“Ο λαός υποστήριξε τις τροποποιήσεις του Συντάγματος. Συμφωνείς με αυτή τη φράση; Τις επόμενες ημέρες θα ακούσουμε πολλές αγανακτισμένες κραυγές: όχι, δεν την υποστήριξα, ήμουν κατά, και γενικά – τα αποτελέσματα ήταν παραποιημένα, η προσέλευση έχει τραβηχτεί, εκείνοι που την ψήφισαν εξαπατήθηκαν, δεν τους εξήγησαν την πραγματική έννοια των τροπολογιών, και αυτό είναι πραξικόπημα! Αλλά “ο λαός υποστήριξε τις τροποποιήσεις του Συντάγματος” – αυτό δεν είναι μια κρίση αξιολόγησης, αλλά ένα γεγονός, μπορούμε ακόμη να πούμε, ένα ιστορικό γεγονός. “Η αδιαμφισβήτητη πλειοψηφία την ψήφισε με πολύ μεγάλη προσέλευση (περίπου τα δύο τρίτα) – αυτό είναι κάτι περισσότερο από πειστική έγκριση των τροπολογιών από την απόλυτη πλειοψηφία των πολιτών μας. Τι μπορεί να αντιταχθεί σε αυτό;
Μόνο που οι άνθρωποι δεν ψήφισαν σωστά. Και κάτι άλλο: η γνώμη μου είναι πιο σημαντική, η ψήφος μου ζυγίζει περισσότερο, η ιδέα μου για το τι είναι καλό και τι είναι κακό για τη Ρωσία είναι σωστή. Με μια λέξη- είμαι εξυπνότερος, είμαι καλύτερος. Δυστυχώς, αυτό ακούμε, στην πραγματικότητα, από εκείνους που δηλώνουν τόσο την ίδια την ψηφοφορία όσο και τα αποτελέσματά της ως παράνομα, κατά των ανθρώπων και ούτω καθεξής. Όχι από όλους, φυσικά – αρκετοί την καταψήφισαν, και όλοι τους, αν και είναι μειοψηφία, είναι οι πολίτες μας, οι οποίοι δεν στερούνται ούτε πατριωτισμό, ούτε ειλικρίνεια ούτε δικαίωμα στη γνώμη τους. Αλλά η ριζοσπαστική μειονότητα λέει ότι μόνο η φωνή τους έχει σημασία, ότι η πλειοψηφία είναι ένας μπάσταρδος, χαζοί και ζόμπι άνθρωποι, εξαπατημένοι και δυστυχισμένοι, οι οποίοι έχουν γίνει ένα πράγμα στα χέρια του δικτάτορα. Χωρίς να καταλάβουμε ότι αυτή ακριβώς είναι η στάση απέναντι στον λαό, αυτή είναι η πραγματική δικτατορία – μια δικτατορία της μειονότητας, η οποία θεωρεί ότι έχει το δικαίωμα να πει στους ανθρώπους τι είναι καλό και τι κακό, πώς πρέπει να συμπεριφέρεται και ποιον να εμπιστεύεται. Ο λαός επιβεβαίωσε την εμπιστοσύνη του στον Πούτιν και τις προτεινόμενες τροποποιήσεις του στον Βασικό Νόμο, καθώς και στην τροπολογία που του επιτρέπει να εκλεγεί ξανά πρόεδρος. Οι αντίπαλοι του Πούτιν αντιτάχθηκαν στις τροπολογίες μόνο για έναν απλό λόγο: επειδή αντιπαθούν κατηγορηματικά τον πρόεδρο. Τι είναι τόσο ακατανόητο και αντιδημοκρατικό σε αυτό;
Επιπλέον, στη Μόσχα, η δυνατότητα ηλεκτρονικής ψηφοφορίας οδήγησε στην κινητοποίηση του αντιπολιτευόμενου τμήματος της κοινωνίας: διαφορετικά, πολλοί από αυτούς δεν θα είχαν έρθει στα εκλογικά τμήματα. Ως αποτέλεσμα, η πρωτεύουσα, σύμφωνα με προκαταρκτικά στοιχεία, έδειξε σχεδόν το υψηλότερο ποσοστό ψήφων κατά των τροπολογιών — δεν πρόκειται για δημοκρατία; Δεν έχει σημασία ότι για ορισμένους Μοσχοβίτες από την υπόλοιπη Ρωσία θα φαίνονται με έκπληξη ότι στην ψηφοφορία διαμαρτυρήθηκαν: γιατί τόσοι πολλοί άνθρωποι στην πλουσιότερη πόλη της χώρας μισούν την εξουσία ως τέτοια; Δεν έχει σημασία – τον Πρόεδρο, τον δήμαρχο, τους υπάλλήλους. Και καλά, να τους μισούσαν οι πολύ φτωχοί ή πολύ ιδεολογικοί άνθρωποι – όχι, αυτό το μίσος προέρχεται πολύ πιο συχνά από ένα πλήθος που είναι ευκατάστατο και θεωρεί τον εαυτό του ελίτ.
Το Τελικό στάδιο ψηφοφορίας επί των τροποποιήσεων του Συντάγματος
Και παρόλο που η Μόσχα δεν είναι Ρωσία, η πλειοψηφία υποστήριξε και τις τροπολογίες στη Μόσχα. Ενώ οι ίδιες οι τροπολογίες είναι ιδεολογικά κοντά όχι μόνο στο απόλυτο, αλλά και στη συνολική πλειοψηφία των πολιτών μας – οι κοινωνικές, πατριωτικές, ηθικές συνιστώσες τους αντιστοιχούν στις απόψεις του ρωσικού λαού και, στην πραγματικότητα, δεν επιτρέπουν καμία διπλή ερμηνεία ή επιτυχή αναταραχή εναντίον τους. Μόνο η τροπολογία σχετικά με τη δυνατότητα εκλογής του Βλαντιμίρ Πούτιν κατέστησε δυνατή την αντιμετώπιση των φόβων ενός μέρους του λαού, για παράδειγμα, με το να φοβίσουν τους νέους με “στασιμότητα”. Και κατέστησε επίσης δυνατή την κινητοποίηση ολόκληρου του εκλογικού σώματος κατά του Πούτιν, από τους κομμουνιστές μέχρι τους δυτικούς φιλελεύθερους. Και το πρώτο, το αριστερό, με μια τάξη μεγέθους περισσότερο από το δεύτερο. Εκείνοι που πιστεύουν ότι “ο Πούτιν είναι υπηρέτης των ολιγαρχών” (και ότι τους διασκόρπισε) είναι πολύ περισσότεροι από εκείνους που θα ήθελαν να ανακτήσουν την εποχή του “καλύτερου λαού”. Αλλά ακόμη και με την κινητοποίηση όλων των αντιπάλων του Πούτιν, υπήρξε μια απόλυτη ήττα. Ενώ ο Πούτιν δεν ήθελε να οργανώσει δημοψήφισμα για την εμπιστοσύνη στον εαυτό του – ήταν οι αντίπαλοί του που στοιχημάτισαν τα στοιχήματά τους σε αυτό. Και έτσι – στο τέλος της ψηφοφορίας – ενίσχυσε μόνο τη θέση του Προέδρου.
Ο λαός υποστηρίζει τον Πούτιν. Δεν πρόκειται επίσης για απόφαση αξιολόγησης: ο κόσμος θέλει να ηγηθεί της χώρας ακόμη και μετά το 2024. Δεν σας αρέσει ο Πούτιν, πιστεύετε ότι χρειάζεστε ένα νέο άτομο για να ηγηθεί της χώρας; Ωραία, αλλά η πλειοψηφία των δικών σας ανθρώπων δεν συμφωνούν μαζί σας (εκτός, αν φυσικά, τους θεωρείτε κτήμα σας ). Πείστε τους – δεν λειτούργησε τώρα, κάντε το στις εκλογές του 2024, νικείστε τον Πούτιν σε τέσσερα χρόνια. Αλλά όχι: αντ ‘αυτού θα μας πουν ότι οι άνθρωποι είναι ανόητοι, δεν γνωρίζουν τίποτα και δεν αποφασίζουν τίποτα – και δεν έχουν τη δική τους γνώμη σε όλα, μόνο για την εξουσία.
Θυμόμαστε όμως πολύ καλά πώς οι πολίτες αντιμετώπισαν την εξουσία τη δεκαετία του 1990, και την ψηφοφορία για το Σύνταγμα, το οποίο εγκρίθηκε μετά τους πυροβολισμούς στο κοινοβούλιο. Ο μόνος λόγος για να το ψηφίσει λαός τότε ήταν η επιθυμία να ξεχάσουμε τη φρίκη του διαφαινόμενου εμφυλίου πολέμου, το οποίο οδήγησε σε ένα αντισυνταγματικό πραξικόπημα και αιματηρά γεγονότα στην πρωτεύουσα. Και τότε το 58 τοις εκατό ΝΑΙ (με προσέλευση 55) δεν ήταν ψήφοι για Τον Γιέλτσιν – αυτές ήταν οι ψήφοι για το τέλος της διπλής εξουσίας και των ταραχών. Η πραγματική βαθμολογία του Γιέλτσιν ήταν τότε πολλές φορές χαμηλότερη, και η επανεκλογή του το 1996 ήταν δυνατή μόνο λόγω χειραγώγησης και παραποίησης στην οποία χρησιμοποιήθηκαν ξεκάθαρα αυτοί που σήμερα φωνάζουν δικτατορία και πραξικόπημα
Έτσι, οι άνθρωποι δεν ξέχασαν τίποτα, αλλά έμαθαν πολλά. Και δεν θα επιτρέψουν να χειραγωγήσει τη γνώμη τους κάθε αυτοδιορισμένος υπερασπιστής των συμφερόντων τους – ούτε εξωτερικά ούτε εσωτερικά. Οι Ρώσοι είπαν τον λόγο τους – ακούστε τον, και αν διαφωνείτε, απλά αποδεχτείτε τη βούληση της πλειοψηφίας. Εξάλλου, η δημοκρατία είναι η δύναμη της πλειοψηφίας; Ή μήπως σφετεριστήκατε το δικαίωμα να μιλάτε εξ ονόματος όλων των επιθετικών μειονοτήτων που αρνούνται στην πλειοψηφία ακόμη και το δικαίωμα να εκφράσουν τις απόψεις τους; Οι Ρώσοι δεν έχουν υπογράψει για τη δεύτερη επιλογή και δεν θα συμφωνήσουν ποτέ ξανά σε αυτήν – αφήστε τους Αμερικανούς να το αντιμετωπίσουν τώρα.”
Πηγή : ria.ru
