Γράφει ο Γ. Δημητρακόπουλος, Συνταξιούχος Εκπαιδευτικός
Το 2005, είχα την χαρά και την τιμή να γνωρίσω τον αγνό και άδολο Στρατιώτη της Ελλάδος Στυλιανό Παττακό. Ήτο Απρίλιος και του πήρα μία συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης για την εφημερίδα «Σημαία» των Καλαμών. Τότε ήτο 93 ετών.
Εθαύμασα το μυαλό του, που ήταν «ξουράφι», το μνημονικό του* και κυρίως το… σπίτι του, εις το οποίον ελήφθη η συνέντευξη. «Είναι κτισμένο το 1928 και το έχω πάρει προίκα από την γυναίκα μου. Το μόνο περιουσιακό μου στοιχείο…».
Σπίτι παλιό, φτωχικό, με ξύλινες σκάλες, τις οποίες κατέβηκε ο ευγενέστατος και ακούραστος Στυλιανός Παττακός δις: μία για να με προϋπαντήσει και μία για να με ξεπροβοδίσει. Στα Πατήσια ήταν, δίπλα στον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο, δεν εύρισκε ησυχία από το πρωί μέχρι το βράδυ.
Ήταν ο μόνος πρώην Αντιπρόεδρος Κυβερνήσεως στην σύγχρονη ελληνική ιστορία που διέμενε σ’ ένα τόσο ταπεινό σπίτι και σε μια τόσο λαϊκή περιοχή. Φτάνει αυτό για να καταλάβουμε τι άνθρωπος ήταν!
*Μόλις άκουσε ότι η εφημερίδα έχει έδρα την Καλαμάτα, μου διηγήθηκε λεπτομερώς μια επίσκεψή του στην πόλη, το 1968. Τόσο λεπτομερώς, που θυμήθηκε ότι κατά την έξοδόν του από την πόλη είχε σταματήσει τυχαίως σε σπίτι της περιοχής Ασπροχώματος. «Η νοικοκυρά μαγείρευε κάτι καλό και μπήκα για να δοκιμάσω»), μου είπε γελώντας, ενθυμούμενος ακόμα και περί τίνος φαγητού επρόκειτο και ότι ο υιός της οικογενείας -του οποίου την φωτογραφία παρατήρησε- υπηρετούσε την θητεία του στο Πολεμικό Ναυτικό!
Εν συνεχεία μου εκμυστηρεύθηκε ότι δεν ήταν βεβαίως η… μυρωδιά του φαγητού που τον οδήγησε εκεί, αλλά το ότι συνήθιζε κατά την διάρκεια των συνεχών περιοδειών του ανά την Χώρα, να μπαίνει απροειδοποίητα σε κάποια λαϊκά σπίτια και να κάθεται να συζητά ελεύθερα με τους (εμβρόντητους!) ενοίκους τους, για να πιάνει τον σφυγμό του λαού…
Με τις «συντεταγμένες» που μου είχε δώσει ο Στρατηγός, εντόπισα σε μεταγενέστερο χρόνο το σπίτι και συζήτησα με τους ανθρώπους του τα της απρόσμενης εκείνης επισκέψεως. Ενθυμούμε δε την απερίγραπτη έκπληξη και την βαθιά συγκίνηση της νοικοκυράς, που θυμόταν τα πάντα ο Στρατηγός μετά από τόσα χρόνια και τόσες περιπέτειες και ταλαιπωρίες που τράβηξε…
Το ότι έμπαινε σε σπίτια απλών ανθρώπων για να πιάσει το σφυγμό του λαού και να δει αυτοπροσώπως τα προβλήματά τους, ενώ δεν είχε καμμία ανάγκη των ψήφων τους, δείχνει ακριβώς ότι ο Παττακός όπως και οι περισσότεροι μόνιμοι στρατιωτικοί της 21ης εσωψύχως νοιώθανε ότι είναι » σαρξ εκ της σαρκός» του λαού και ήθελαν από κάποια βαθειά εσωτερική-πατριωτική τους ανάγκη να συναναστρέφονται μαζί με το λαό, στην ανεπιτήδευτη καθημερινότητά του, χωρίς τον φακό της δημοσιότητας. Οχι μέσα σε παλάτια ούτε κλεισμένοι μέσα σε γυάλες, φρουρούμενοι από εκατοντάδες αστυνομικούς και πράκτορες των ξένων, όπως οι πολιτικοί δημαγωγοί τις μεταπολίτευσης, οι βουλευτές μετά και προ της 21ης, οι οποίοι νοιώθουνε διαρκώς ότι απειλούνται από τον λαό και τον αποφεύγουνε, γιατί νοιώθουν ξένοι προς τα προβλήματα του μέσου Ελληνα.και ζουν σαν νεόπλουτοι κροίσοι, μέσα σε απομονωμένα παλάτια και σε χρυσωμένες βίλες. Οι πολεμιστές-στρατιωτικοί έδωσαν το αίμα τους γι’ αυτόν τον λαό στα πεδία των μαχών και αυτό δεν το είχαν ξεχάσει ποτέ. Η καρδιά τους παλλόταν υπέρ του ανώνυμου, του φτωχού, της χήρας, του ορφανού, του μεροκαματιάρη Ελληνα. Γι’ αυτό,οι Απριλιανοί ήθελαν να επιβλέπουν προσωπικά αν είχαν φτιαχτεί τα έργα για τα οποία έδιναν το κρατικό χρήμα. Το χρήμα που μάζευε ο ιδρώτας του εργαζόμενου λαού. Ενδιαφέρονταν, αν όντως μορφώνονταν στα σχολειά και τα πανεπιστήμια οι Ελληνες με τα νάματα του Ελληνοχριστανικού ιδεώδους. Αν είχε όντως οργωθεί στον καιρό που έπρεπε το χωράφι που θα φιλοξενούσε τον σπόρο που αποθήκευε -για το χωράφι αυτό- το μακροπρόθεσμο αγροτικό πρόγραμμα ανάπτυξης της 21ης. Αν έπιαναν τόπο, τα προγράμματα της 21ης. Ηταν άνθρωποι προκομμένοι, σκληραγωγημένοι στις κακουχίες, αξιοπρεπείς στην πλειοψηφία τους, μετρημένοι, νουνεχείς και αυτοπειθαρχημένοι, εξαιρέσει ολίγων περιπτώσεων, που και αυτοί απομονώνονταν σταδιακώς και ετίθεντο στο περιθώριο της Πολιτικής Αρχής, βάσει υποδείξεων των Συμβουλευτικών Επιτροπών, τις οποίες τακτικά συγκαλούσε ο Παπαδόπουλος για να ενημερωθεί σχετικά και οι οποίες (συμβουλευτικές) εκτελούσαν χρέη κοινοβουλευτικού ελέγχου, κατά τομείς κυβερνητικού έργου, αντί των κατηργημένων χαραμοφάηδων και λαπάδων του Κοινοβουλευτικού Φαγοποτιού. Επίσης λόγω της αξιοπρέπειας και αυτοπειθαρχίας που διέκρινε εκ χαρακτήρος τους περισσότερους κορυφαίους Απριλιανούς Στρατιωτικούς, ήταν πιο αυστηροί και αυτοκριτικοί προς τους εαυτούς τους, δηλαδή περισσότερο ασχολούνταν με την συμπεριφορά και το ήθος των ίδιων των μελών της Επαναστάσεως, παρά προς τους κρατουμένους και τους αντιπολιτευομένους έναντι αυτών. Εκτός από την περίπτωση της δίωξης Μπαλόπουλου και της απομάκρυνσης εν μια νυκτί του προκλητικού ως προς τον πολυτελή τρόπο ζωής «Αντιβασιλέως» Ζωϊτάκη, επιβεβαιώνω από προσωπική μαρτυρία προς εμένα αστυνομικών της Γυάρου, όσα σχετικώς ανέφερε και ο Στρατηγός Παττακός στις συνεντεύξεις του για τις συνθήκες κράτησης στη Γυάρο.
Πράγματι, οι πραγματικοί κρατούμενοι στο νησί επί 21ης του Παπαδόπουλου ήταν οι….. αστυνομικοί φρουροί παρά οι εναπομείναντες κρατούμενοι κομμουνιστές της «Γ΄Κατηγορίας» (οι αρχικαπετάνιοι και πολιτικοί επίτροποι του Δημοκρατικού Στρατού δηλαδή, όσοι είχαν σφαγιάσει κόσμο και κοσμάκη στο Β και Γ΄ Γύρο) για τους οποίους ο Γ.Π, απαγόρευσε στους φρουρούς να τους πειράξουν έστω και μια τρίχα στο κεφάλι, και έστελνε σχεδόν κάθε μήνα εκεί τον Παττακό ως αντιπρόεδρο, για να ελέγχει αν τους ταϊζουν καλά, αν διασκεδάζουν, αν τους έχουν ψυγεία, αν έχουν καλό εξαερισμό τα κτίρια, αν βλέπουν τους συγγενείς τους στα επισκεπτήρια, αν έχουν άλλα προβλήματα (από αρρώστιες, έλλειψη περίθαλψης), μέχρι….. αν κάνουν τα μπάνια τους στη θάλασσα (!!!). Το πράγμα δηλαδή είχε καταντήσει τόσο γελοίο και κωμικοτραγικό, ώστε οι ίδιοι οι χωροφύλακες της Γυάρου να νοιώθουν ότι είναι οι ίδιοι «κρατούμενοι των κρατουμένων» (!), δεν συττίζονταν τόσο καλά και τόσο επιμελώς όσο οι κρατούμενοι και κανείς της 21ης δεν ενδιαφερόταν για το πως αυτοί ζουν κοντά στους κρατουμένους, δεν τους επιτρεπόταν αυτούς να κάνουν μπάνιο στη θάλασσα (!) αλλά και δεν τους έδιναν τις κεκανονισμένες άδειες για να δουν τις οικογένειές τους κλπκλπ. Επαναλαμβάνω αυτά από επιβεβαιωμένες προς εμένα αφηγήσεις δύο αστυνομικών της περιόδου, που είχαν την «ατυχία» να υπηρετήσουν στη Γυάρο, επί φιλοξενίας «κατηχητικών σχολείων «του…… «μητροπολίτη Παπαδόπουλο», όπως ειρωνικά τον περιέγραφαν σε μένα μετά την μεταπολίτευση!
Αν αυτό είναι «δικτατορία», αφήνω να το κρίνει κάθε καλόπιστος νους….
ΛΟΥΚΑΣ Κ. ΤΑ ΕΙΠΕΣ ΟΛΑ.ΕΤΣΙ ΑΚΡΙΒΩΣ.ΔΕΝ ΕΙΔΑ ΤΟ ΚΟΥΜΜΟΥΝΙΣΤΑΡΙΟ,ΝΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ.
ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ
Κι ο Πανουλης ο Κατακαμμενος μπαινει σε σπιτια…Για να κρυφτει ομως οταν τον κυνηγανε οπου παει.
΄Εκανε συνεχείς περιοδείες ανά την Χώρα και έμπαινε σε λαϊκά σπίτια , ΟΧΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΖΕΨΕΙ ΨΗΦΑΛΑΚΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΟΙΡΑΣΕΙ ΨΕΥΤΙΚΕΣ ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ , αλλά για να συζητήσει με τους ενοίκους και να πιάσει τον σφυγμό του λαού …
ΕΥΓΕ του , ήταν πάνω απ΄ όλα ΑΝΘΡΩΠΟΣ , κι ας τον κατηγορούν κάποιοι ότι ήταν «χουντικός» …
Ποιός ΑΛΗΤΗΣ πολιτικάντης από τους υποτιθέμενους συμπαραστάτες του λαού , καταδέχτηκε να μπει σε λαϊκό σπίτι , να ενδιαφερθεί να μάθει εάν οι ΄Ελληνες έχουν εργασία , εάν η σύνταξη ή ο μισθός επαρκεί , εάν τα παιδιά τους έχουν φαγητό , νερό , θέρμανση κλπ ;;;
ΝΤΡΟΠΗ τους , είναι ΞΕΦΤΙΛΕΣ , κι ας τους επαινούν κάποιοι ότι είναι «δημοκράτες» …