Η εικοστή Αυγούστου πλησιάζει.
Σε λίγες ώρες τυπικά η Ελλάδα απελευθερώνεται από τα δεσμά των μνημονίων, που επέλεξε ο τότε πρωθυπουργός κ. Γεώργιος Παπανδρέου, και ανακτά την ανεξαρτησία της απο την κατοχή των νεοφιλελεύθερων επιταγών και επιλογών της δικτατορίας των θεσμών. Αλλά μόνο ενας αιθεροβάμων θα μπορούσε να το πιστέψει αυτο και να το λάβει ως αφορμή για θριαμβολογίες και πανηγυρισμούς.
Δεν χρειάζονται όλα αυτά. Τα πανηγύρια δεν είναι για ένα λαό που ακόμα υποφέρει. Μετά από οκτώ χρόνια που τυπικά διήρκεσε αυτός ο εφιάλτης με τα τρία μνημόνια και τις κυβερνήσεις που τα αποδέχτηκαν, ένα ειναι βέβαιο. Ο ελληνικός λαός πρέπει πλέον να έχει καταλάβει την πάστα των πολιτικών που εκλεγεί και τον κυβερνούν. Είναι όλοι ίδιοι και ουδείς έχει το αγαθό της ενότητας που απαιτείται σε αυτές τις περιπτώσεις. Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ξεκαθάρισε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι δεν υπήρχε άλλος δρόμος.
Όλα όσα λέγονταν απο τα σημερινά κυβερνητικά στλεέχη πρίν απο το 2015, αποδείχθηκαν λόγια του αέρα. Το γνωρίζουν πια και οι ίδιοι, και δεν το αμφισβητούν. Λάθη έγιναν πολλά και απο όλους. Πρωταθλητής είναι βέβαια ο Γιωργάκης ο Παπανδρέου, ο οποίος δεν κατάλαβε τίποτα τότε, και συνέχιζε να κυβερνά έχοντας στο μυαλό του τη μεγαλύτερη σαχλαμάρα, που είπε ποτέ Έλληνας πολιτικός, ότι “λεφτά υπάρχουν”.
Δεν υπήρχε …μία τελικά και η Ελλάδα ήταν χρεοκοπημένη λόγω της διαφθοράς των πολιτικών της. Αλλα κανείς, ουτε ο Κώστας Σημίτης και ο Κώστας Καραμανλής πριν απο αυτόν, ούτε αυτοί που ακολούθησαν σήμερα εξαιρούνται. Ο καθένας έχει το μερίδιο ευθύνης του, αλλα αυτό ειναι μια άλλη μεγάλη ιστορία. Δυστυχώς οι πολιτικοί φρόντισαν να μην δικάζονται ποτέ για τα εγκλήματά τους.
Αν μάθαμε κατι όλα αυτα τα χρόνια ήταν οτι πληρώσαμε πολυ ακριβά τα λάθη του παρελθόντος. Διδαχτήκαμε οτι δεν είναι ανοησία να παραδίδεις κατι που δεν γίνεται να κρατήσεις, για να κρατήσεις κατι που δεν γινεται να χάσεις. Όταν μπείς στο παιχνίδι πρέπει να παίξεις με τους κανόνες του. Αλλιώς θα αποβληθείς. Ετσι είναι ο σκληρός κόσμος της ελεύθερης οικονομίας και της ενωμένης Ευρώπης. Ο ελληνικός λαός συνειδητοποίησε οτι όταν θες να είσαι στο χορό θα χορεύεις στον ρυθμό που παίζει για όλους. Αλλιώς το κουβαδάκι σου και σε άλλη παραλία. Ταυτόχρονα συνειδητοποιήσαμε οτι ο χρόνος κάνει τη διαφορά μεταξύ του ανόητου και του σοφού. Ο συνετός θα κάνει αμέσως μόνος του, αυτό που ο ανόητος θα το κάνει στο τέλος με το ζόρι.
Το ζήτημα είναι όμως αν αντιληφθήκαμε οτι αν όλα εκείνα που έπρεπε να γίνουν, γίνονταν με τη συναίνεση όλων το κομμάτων γρήγορα και συναινετικά, το τίμημα που θα πληρώναμε ως λαός θα ήταν μικρότερο και σε κόστος και σε χρόνο. Όλα αυτα τα μαθήματα των μνημονίων τα πληρώσαμε ακριβά. Και θα συνεχίζουμε να τα πληρώνουμε για πολλά χρόνια ακόμη. Έτσι προβλέπει η σύμβαση που υπογράψαμε. Θα περνάμε μάλιστα και απο εξετάσεις κάθε τρίμηνο. Σαν καρδιοπαθής μετά απο μεταμόσχευση, που δεν του επιτρέπεται καμία παρασπονδία. Όποιος λοιπόν βλέπει έστω κι ένα λόγο για να αρχίσουμε τους εορτασμούς και τις παράτες είναι τουλάχιστον αφελής. Ή περνάει εμάς για αφελείς. Η αυριανή μέρα ας είναι μία νέα αρχή για την Ελλάδα.
Είδαμε τι συνέβη στην Αργεντινή που επέστρεψε ξανά στο ΔΝΤ και ζήτησε δανεικά. Βλέπουμε τι συμβαίνει στην Τουρκία, η οποία και αυτή δεν θα γλιτώσει την προσφυγή στο Ταμείο. Πληρώνουν οι λαοί τις ανομίες των διεφθαρμένων πολιτικών τους. Αλλά εδώ τίθεται ένα ερώτημα: ποιός εκλέγει τους διεφθαρμένους πολιτικούς; Μα εμείς. Όμως, ακόμα και αν τους εκλέγουμε, “δεν τα τρώμε μαζί τους”, όπως είχε ισχυριστεί ο ανόητος Θεόδωρος Πάγκαλος.
Τα τρώνε μόνοι τους, χωρίς να τιμωρούνται. Η αυριανή είναι μία καλή μέρα, αλλά δεν χρειάζονται πανηγύρια. Η χώρα βγαίνει από την εντατική και τώρα απαιτείται περισσή σύνεση για να μην επιστρέψει ποτέ ξανά στο “σημείο μηδέν”.
