ΑΥΤΕΣ είναι οι 5 ταινίες που ΚΑΝΕΙΣ δεν αντέχει να δει έως το ΤΕΛΟΣ! (ΒΙΝΤΕΟ)

Όπως έλεγε και μια (ελαφρώς παραλλαγμένη) διαφήμιση στοιχηματικής εταιρίας: «Το δες; Τα ’παιξες!»

Ο «Ντάμπο το ελεφαντάκι». Το “Frozen”. Ο «Αλαντίν», ο «Βασιλιάς των Λιονταριών», «Η εποχή των παγετώνων» το 1, το 2, το 3, το 4, το «Εποχή των Παγετώνων νο 263: Σαν τα χιόνια!» (κάπου εκεί έχει φτάσει τώρα). Ακόμα και το «Πεντάμορφη και το Τέρας». Τόσες μα τόσες επιλογές.

Αλλά όχι- εσύ ήθελες να γίνεις ο πρωταγωνιστής του «Ήταν καλό παιδί, δεν είχε δώσει ποτέ δικαιώματα». Γι’ αυτό πήγες και είδες αυτές τις 5 συγκεκριμένες ταινίες που δείχνουν ότι, φιλαράκι, κάτι δεν πάει καθόλου καλά με σένα.

Μην κάνεις τον ανήξερο, ξέρεις πολύ καλά για ποιες μιλάμε.

Ποιες;

Αυτές:

1) Το ολοκαύτωμα των Κανίβαλων, 1980

Μια ομάδα εξερευνητών πηγαίνει στον Αμαζόνιο για να βρει, υποτίθεται, τη φυλή Κανίβαλων που ζει εκεί και να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ. Η ιστορία είναι, φυσικά, ψεύτικη (χρησιμοποιείται η ίδια στρατηγική που είχε και το “The Blair Witch Project” προκειμένου να πιστέψουμε πως είναι πραγματικό ντοκιμαντέρ), όμως οι σκηνές κακοποίησης των ζώων όχι.

Ο σκηνοθέτης Ρουτζέρο Ντεοτάτο συνελήφθη από τις αρχές ως ύποπτος για δολοφονία, αφέθηκε ελεύθερος μετά από έρευνα, όμως παραδέχτηκε πως οι σκηνές που σκοτώνουν δύο πιθήκους, ένα γουρούνι, μια ταραντούλα, ένα φίδι και μια χελώνα (η συγκεκριμένη σκηνή- με τη χελώνα- είναι μία από τις πιο «ενοχλητικές» ever) είναι πέρα για πέρα αληθινές, με τους συντελεστές του φιλμ να δίνουν μετά τα νεκρά ζώα στους ιθαγενείς για να τα φάνε.

Επίσης, χρησιμοποιήθηκε ένα πραγματικό πτώμα στα γυρίσματα, τη στιγμή που η «διαβόητη» σκηνή με το παλούκωμα μιας κοπέλας ήταν αδύνατο να εξηγηθεί πίσω στο 1980 που βγήκε στις αίθουσες η ταινία (εξ ου και οι υποψίες για πραγματική δολοφονία από τον σκηνοθέτη).

Εν τέλει οι πραγματικοί Κανίβαλοι είναι αυτοί που φοράνε το θνησιμαίο προσωπείο του πολιτισμού.

2) Begotten, 1990

Η ταινία ξεκινάει με τον Θεό να ξεκοιλιάζει τον ίδιο του τον εαυτό μ’ ένα ξυράφι κι από τα (νεκρά, πλέον) σπλάχνα του να ξεπηδά η Μητέρα Γη. Εν συνεχεία, ο γιος της θα βρεθεί αντιμέτωπος με μια ομάδα κανίβαλων, οι οποίοι δε διαθέτουν πρόσωπο και τρέφονται από τις ίδιες τους τις σάρκες.

Ο σκηνοθέτης Ελάιας Μέριγκε (τον γνωρίζετε, ίσως, από το «Στη σκιά του Βρικόλακα») φτιάχνει ένα αβάν- γκαρντ ανοσιούργημα, με παντελή έλλειψη διαλόγων και μουσικής και τις εικόνες να έχουν για μόνη τους συντροφιά τους ήχους διάφορων εντόμων.

Από μερικούς θεωρείται υψηλή τέχνη.

Από τους περισσότερους υψηλή τέχνη που έχει πέσει πολύ χαμηλά.

3) Srpski film, 2010

Ένας ξεπεσμένος πορνοστάρ βρίσκει δουλειά σε μια «κανονική» ταινία, όμως γρήγορα διαπιστώνει ότι στο ορφανοτροφείο που θα γυριστεί το φιλμ υπάρχουν φυλακισμένα μικρά παιδιά, ενώ ο σκηνοθέτης βιντεοσκοπεί σκηνές παιδικής πορνογραφίας.

Δε χρειάζεται να ειπωθούν πολλά για το συγκεκριμένο έργο, παρά μονάχα αυτό: ο πορνοστάρ σε κάποια φάση βιάζει να νεογέννητο μωρό και σφάζει, πραγματικά, ό,τι κινείται στο πανί (μικρά παιδιά, ως επί το πλείστον) στα 104 λεπτά που διαρκεί αυτό το… πράγμα.

Παραδόξως, ο Srdjan Spasojevic που την έγραψε και την σκηνοθέτησε κυκλοφορεί ακόμα ελεύθερος.

Και, δυστυχώς, δεν είναι ούτε καν πολιορκημένος.

4) The Human Centipede (First Sequence), 2009

Ένας (αδιαμφισβήτητα παράφρονας) επιστήμονας απάγει τρεις τουρίστες, τους πηγαίνει στο εργαστήριό του και προσπαθεί να τους «ενώσει» ράβοντας το στόμα του ενός στα οπίσθια του άλλου, με στόχο του να δημιουργήσει μια ανθρώπινη σαρανταποδαρούσα.

Ο δημιουργός (καθότι δημιουργεί απειράριθμες σκηνές αναγούλας) Τομ Σιξ έχει πασιφανές θέμα διεστραμμένης υφής και δε φοβάται να το ξεδιπλώσει σ’ όλη του την έκταση, φτιάχνοντας μια ταινία που είναι κράμα αηδίας με τραγωδία.

Όταν πέσουν οι τίτλοι τέλους κι αν έχεις καταφέρει να κρατήσεις τα μάτια σου ανοιχτά, το μόνο που θέλεις να κάνεις είναι να πατήσεις στο κεφάλι τον Σιξ σα να ήταν…

Σαν να ήταν σαρανταποδαρούσα.

5) Αντίχριστος, 2009

Ο προβοκάτορας Λαρς Φον Τρίερ- βουτηγμένος, κατά παραδοχή του ιδίου, στην πιο ερεβώδη κατάθλιψη της ζωής του- φτιάχνει ένα εντελώς «πειραματικό» φιλμ, ψάχνοντας διέξοδο στα προσωπικά του προβλήματα: ένα ζευγάρι μετά το θάνατο του μοναδικού του παιδιού πηγαίνει σε μια καμπίνα στο δάσος, προκειμένου να καταφέρει να μαζέψει τα κομμάτια του.

Σοδομισμός, βία, μαζοχισμός, θλίψη και σεξ μπαίνουν στο μπλέντερ του υπέρμετρα ταλαντούχου Δανού και σου επιτίθενται κατά κύματα, κάνοντάς σε να μην ξέρεις πού να κρυφτείς.

Υπάρχει μια σκηνή με την πρωταγωνίστρια να κόβει το ίδιο της το αιδοίο, άλλη μία που τα γεννητικά όργανα του Νταφόε δεν περνάνε και πολύ καλά, ενώ σε κάποια ανύποπτη φάση το πόδι του καλείται να σηκώσει ένα, όχι και τόσο επιθυμητό, βάρος.

Πάνω, όμως, που ετοιμάζεσαι να στείλεις τον Τρίερ στο διάολο για να συναντήσει τον Αντίχριστο του τίτλου, σου ρίχνει τη σεκάνς με τους πρωταγωνιστές να κάνουν σεξ στο δάσος και τη Μητέρα Φύση να «συμμετέχει» με τον τρόπο της.

Αν υπήρχε βραβείο για τον πιο διεστραμμένα ρομαντικό ποιητή στα χρονικά του σινεμά, τότε δύσκολα δε θα κατέληγε στα δικά του χέρια.

Ή, έστω, στα απειράριθμα χέρια που φυτρώνουν μέσα από το χώμα και του κρατάνε συντροφιά.

menshouse.gr