Μπορεί να χαρακτηριστεί ως το παράδοξο των φορολογικών παραδείσων: Πολλοί επιθυμούν την «ανωνυμία» και την «ησυχία» που προσφέρουν, αλλά στην πραγματικότητα πολύ μικρό ποσοστό από τα κεφάλαιά τους είναι επενδεδυμένα σε αυτά.
Ο λόγος είναι απλός: Τα ίδια τα πράγματα που καθιστούν τα νησιά καλές τοποθεσίες για να κρυφτούν χρήματα, τα καθιστούν επίσης επικίνδυνα μέρη για κάτι τέτοιο.
Έτσι, οι υπεράκτιοι επενδυτές είναι γενικά απρόθυμοι να εμπιστευθούν μεγάλα ποσά του οικονομικού τους πλούτου σε τέτοιους χώρους. Οι κεφαλαιούχοι θέλουν να είναι σε θέση να βασίζονται σε αξιόπιστα νομικά πλαίσια και σε κράτος δικαίου, όταν πρόκειται για την προστασία των επενδύσεών τους. Επίσης, προτιμούν να επενδύουν σε περιοχές με αγορές που έχουν ρευστότητα, πρόσβαση σε κορυφαίους διαχειριστές επενδύσεων, και οικονομική και πολιτική σταθερότητα.
Και για αυτό εξηγεί ο περισσότερος υπεράκτιος πλούτος καταλήγει να κατευθύνεται μέσω των φορολογικών παραδείσων στα οικονομικά κέντρα της παγκόσμιας οικονομίας όπως η Νέα Υόρκη, το Λονδίνο, η Ζυρίχη, η Γενεύη, η Φρανκφούρτη, και, σε μικρότερο βαθμό, η Σιγκαπούρη, το Χονγκ Κονγκ και το Ντουμπάι.
Εκεί συγκεντρώνεται και διαχειρίζεται ο πλούτος και όχι στους εξωχώριους «παραδείσους» όπως στις Μπαχάμες, την Ανγκουίλα, την Αρούμπα, τα Μπαρμπάντος, το Μπελίζ, τις Βερμούδες, τα British Virgin Islands, τα νησιά Κέιμαν, τον Παναμά, την Αγία Λουκία, τον Άγιο Χριστόφορο και τον Άγιος Βικέντιο.
