Πολλές φορές στη ζωή μας αναρωτιόμαστε αν έχουμε πάρει το «σωστό» μονοπάτι, αν έχουμε κάνει τις «σωστές» επιλογές. Κανείς, φυσικά, δεν μπορεί να μας δώσει μια απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα. Ιδιαίτερα, τις στιγμές που όλα μοιάζουν μπερδεμένα γύρω μας τείνουμε να αμφισβητούμε περισσότερο από ποτέ τις αποφάσεις και τις κινήσεις μας. Κι αυτό γιατί συνήθως κρίνουμε και αξιολογούμε εκ του αποτελέσματος.
Μετράμε το «τέλος» για να κατανοήσουμε αν έπρεπε να κάνουμε εκείνη την «αρχή». Είναι, όμως, αυτή η σωστή διαδικασία;
Ακόμα κι αν μερικά από όσα κάναμε ήταν πράγματι λάθος. Τι πρέπει να κάνουμε; Να αφορίσουμε τα λάθη μας; Να μετανιώσουμε; Να θυμώσουμε; Μερικές φορές αρκεί να συμφιλιωθούμε με την ιδέα ότι όλα όσα κάναμε, αλλά και όλα όσα δεν κάναμε συνέβαλλαν στο να είμαστε σήμερα εδώ που είμαστε και να είμαστε ο εαυτός που έχουμε.
Ακόμα κι αν δεν μας αρέσει η ιδέα αυτή – γιατί μπορεί να μη μας αρέσει αυτό που έχουμε γίνει- θα πρέπει να θυμόμαστε ότι όλα αποτελούν μια «διαδρομή», μια πορεία. Όλα είναι και συνεχίζουν να είναι «υπό κατασκευή». Ο εαυτός μας είναι υπό διαμόρφωση κάθε μέρα, κάτι που σημαίνει ότι επιδέχεται αλλαγών, ανάλογα με την πρόθεση, τη θέληση και τη διάθεσή μας.
Τα λάθη μας διδάσκουν, μας ωριμάζουν, μας κάνουν να σκεφτόμαστε διαφορετικά κάθε φορά. Το καλύτερο από όλα είναι, όμως, ότι μας κάνουν να φτάσουμε σε διαπιστώσεις και αφυπνίσεις που δεν φανταζόμασταν ποτέ. Είναι μια επώδυνη, αλλά εύστοχη οδός να ανακαλύψουμε καλύτερα και σε βάθος τον εαυτό μας. Τι αντέχουμε και τι όχι, τι θέλουμε και τι τελικά όχι, τι μας ταιριάζει περισσότερο και τι όχι.
Η αυτογνωσία είναι μια εσωτερική διεργασία που απαιτεί να συγκρουστείς με τον εαυτό σου, να τον αμφισβητήσεις, να αναθεωρήσεις, να τον αποδομήσεις και να τον χτίσεις από την αρχή. Εκεί στον πυρήνα σου όταν φτάσεις, ενώ αρχικά νόμιζες ότι θα φοβηθείς, τελικά αυτό που νιώθεις είναι μια «αλήθεια» που διαποτίζει κάθε κύτταρό σου, σαν φως, κι αναρωτιέσαι πώς μπορούσες τόσο καιρό να ζεις στο σκοτάδι…
Όλες οι δοκιμασίες, οι αποτυχίες, οι απογοητεύσεις αποτελούν μηνύματα προς μελέτη. Δεν είναι μόνο αυτό που οι περισσότεροι ερμηνεύουν βιαστικά ως σημάδια για «παραίτηση» και «φυγή». Ίσως δεν είναι κατάλληλος ο τρόπος μας ή αρκετή η προσπάθειά μας. Ίσως δεν έχουμε το απαραίτητο υποστηρικτικό δίκτυο που χρειαζόμαστε. Ίσως πάλι να μη μας αρέσει τόσο πολύ αυτό που κάνουμε ή να μην πιστεύουμε τόσο πολύ σε αυτό. Προτού, δηλαδή, εγκαταλείψουμε και αλλάξουμε πλεύση, οφείλουμε να εκτιμήσουμε κι άλλους παράγοντες που μπορεί να παίζουν ρόλο στην στασιμότητα και τα αδιέξοδά μας.
Βιαζόμαστε τόσο πολύ να βγάλουμε συμπεράσματα που μας είναι πιο εύκολο να φεύγουμε από κάτι όταν δεν πάει καλά, παρά να επιμένουμε και να αγωνιζόμαστε. Ακόμα, όμως, και η ποιότητα καθαυτή ενός προσωπικού αγώνα έχει σημασία και κάνει τη διαφορά. Τον μετατρέπουμε τον αγώνα μας γρήγορα σε αγγαρεία και ρουτίνα ή διατηρούμε το κίνητρο και το νόημα που εξαρχής μας υποκίνησαν τον πόθο, τον στόχο, τον ενθουσιασμό;
Θέλουμε σύντομα να φύγουμε από κάτι που μας πονάει ή μας δημιουργεί το συναίσθημα της απογοήτευσης. Δεν αντέχουμε πολύ μια τέτοια κατάσταση, γιατί αισθανόμαστε ότι πλήττει ανεπανόρθωτα την αυτοπεποίθηση, την αυτοαξία, την αυτεπάρκεια και τη διάθεσή μας. Ποιος, όμως, μας εγγυήθηκε από την αρχή ότι τα πράγματα θα είναι εύκολα; Ποιος μας έταξε «ανοιχτούς» δρόμους;
Μάλλον κανείς… Άρα η αναμέτρηση δεν έχει να κάνει με υποσχέσεις και εγγυήσεις που δεν δόθηκαν άλλωστε ποτέ. Η αναμέτρηση αφορά την πάλη ανάμεσα σε έναν παθιασμένο και οραματιστή εαυτό και στο κατά πόσο και πότε θα διαβρωθεί από το φόβο, το άγχος και την αμφιβολία του. Τα λάθη και τα σωστά μας είναι η ταυτότητά μας, η ιστορία μας. Δηλώνουν το τσαγανό μας, τα ψυχικά αποθέματα και τις αντοχές μας. Δηλώνουν τη διαφορά ανάμεσα στην επιμονή και τη φυγή, στο πέσιμο και το σήκωμα, στην πίστη στο όνειρο και στην πεζή πραγματικότητα.
Δεν είναι, λοιπόν, τα λάθη που μπορούν να μας βγάλουν από τη «σωστή» διαδρομή, αλλά η μονοδιάστατη ματιά μας πάνω στα πράγματα και στην προοπτική των πραγμάτων. Το παρόν είναι πάντα εδώ όχι για να μας αποτρέψει από τα νέα λάθη που θα κάνουμε, αλλά για να μας βοηθήσει να απαλλαγούμε από τυχόν λάθος αντιλήψεις και πεποιθήσεις που ίσως μας έχουν εγκλωβίσει και μας κρατούν δέσμιους εσφαλμένων μοτίβων ζωής που ασυνείδητα επαναλαμβάνουμε.
Το παρόν είναι πάντα μια ευκαιρία για αναθεώρηση, αναστοχασμό και αλλαγή κατεύθυνσης με απώτερο σκοπό έναν δρόμο προς την αυτοπραγμάτωση και την εσωτερική ισορροπία… Ένα ταξίδι είναι όλα! Ας είναι τουλάχιστον χωρίς θυμό, πανικό και αφορισμούς…
Μαρία Καρίκη
rodiaki.gr
