Ένα αληθινό περιστατικό που δείχνει ότι δεν πρέπει τα παδιά να ξεφεύγουν της προσοχής μας
Αρχές Σεπτεμβρίου, Τετάρτη βράδυ ήταν, καθόμασταν μεγάλη παρέα σε κεντρική καφετέρια του Ηρακλείου. Καθώς κουβεντιάζαμε, πλησίασαν το τραπέζι μας δυο μικρά κορίτσια Ρομά.
Το ένα από αυτά, ξανθό, ανοιχτόχρωμο στο δέρμα και καλοντυμένο μας ρώτησε: «Θα πάρετε ένα πακέτο χαρτομάντηλα»; Μας έκανε παράξενη εντύπωση η εμφάνιση και η ευγένεια του, κάτι δεν πήγαινε καλά.Το παρατηρούσαμε καθώς απομακρυνόταν μαζί με το άλλο Ρομά, γνωστή φυσιογνωμία, το οποίο κυκλοφορεί καθημερινά στις δρόμους της πόλης μας επαιτώντας.
Πάνω που σχολιάζαμε την μεταξύ τους ανομοιότητα η οποία μας είχε ξενίσει, και πριν προλάβουμε να αντιδράσουμε, ακούσαμε φωνές. Μια γυναίκα, η οποία καθόταν στην διπλανή καφετέρια, είχε σηκωθεί όρθια, τραβούσε το ξανθό κοριτσάκι κοντά της, ούρλιαζε και κυνηγούσε το άλλο παιδί που έφυγε τρέχοντας. Τι είχε συμβεί; To παιδί είχε ξεφύγει της προσοχής της μητέρας του, η οποία έπινε καφέ και συνομιλούσε με τις φίλες της. Προφανώς το πλησίασε το Ρομά, δασκαλεμένο ποιός ξέρει από ποιόν, και το έβαλε να ζητιανεύουν παρέα, σαν παιχνίδι.
Τι θα είχε συμβεί αν είχαν απομακρυνθεί εντελώς από την πλατεία, προτού προλάβει, έστω και καθυστερημένα, να το αντιληφθεί η μητέρα; Που θα είχε καταλήξει το παιδί αυτό; Κανείς δεν ξέρει.
Σήμερα ήρθε στο μυαλό μου το περιστατικό αυτό. Σίγουρα ήρθε στο μυαλό της Ριτσας, που αγόρασε τα χαρτομάντιλα από το όμορφο αυτό κοριτσάκι. Σίγουρα ήρθε στο μυαλό της Κωνσταντίνας – μητέρα δυο μικρών κοριτσιών και νηπιαγωγός-που όρμησε στην γυναίκα αυτή και κυριολεκτικά της έβαλε τις φωνές που δεν είχε το νου της στην κόρη της βάζοντας την σε κίνδυνο.
Σίγουρα θα ήρθε και στο μυαλό της μητέρας αυτής. Ακούγοντας την ιστορίας της τετράχρονης Μαρίας που έχει κατακλύσει τα μέσα μαζικής ενημέρωσης τις τελευταίες μέρες, θα ευχαριστεί τον Θεό που έχει στην αγκαλιά της το παιδί της σώο και ασφαλές και δεν θα μπορεί να συγχωρέσει τον εαυτό για την ολιγόλεπτη απροσεξία της.
Για να μην υπάρξουν άλλες μικρές Μαρίες.
Γιατί, όσα φέρνει μια στιγμή δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος.
Της Μαρίας Τζανή
Ἐχετα απόλυτο δίκιο Κα Τζάνη και συμφωνώ οτι έχουμε χάσει το κοινωνικό ενδιαφέρον μας, και αγνούμε προβλήματα ακόμα και όταν είναι προφανή. Αλλά και από την πλευρά του πολίτη που ενδιαφέρεται το μόνο που θα καταφέρει είναι να εισπράξει απειλές και αδιαφορία όταν εκφράζει το ενδιαφέρον του. Αναφέρομαι με συγκέκριμένο παράδειγμα οπου συγγενής μου στην Πάτρα πριν απο περίπου δέκα χρόνια επισήμανε πρόβλημα με κακοποίηση και εκμετλαλευση παιδιών με επαιτεία. Το αποτέλεσμα, απειλές απο την «ευπαθή ομάδα», ένα «είναι δεμένα τα χέρια μας» από την κοινωνική λειτουργό, και το κλασικό «τι θέλετε και ανακατεύστε τώρα» απὀ την αστυνομία…..