Το εφιαλτικό σενάριο ενός ολοκληρωτικού ελληνοτουρκικού πολέμου!

O κόσμος δε ξέρει από που να πιαστεί και τι να πιστέψει. Στο καθημερινό ορυμαγδό ειδήσεων (φορολογική καταιγίδα, 4ο μνημόνιο, έκτακτα μέτρα, ΔΝΤ, Σόιμπλε κλπ) έχουν προστεθεί το τελευταίο διάστημα και οι εθνικιστικές κορώνες του Σουλτάνου περί Λωζάνης, Κύπρου και οι απειλές ότι θα «σπρώξει» στην Ελλάδα 3 εκ Σουνίτες Σύριους. Ο κόσμος βρίσκεται μεταξύ πανικού και αφασίας την ίδια στιγμή που ο Επαναστάτης χωρίς Γραβάτα κηδεύει τον πνευματικό του Πατέρα στη Καραϊβική…

Ας τα πάρουμε από την αρχή και ψύχραιμα.

Όλα ξεκινούν στις αρχές του 2012 όταν οι Γκιουλενιστές στριμώχνουν τον Διοικητή της ΜΙΤ, Χακάν Φιντάν, με την κατηγορία της συνεργασίας (μυστικές συνομιλίες) με το ΡΚΚ. Θα ακολουθήσουν οι αποκαλύψεις για τα φορτηγά της ΜΙΤ που μετέφεραν όπλα στους ισλαμιστές της Συρίας (αρχές 2013), οι μαζικές διαδηλώσεις στο Γκάζι της Κων/πολης (καλοκαίρι 2013), η απόφαση Ερντογάν για κλείσιμο των ιδιωτικών φροντιστηρίων μεγάλο τμήμα των οποίων ελέγχει η Κοινότητα Γκιουλέν (Νοέμβριος 2013), το σκάνδαλο διαφθοράς και σύλληψης αξιωματούχων του ΑΚΠ (Δεκέμβριος 2013), η επιχείρηση «σκούπα» για εκκαθάριση των Γκιουλενικών από Δικαιοσύνη και Αστυνομία (2014-2016), η επανέναρξη του ανταρτοπολέμου με το ΡΚΚ (Καλοκαίρι 2015), οι επιθέσεις αυτοκτονίας από το ΙΚ (2015-2016) και καταλήγουμε στο Πραξικόπημα (Ιούλιος 2016). Αυτο είναι το πλαίσιο που θα πρέπει να έχουμε στο νου μας προτού επιχειρήσουμε ανάλυση των δεδομένων…

Το νεο-οθωμανικό όραμα του Νταβούτογλου και οι στόχοι για την Τουρκία του 2023 είναι εν πολλοίς γνωστοί σε όσους παρακολουθούν τα δρώμενα στην απέναντι όχθη του Αιγαίου. Η κλιμάκωση που παρατηρείται δεν αφορά τη στρατηγική (αυτή παραμένει ίδια) αλλά περισσότερο την τακτική και αισθητική της διάσταση.

Ο Νταβούτογλου ακολουθούσε την φιλελεύθερη τακτική μέσω οικονομικών σχέσεων, εμπορίου, soft power και έντονης διπλωματικής παρουσίας (νέες Πρεσβείες, Προξενεία, ΜΚΟ κλπ)…Ο Ερντογάν επειδή είναι brutal και με βασική μόρφωση εκφράζεται με το θυμικό και το ταπεραμέντο Τούρκου της Ανατολίας. Ο,τι έλεγε ο Νταβούτογλου με ακαδημαϊκο τρόπο μέσω του βιβλίου του «Στρατηγικό Βάθος» το ίδιο λέει ο Ερντογάν χρησιμοποιώντας συμβολισμούς για να καταλάβει το σουνιτικό πόπολο…Βέβαια τα τσιτάτα του Σουλτάνου είναι βούτυρο στο ψωμί των δημοσιογράφων…Γραφικούς του ίδιου βεληνεκούς διαθέτει πολλούς και η αγαπημένη μας πατρίδα…

Την ίδια στιγμή παρατηρείται το εξής.

Η απομάκρυνση του Νταβούτογλου από τον κύκλο του Ερντογάν, άνοιξε το δρόμο σε γραφικούς τύπους, πρώην και νυν δημοσιογράφους, οι οποίοι έχουν αναλάβει σύμβουλοι του Σουλτάνου σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, γεωπολιτικής και στρατηγικής…Είμαι σίγουρος ότι οι ίδιοι είναι που του φτιάχνουν και το Τούρκικο καφέ. Οι δύο πλέον γνωστοί είναι ο Μπουλουτ και ο Καραγκιουλ. Δημοσιογράφοι είναι, τίποτε παραπάνω. Δεν έχουν καμιά ακαδημαϊκή περγαμηνη. Είναι σύμβουλοι – αυλικοί του Σουλτάνου. Ο καθηγητής Νταβούτογλου δεν θα τους είχε ούτε για γραμματεία.

Αυτοί οι τύποι (Μπουλούτ, Καραγκιούλ κλπ) έχουν ως πρότυπο τον Αλεξανδρο Ντούγκιν, μυστικο-σύμβουλο του Πουτιν (από το 2012 μέχρι σήμερα). Ο Ντούγκιν έχει έρθει και Ελλάδα προσκεκλημένος του Πανεπιστημίου Πειραιά όταν ο ΥΠΕΞ Κοτζιας ηταν εκεί καθηγητής (υπάρχει στο διαδίκτυο σχετική φωτογραφία). Όποιος διαβάσει τη βιογραφία του Ντούγκιν και τα όσα πρεσβεύει για τον Ευρασιατισμό, θα του περάσει ζουρλομανδύα. Το θέμα είναι ότι έχει πείσει τον Πούτιν για την ορθότητα των απόψεων του (για παράδειγμα την εισβολή στη Κριμαία όπως και έγινε!!!) Ο Ντούγκιν πανηγυρίζει στα κανάλια οτι οι ιδέες του πλέον βρίσκονται εντός του Κρεμλίνου.

Οι σύμβουλοι του Σουλτάνου βρίσκονται υπό την επιρροή του Ντούγκιν και πιέζουν τον Ερντογάν να ενταχθεί στον Οργανισμό της Σαγκάη και να εγκαταλείψει ΕΕ – ΝΑΤΟ. Εξ ου και οι δηλώσεις Ερντογάν για δημοψήφισμα στην Τουρκία σχετικά με την ΕΕ. Αν επέλθει οριστικο διαζύγιο, τα 3 εκ Σουνίτες Συριοι θα έρθουν για «μονιμές διακοπές» στα Ελληνικά νησια.

Οσον αφορά στην απειλή κατάληψης νήσων και βραχονησίδων που δεν αναφέρονται ονομαστικά στις Συνθήκες Λωζάνης (1923) και Παρισίου (1947) δεν είναι κάτι το καινούργιο. Υφίσταται από το 1995, όταν η Ελλάδα επικύρωσε τη Συνθήκη για το Δίκαιο της Θάλασσας (1982) και ξεκίνησε πρόγραμμα εγκατάστασης επί των νήσων προκειμένου να κατοχυρώσει ΑΟΖ. Γιατί μας εκπλήσσουν οι κατά καιρούς δηλώσεις των Τούρκων;

Ποιό είναι όμως το δια ταύτα;

Επιστρέφουμε στη θεωρία του Θουκυδίδη περί δικαίου του ισχυρού. Αν η Τουρκία προχωρήσει σε κατάληψη νήσων – βραχονησίδων αυτή θα αφορά όχι μια αλλά πολλές. Θα επιχειρηθεί ταυτόχρονη κατάληψη πολλαπλών μικρών νησιών της οποιας θα προηγηθεί αερο-ναυτικός αποκλεισμός της ευρύτερης γεωγραφικής ζώνης. Το επιχειρησιακό σχέδιο το «δουλεύουν» οι Τούρκοι κάθε χρόνο στη διακλαδική αεροναυτική άσκηση ΕΦΕΣ (από το 1983 μέχρι σήμερα).

Τα νησιά ευθύνης της ΑΣΔΕΝ οπως Κώς – Σάμος – Ρόδος θα βομβαρδιστούν μαζικά προκειμένου να εξουδετερωθούν οι δυναμεις των κατά τόπους ΑΔΤΕ πριν την κατάληψη των πέριξ νήσων. Μιλάμε για βροχή Γιλντιριμ – Κασίργκα που θα προκαλεσει απώλειες χιλιάδων νησιωτών. Ο άμαχος πληθυσμός θα βρεθεί σε περιβάλλον κόλασης. Θα καταστραφούν όλες οι ζωτικές υποδομές με πρώτες τα τοπικά εργοστάσια της ΔΕΗ, τα αεροδρόμια και οι εγκαταστάσεις ραδιο-επικοινωνιών και κινητής τηλεφωνίας. Τα νησια θα επιστρέψουν σε συνθήκες δεκαετίας 1950.

Καταφύγια προστασίας του αμάχου πληθυσμού δεν υπάρχουν. Ασκήσεις παλλαϊκής άμυνας δεν γίνονται. Η εκπαίδευση εφέδρων είναι τυπική. Ασκήσεις με τη συμμετοχή φορέων (όπως σχολεία, Πανεπιστήμια κλπ) δεν υφίστανται. Γιατί; Διότι δεν έχουμε κουλτούρα Ισραήλ και Νότιας Κορέας. Όποτε όποιος πρόλαβε εγκατέλειψε το νησί του έγκαιρα.

Για να ακυρωθούν τα επιχειρησιακά σχέδια των Τουρκών προτού ξεκινήσει τις βολές το Τουρκικό Πυροβολικό θα πρέπει να υπάρχει έγκαιρη ενημέρωση μέσω ΕΥΠ, ενεργοποίηση των κανόνων εμπλοκής, κατάσταση συναγερμού σε όλες τις στρατιωτικές μονάδες και εξουδετέρωση του αερο-ναυτικού αποκλεισμού με έγκαιρη διασπορά του Πολεμικού Ναυτικού και της Αεροπορίας. Αλλά προπαντός ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΒΟΥΛΗΣΗ για άμεση απάντηση μέχρι τέλους…Είμαστε σε θέση να τιμήσουμε την ΙΣΤΟΡΙΑ μας;

Του Κώστα Πικραμένου από το militaire.gr