Σκοπός της παρούσας ανάλυσης, είναι να αποδειχθεί στο ευρύ κοινό ότι η αύξηση του Φ.Π.Α. δεν πλήττει μόνο τα νοικοκυριά και τους καταναλωτές, αλλά και τα φορολογικά έσοδα του ίδιου του κράτους λόγο μειωμένων εσόδων από την άμεση φορολόγηση.
Άπαντες αντιλαμβάνονται ότι η αύξηση του Φ.Π.Α. μειώνει την αγοραστική ικανότητα των καταναλωτών και των νοικοκυριών, κάτι που έχει ως αποτέλεσμα τη μείωση της «ρευστότητας» στην πραγματική οικονομία. Η δικαιολογία που χρησιμοποιούν οι «κυβερνώντες» για την αύξηση των συντελεστών του Φ.Π.Α., είναι η προσδοκία για αύξηση των φορολογικών εσόδων.
Γενικότερα όμως, ούτε οι επιχειρήσεις επιθυμούν αυξήσεις στους συντελεστές του Φ.Π.Α. διότι, όσο μειώνεται η ζήτηση και το διαθέσιμο εισόδημα των καταναλωτών, τόσο μειώνεται ο τζίρος και τα καθαρά κέρδη των επιχειρήσεων. Για να αποδείξουμε τα ανωτέρω, θα προσπαθήσουμε να υπολογίσουμε ποια είναι τα έσοδα του κράτους από το Φ.Π.Α. στα 100 €. Θα χρησιμοποιήσουμε δύο σενάρια όπου στο πρώτο οι συναλλαγές γίνονται με 24% συντελεστή και στο δεύτερο με 13%.
Με 24% Φ.Π.Α., μετά από 30 συναλλαγές, το κράτος εισέπραξε 99,84 €, δηλαδή το 99,84% της αρχικής αξίας. Ο «τζίρος» που δημιουργήθηκε στην αγορά, από το άθροισμα των καθαρών αξιών που προέκυπταν έπειτα από κάθε συναλλαγή, ήταν 416,01 €. Αντίστοιχα με 13% Φ.Π.Α., μετά από 30 συναλλαγές το κράτος εισέπραξε 97,44 €, δηλαδή το 97,44% της αρχικής αξίας και ο «τζίρος» που δημιουργήθηκε ήταν 749,57 €, σχεδόν διπλάσιος από την πρώτη περίπτωση.
Με άλλα λόγια, οι υψηλοί συντελεστές Φ.Π.Α. απορροφούν με υψηλότερο ρυθμό τη ρευστότητα που κινεί την οικονομία και έτσι πραγματοποιούνται λιγότερες συναλλαγές και παράγεται λιγότερος τζίρος.
Χαλυβόπουλος Δημήτρης από το site: ΛΟΓΙΟΣ ΕΡΜΗΣ
