταν άνθρωποι απλοί, μα με ψυχή ανίκητη. Πείνασαν, πάγωσαν, θυσιάστηκαν, μα δεν λύγισαν. Είχαν ιδανικά, είχαν τιμή, είχαν αρχές. Κι όταν ήρθε η ώρα, στάθηκαν όρθιοι απέναντι στο σκοτάδι, δείχνοντας σε όλον τον κόσμο τι σημαίνει Ελληνική ψυχή.
Και σήμερα;
Η Ελλάδα των ηρώων μοιάζει προδομένη από τους ίδιους της τους ηγέτες. Η πολιτική ζωή έχει βουλιάξει σε μια δυσωδία διαφθοράς, ψέματος και συμφερόντων. Οι κυβερνώντες, δέσμιοι ξένων εντολών και εγχώριων ολιγαρχών, ξεπουλούν τη γη, τον πλούτο και την αξιοπρέπεια του λαού για να βολέψουν τους “δικούς τους”.
Δεν υπάρχει πια το θάρρος να ειπωθεί ένα “ΟΧΙ” σε εκείνους που απαιτούν την υποταγή μας.
Δεν υπάρχει το ήθος, η ανδρεία, η εθνική συνείδηση που καθοδήγησε τότε μια ολόκληρη γενιά να σταθεί απέναντι στους ισχυρούς.
Αντί για ήρωες, σήμερα περισσεύουν οι βολεμένοι.
Αντί για θυσία, περισσεύει η συναλλαγή.
Αντί για ιδανικά, κυριαρχεί η μίζα και η υποτέλεια.
Κι όμως, η Ελλάδα δεν πέθανε. Όσο υπάρχουν Έλληνες που θυμούνται το “ΟΧΙ”, που πιστεύουν ακόμη στη δύναμη της αλήθειας, της δικαιοσύνης και της ελευθερίας, υπάρχει ελπίδα. Γιατί η πραγματική αντίσταση δεν τελείωσε το ’44· συνεχίζεται κάθε μέρα, σε κάθε ψυχή που αρνείται να υποταχθεί στο ψέμα και στην αδικία.
