Παροχολόγος ή Γυρολόγος;

Κοινοποίηση:
ΠΟΛΙΤΙΚΑΝΤΗΔΕΣ

Γράφει ο Πέτρος Νικολού,

Δικηγόρος

Η έντονη οσμή των ερυθρών ποταμών που έρρευσαν από τα αδικοχαμένα κορμιά των δυστύχων νεκρών Ελληνόπουλων στο θανατηφόρο δυστύχημα των Τεμπών προβλέπεται να εκλείψει ή έστω να ελαττωθεί από τις βιασθείσες αισθήσεις των χαροκαμένων οικογένειών τους μετά από πολλά έτη. Άχρι της ημέρας εκείνης, όπως θα λέγαμε σε γλώσσα ευαγγελική, το νέφος εκείνου του ασυλλήπτου εγκλήματος θα ήλπιζε κανείς καλοπροαιρέτως, με ελάχιστη αίσθηση ταπεινότητος, πως θα αφαιρούσε ανεπιστρεπτί τον ύπνο των υπαιτίων και δη πολιτικών προϊσταμένων, με τον εφιάλτη της θυσίας εκατό και πλέον ανθρώπων να τούς οδηγούσε το λιγότερο σε ψυχιατρική μονάδα αποκαταστάσεως. Η γαϊδουριά, όμως, σεβαστοί μου αναγνώστες, όπως είχε γράψει πολύ εύστοχα ο ποιητής, δεν είχε ποτέ καμμία σχέση με τους όνους, αυτά τα άκρως χρήσιμα, φιλήσυχα και εξόχως συμπαθητικά ζώα της πλάσης του Κυρίου. Ούτος ο όρος ενεπλούτισε προστεθείς τα αμύθητα ελληνικά λεξικά, για να περιγράψει αμιγώς, αποκλειστικώς και προνομοιακώς την νεοελληνέζικη ασέβεια ακόμα και μπροστά στον ίδιο τον θάνατο ή πιο συγκεκριμένα την απύθμενη αναγομένη κυριολεκτικώς στα απόκρυφά του αδιαφορία του συγχρόνου πολιτικού συστήματος, το οποίο δεν απασχολεί τίποτε άλλο πέραν της δικής του βολής, επανεκλογής, πλουτισμού και διατηρήσεως της εξουσίας εις χείρας του.

Διαζευγμένο προ πολλού με την ντροπή, την αισχύνη και τον αυτοσεβασμό, έχοντας παγιωμένη την αντίληψη ότι απευθύνεται σε μία πριμιβιτιστική κοινότητα homo habilis, το κατεστημένο διαμόρφωσε την σαθρά πεποίθηση πως μ’ένα θεατρικώς σκηνοθετημένο τράβηγμα στις παχυλές παρειές του γόνου των κομπορρημονούντων ότι έδιωξαν την Βασιλεία από την Πατρίδα -ασχέτως αν ο Θρόνος ως θεσμός ούτε δια στρεψοδικίας δεν συγκρίνεται με τα βοθρολύματα της δημοκρατικής παρακαταθήκης- θα απηλλάσσετο οριστικώς πάσης ευθύνης, συμμαχούσης της υπερτροφικής παλλαϊκής λήθης. Η πραγματικότητα, όμως, όπως είχε πεί και μιά ψυχή, έχει ένα ελάττωμα : υπάρχει, και στην προκειμένη περίπτωση όχι μόνο χαλεπώς λησμονείται, αλλά χαλεπέστερα συγχωρεί. Ο κόσμος μετά απ’ αυτήν την αδιανόητη σφαγή αθώων ψυχών δεν απαιτεί απλώς κάθαρση, δικαιοσύνη και εξάλειψη των παθογενειών, οι οποίες άγουν σε άδικες και πρόωρες απώλειες ανθρώπων, αλλά εκδίκηση, την οποία αποζητά στο εψιμυθιωμένο πρόσωπο της κυβερνήσεως της οποίας η παντοδυναμία για πρώτη φορά μετά από τέσσερα χρόνια απειλείται σοβαρά και αποτελεσματικά. Αποκεκομμένη από τα ζέοντα προβλήματα της κοινωνίας, η τάξη των ισχυρών εγκλωβισμένη σε μιά υάλα δικής της ονειρώδους αληθείας, πως όλοι πίουν ύδωρ εν ονόματι αυτής κι ότι η κοινή γνώμη θα την προτιμήσει στην φρικώδη σκέψη της επιστροφής των συριζαίων,  ανακοινώνει με περισσή ιταμότητα υπό τον εισέτι σπαρακτικό ήχο των οδυρμών των γονέων νέες αυξήσεις σε συντάξεις και τον κατώτατο μισθό, ευελπιστώντας ανιέρως πως θα εύρει συντόμως γεμάτο το εκλογικό παγκάρι, αποσοβώντας το κύμα δυσαρεσκείας εις βάρος της. Αδυνατεί να αντιληφθεί πως αυτήν την φορά δεν διαφαίνεται ικανή να δραπετεύσει της κοινωνικής οργής τόσο εύκολα, ανώδυνα και αναίμακτα. Τουνατίον αυταπατάται πως το κόλπο της σκανδαλώδους συγκαλύψεως θα θεραπεύσει ξανά πάσα βλάβη στο όχημα για την κατάκτηση της αυτοδυναμίας.

Ένας πολίτης νοικοκύρης, ωστόσο, με ψήγματα αξιοπρεπείας και φιλοπατρίας δεν μένει ασυγκίνητος, άβουλος και αδιάφορος έμπροσθεν αυτής της μαζικής κατακραυγής του κόσμου, ο οποίος αιτείται πιά ριζική πολιτική αλλαγή με φυλακές και ισόβιες ποινές στους αλήτες που κατήντησαν την χώρα καμπούλ, μπανανία και ξέφραγο χαμαιτυπείο χυδαίας ανομίας και οκνηρού παρασιτισμού, εντός του οποίου, όπως είρηται, πηγαίνουμε κι όπου μάς βγάλει, όπερ εν τέλει κοστίζει ζωές και τύπτουσες καρδίες νέων ανθρώπων, ενώ η αντίδρασή του αυτή αποπειρώνται να καμφθεί διά των αφειδών και ατερμόνων παροχών τόσο πρός υφαρπαγή της ψήφου του όσο και προς εξαγορά της ελευθερίας του. Από την άλλη πλευρά, δεν τρέφει καμμία εμπιστοσύνη σε λιλιπούτεια πολιτικά αναστήματα γυρολόγων και κατ’ επάγγελμα τυχοδιωκτών, οι οποίοι προσποιούμενοι τους πατριώτες, χωρίς καμμία περγαμηνή και κανένα ένσημο αντισυστημικού Εθνικού Αγώνος, μεταπηδούν από κομματική στάνη σε κομματικό μαντρί, μιλώντας για Έθνη και ενώσεις χώρων στους οποίους ποτέ δεν ανήκαν, για να εξασφαλίσουν επί ματαίω την δόλια πολίτική τους επιβίωση. Φοβούμενοι πως η απώλεια της βουλευτικής τους έδρας θα τους αναγκάσει να βρούν πραγματική δουλειά με μεροκάματο, αφεντικό και ακαθόριστο ωράριο σκληρά εργαζομένου, όπως όλος ο μαχόμενος για τον βιοπορισμό περιπαθής λαός, πωλούν ιδεολογίες, αλλάζουν θέσεις ωσάν τα υποκάμισα και δεν διστάζουν να ψευδολογήσουν σε εκπομπές, για να διαψευσθούν μία μέρα μετά από τις ίδιες τους τις πράξεις.

Τα χόμπιτ του Πατριωτικού Χώρου είτε πρόκειται για εξωνημένους καραφλοδαίμονες υπερχειλιζούσης ματαιδοξίας είτε για επηρμένες διαδικτυακές περσόνες, οι οποίες οξυγονώνονται από την θέαση του αυτοειδώλου τους στο tiktok, είτε για αιθεροβατούντες, οι οποίοι καίτοι φαντάζονται τον εαυτό τους πρώτη φορά με κουστούμι σε έδρανο δυσκολεύονται να αρθρώσουν στοιχειώδη ελληνικά, από την κοινή λογική και την ελαχίστη εμπειρία κρίνονται ακατάλληλα να ηγηθούν οιασδήποτε πολιτικής εναλλακτικής. Η πάλη κατά των συστημικών δυνάμεων θα δοθεί κινηματικά, με προμετωπίδα μία νεολαία που θα πιστεύει στον Χριστό κι όχι σε αναλωσίμους θνητούς, οι οποίοι, καθεστώτος ευκαιρούντος, θα ξυπνήσουν ξανά με την εικόνα του οξειδωμένου σίδερου.

ΚΟΙΝΟΠΟΗΣΗ: