Μέσα σ’ ένα – εσωτερικό – πολιτικό σκηνικό έντασης, πόλωσης και σφοδρής αναστάτωσης έρχεται τα αντιπαρατεθεί το – εξωτερικό – «θαύμα»: Τα τελευταία 24ωρα έχουμε γίνει μάρτυρες των πρωτοφανών σε παγκόσμια κλίμακα κατακτήσεων δυο Ελλήνων από τις αντίπερα όχθες της γης.
Οι θρίαμβοι τόσο του Στέφανου Τσιτσιπά όσο και του Γιώργου Λάνθιμου – γιατί περί αυτών, φυσικά ο λόγος – έχουν ιδιαίτερη σημασία γιατί κατακτήθηκαν μετά από σκληρό προσωπικό κόπο και μεγάλο αγώνα.
Ο υπέροχος Στέφανος Τσιτσιπάς νίκησε 7-5,4-6, 6-4, 7-6 στη Rod Laver Arena τον Ισπανό Ρομπέρτο Μπαουτίστα Αγκούτ, μετά από ένα συγκλονιστικό παιχνίδι και προκρίθηκε στον ημιτελικό του Australian Open, εξακολουθώντας να γράφει στη Μελβούρνη, «χρυσή» ιστορία για το ελληνικό τένις και τον ελληνικό αθλητισμό μετά τη νίκη του επί του ινδάλματός του, Ρότζερ Φέντερερ. Θα είναι ο πρώτος ημιτελικός του σε Grand Slam και εκεί το πρωί της Πέμπτης θα περιμένει τον Ραφαέλ Ναδάλ.
«Ζω το όνειρό μου. Νομίζω ότι είναι παραμύθι, αλλά είναι απλά η αλήθεια. Όταν έλεγα στην αρχή της χρονιάς πως ένας από τους στόχους μου είναι να πάω στην ημιτελική φάση ενός Grand Slam, νόμιζα ότι είμαι τρελός, αλλά να που έγινε», τόνισε ο Στέφανος Τσιτσιπάς στη συνέντευξή του μέσα από το court, μετά τη λήξη του αγώνα.
Προτού προλάβουμε να συνέλθουμε από την πορεία του Στέφανου Τσιτσιπά που τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς τον στόχο του, η ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων των φετινών ΄Οσκαρ από την άλλη μεριά του Ειρηνικού προκάλεσαν νέες χαρμόσυνες … ταχυπαλμίες. Η σαρωτική στο δρόμο προς τα ΄Οσκαρ, πορεία του Γιώργου Λάνθιμου έφερε τους αναμενόμενους καρπούς: Η ταινία του «The Favourite» («Η Ευνοούμενη») είναι υποψήφια για το πολυπόθητο αγαλματίδιο σε 9 κατηγορίες, ενώ έχει συγκεντρώσει συνολικά 10 υποψηφιότητες σε βαρέων – βαρών κατηγορίες. Μεταξύ άλλων η ταινία είναι υποψήφια για ΄Οσκαρ Καλύτερης Ταινίας και Σκηνοθεσίας.
Τσιτσιπάς και Λάνθιμος, λοιπόν, αποτελούν την όψη μιας άλλης Ελλάδας απ’ αυτή που διχασμένη μας προβληματίζει και μας θλίβει. Από την Ελλάδα που βλέπει στον «καθρέφτη» των reality τον χειρότερό της εαυτό.
Κι ακριβώς επειδή τούτες τις στιγμές τα πρώτου μεγέθους αυτά επιτεύγματα γίνονται τα πρωτοσέλιδα που τόσο έχουμε ανάγκη, ας αναλογιστούμε πως, όσο κι αν δεν έχουν προηγούμενο, δεν είναι μυθικά. Είναι ανθρώπινα κι εφικτά αρκεί να πιστέψει κανείς στο καλύτερό του «είναι», να πειστεί ότι μπορεί και, βεβαίως, να δουλέψει σκληρά και μεθοδικά.
Διότι οι μεγαλύτερες νίκες είναι αυτές στις οποίες αναμετριόμαστε με το ίδιο μας τον εαυτό.
