Για άλλη μια φορά, ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης εμφανίστηκε σαν να «ανακάλυψε» τώρα όσα η κοινωνία βλέπει εδώ και χρόνια, παρουσιάζοντας τις απάτες και το οργανωμένο έγκλημα ως… νέα μόδα. Με αφορμή την εξάρθρωση κυκλώματος που εξαπάτησε πάνω από 1.000 πολίτες αποκομίζοντας 7,5 εκατ. ευρώ, ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη έσπευσε να ρίξει το βάρος σε συγκεκριμένες κοινότητες όπως αυτή των γ#φτων, λες και το κράτος δεν έχει ουδεμία ευθύνη για τη χρόνια εγκατάλειψη, την έλλειψη δομών και την παντελή απουσία ουσιαστικής αστυνόμευσης.
Σε μια ακόμη επικοινωνιακή του έξαρση, ο Χρυσοχοΐδης μίλησε για «οικισμούς πρωταθλητές» στην παραβατικότητα, αποφεύγοντας για πολλοστή φορά να παραδεχτεί ότι η κυβέρνηση —όπως και οι προηγούμενες— άφησε για δεκαετίες θύλακες ανομίας να εξελιχθούν ανεξέλεγκτα, χωρίς καμία στρατηγική πρόληψης, χωρίς κανένα σχέδιο κοινωνικής ένταξης και χωρίς πραγματική αστυνομική παρουσία όταν και όπου έπρεπε.
Με τον γνώριμο τόνο του πολιτικού που προσπαθεί να μετατοπίσει τις ευθύνες, ο υπουργός επικαλέστηκε «πιέσεις στο έγκλημα» και αλλαγές στον νόμο, αφήνοντας να εννοηθεί ότι οι συλλήψεις ήρθαν χάρη σε μια ξαφνική «σκληρή γραμμή» που υποτίθεται ότι εφαρμόζει τώρα. Λες και δεν ήταν η ίδια κρατική αδράνεια που επί χρόνια άφηνε συγκεκριμένες περιοχές να γίνονται άβατα, επιτρέποντας στις εγκληματικές ομάδες να δρουν σαν να είναι κράτος εν κράτει.
Ακόμη και για την Κρήτη, ο Χρυσοχοΐδης μίλησε για νέες αυστηροποιήσεις και στοχευμένες έρευνες σε οικογένειες, παραδεχόμενος ουσιαστικά ότι μέχρι σήμερα η Πολιτεία απλώς παρακολουθούσε το οργανωμένο έγκλημα να εξελίσσεται. Τώρα θυμήθηκε την ανάγκη για πιο αυστηρά μέτρα, τώρα «ανακαλύπτει» ότι υπάρχουν μαφιόζικες ομάδες που συγκρούονται για ζωοκλοπές και διακίνηση ναρκωτικών.
Οι «εστίες βαριάς εγκληματικότητας» που περιέγραψε δεν δημιουργήθηκαν χθες. Είναι προϊόν διαχρονικής κυβερνητικής ανικανότητας, αποσπασματικών μέτρων, απουσίας πρόληψης και πολιτικού συμφέροντος που βόλευε να αφήνονται περιοχές στο έλεος της παραβατικότητας για δεκαετίες.
Και τώρα ο υπουργός, αντί να αναλάβει το μερίδιο ευθύνης που αναλογεί στο κράτος, αποδίδει τα φαινόμενα αυτά σε ολόκληρες κοινότητες, αντί να στοχοποιεί αποκλειστικά και μόνο τις πραγματικές εγκληματικές ομάδες και, κυρίως, την ανεπάρκεια της πολιτείας που τις άφησε να γιγαντωθούν.
