Τον Σεπτέμβριο του 1991, επί πρωθυπουργίας Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, οι αγρότες βρέθηκαν σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι: ζητούσαν την διατήρηση της κρατικής συγκέντρωσης σταφίδας με τιμή ασφαλείας, μια πρακτική που είχε καθιερωθεί για να προστατεύει τα εισοδήματά τους. Ο τότε γενικός γραμματέας του υπουργείου Γεωργίας, Νίκος Ψιλάκης, εκπροσωπώντας την κυβέρνηση, απέρριψε το αίτημα, επικαλούμενος την ανάγκη προσαρμογής στους κανόνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την ελεύθερη αγορά των προϊόντων.
Η απόφαση αυτή πυροδότησε την οργή των αγροτών, που απάντησαν με δυναμικές κινητοποιήσεις: απέκλεισαν το κέντρο της πόλης, και όταν η επέμβαση των ΜΑΤ με δακρυγόνα δεν απέτρεψε τις διαμαρτυρίες, κατέλαβαν τη Νομαρχία. Στο αποκορύφωμα της έντασης, έβαλαν φωτιά στο κτίριο, υποχρεώνοντας τον Ψιλάκη να φυγαδευτεί από μέλη της Συντονιστικής Επιτροπής των αγροτών. Η εικόνα της εισβολής και της πυρπόλησης της Νομαρχίας παρέμεινε χαραγμένη στη μνήμη της τοπικής κοινωνίας ως σύμβολο της σύγκρουσης κυβέρνησης–αγροτιάς και της αδιαφορίας της κεντρικής εξουσίας για τα προβλήματα των παραγωγών.
Τριάντα χρόνια μετά, οι αγροτικές κινητοποιήσεις επανέρχονται με διαφορετικό πλαίσιο, αλλά με την ίδια ουσία: οι παραγωγοί ζητούν μέτρα που να προστατεύουν το εισόδημά τους απέναντι στις ανατιμήσεις, το κόστος παραγωγής και τις στρεβλώσεις της αγοράς. Η φετινή αγωνιστική κινητοποίηση έρχεται να αναδείξει ότι, παρά τις αλλαγές στις κυβερνήσεις, η ουσία παραμένει ίδια: η αγροτιά νιώθει παραμελημένη, αντιμετωπίζοντας μια πολιτική ηγεσία που επενδύει σε φιλολογικές διακηρύξεις και προγράμματα ενίσχυσης που συχνά αποδεικνύονται ανεπαρκή.
Η αντιπαραβολή με το 1991 είναι αμείλικτη. Τότε, η οικογένεια Μητσοτάκη και η κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη επέλεξαν να αγνοήσουν τα αιτήματα των αγροτών, με αποτέλεσμα τη βία, την κατάληψη και την πυρπόληση του κτιρίου της Νομαρχίας – εικόνες που δεν σβήνουν από τη συλλογική μνήμη. Σήμερα, οι ίδιες πολιτικές επιλογές φαίνεται να συνεχίζονται υπό διαφορετική μορφή: αντί ουσιαστικής στήριξης, η αγροτιά βλέπει μέτρα που δεν καλύπτουν τις πραγματικές ανάγκες της, ενώ η κυβέρνηση παρουσιάζει ως επιτυχία την όποια επιδότηση ή ενίσχυση, χωρίς να αντιμετωπίζει τις δομικές αδυναμίες της πολιτικής για τον αγροτικό τομέα.
Το ιστορικό αυτό πλαίσιο καταδεικνύει ότι η αδιαφορία της οικογένειας Μητσοτάκη για την αγροτιά δεν είναι πρόσφατο φαινόμενο. Από την εισβολή και το κάψιμο της Νομαρχίας το 1991 μέχρι τις σημερινές κινητοποιήσεις, η πολιτική της οικογένειας αυτής φαίνεται να κινείται πάντα μακριά από τα πραγματικά συμφέροντα των αγροτών, αφήνοντας τους παραγωγούς να διεκδικούν με τα ίδια μέσα – αποκλεισμούς δρόμων, διαδηλώσεις, πίεση και φωνή οργής – αυτό που η πολιτική ηγεσία αρνείται να τους δώσει: αξιοπρεπές εισόδημα και προστασία της αγροτικής παραγωγής.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται, αλλά η μνήμη των αγροτών παραμένει ζωντανή, θυμίζοντας ότι οι πολιτικές επιλογές που αγνοούν τη βάση της ελληνικής οικονομίας – την αγροτιά – έχουν πάντα κοινωνικό και πολιτικό κόστος.
