Μέχρι πριν λίγα χρόνια, όταν αναφερόμασταν στην Κίνα, κάθε μας αναφορά είχε έναν σεβασμό, ως προς τις τέχνες, τη φιλοσοφία και ως προς ακόμα και αυτήν τη θρησκεία της. Στο άκουσμα της λέξεως «Κίνα», στο μυαλό μας έρχονταν εικόνες όπως το Σινικό Τείχος, βουδιστές μοναχοί σε διαλογισμό, η πυρίτιδα, το μετάξι και οι ορυζώνες. Σε κάποιους από εμάς, στο μυαλό έρχεται ακόμα το Κουνγκ Φου, η κινεζική πολεμική τέχνη που μάθαμε και που μέσα της κρύβει μία τεράστια φιλοσοφία, αν κι οι σημερινοί δάσκαλοι δυστυχώς δεν ασχολούνται με τη φιλοσοφία του Κουνγκ Φου, δημιουργώντας έτσι ανεγκέφαλους τύπους που νομίζουν ότι το Κουνγκ Φου είναι… «τσαμπουκάς».
Πολλοί από εμάς, φέρνουμε στο μυαλό μας τους μοναχούς Σάο Λιν, οι οποίοι εκπαιδεύονται σε απίστευτο βαθμό στις πολεμικές τέχνες, κάνοντας πράγματα που μας αφήνουν άφωνους κάθε φορά που βλέπουμε κάποιο βίντεο, ή ακόμα κι όταν είχαμε τη χαρά και την τιμή να τους απολαύσουμε σε κάποιες από τις παραστάσεις τους. Και τότε, δεν είχαμε παρά να θαυμάσουμε την πειθαρχία, την εκπαίδευση και το μεγαλείο αυτών των ανθρώπων που μπροστά στα μάτια μας έκαναν το αδύνατο να μοιάζει με παιχνίδι.
Εμείς, που είχαμε την ευλογία να μεγαλώσουμε με τη φιλοσοφία του Κουνγκ Φου, μάθαμε ότι μία λέξη είναι εκείνη που χαρακτηρίζει την κινεζική φιλοσοφία: ισορροπία! Ισορροπία ψυχική, σωματική, πνευματική, κοσμική και συμπαντική! Μία ισορροπία που έρχεται μέσα από την εφαρμογή της αγάπης, της ανιδιοτέλειας της προσφοράς και της εναρμόνισης με τη φύση!
Εάν όλα αυτά σας θυμίζουν κάτι, είναι γιατί η φιλοσοφία του Βούδα (κατά κόσμον Σιντάρτα Γκαουτάμα) είναι ένα αντίγραφο κατά κάποιον τρόπο, της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας, που αποσκοπούσε σε αυτά ακριβώς! Κι όταν μιλάω για αρχαία ελληνική φιλοσοφία, αναφέρομαι στις εποχές του «χρυσούν γένους». Εκείνη τη φιλοσοφία που αργότερα βρήκε συνεχιστή τον ιερό Πυθαγόρα! Η φιλοσοφία της εναρμόνισης με το Θείον!
Η σημερινή Κίνα ωστόσο, μοιάζει περισσότερο με ένα κακέκτυπο της σκιάς του κακού της εαυτού. Δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την αρχαία Κίνα, ή ακόμα και με την παλαιά Κίνα των πρώτων μετά Χριστόν αιώνων. Η σημερινή Κίνα, είναι ένα αποτέλεσμα πολιτικών επιλογών οι οποίες χαράχτηκαν στο πέρασμα των αιώνων. Η σημερινή Κίνα, δε θυμίζει σε τίποτα την αρχαία Κινεζική Αυτοκρατορία, η οποία παρά τα όποια εσωτερικά προβλήματα είχε (λογικό αυτό μέσα σε μία αχανή έκταση) εξακολουθούσε να παράγει πολιτισμό και τέχνη.
Μόλις τον 3ο μΧ αιώνα, η Κίνα κατάφερε με τη δυναστεία των Τσιν να ενωθεί οριστικά σε Αυτοκρατορία. Η δυναστεία των Χαν που ακολούθησε, είχε να προσφέρει πολλές εφευρέσεις αλλά και πολλά δείγματα τέχνης, τα οποία ήταν και παραμένουν θαυμαστά. Ομως, κάπου στα μέσα του 1800, η αγγλική αποικιοκρατία, είχε ήδη φτάσει στην Κίνα, ξεκινώντας την εποχή της παρακμής. Είναι άλλωστε γνωστό πως όπου βάζουν οι αγγλοσάξονες το χέρι τους, μόνο καταστροφή, βία, αίμα, διαφθορά κι εκμαυλισμό φέρνουν. Καταστρέφουν κάθε πολιτισμό και διαφθείρουν ό,τι βρουν στο πέρασμά τους. Οι αγγλοσάξονες ήταν ανέκαθεν μία απολίτιστη βάρβαρη ράτσα κλεφτών και δολοφόνων. Οπότε, παντού έκαναν και κάνουν μόνο αυτό που ξέρουν να κάνουν: να κλέβουν και να σκοτώνουν.
Η Κίνα δεν κατάφερε να γλιτώσει από αυτόν τον κανόνα. Για να πετύχουν το σχέδιο της διάλυσης της κινεζικής Αυτοκρατορίας, εισήγαγαν το όπιο στη χώρα και το διέδωσαν στους κινέζους οι οποίοι κάποια στιγμή αντέδρασαν ξεκινώντας τον «πόλεμο του οπίου». Εναν πόλεμο που έχασαν από τους αγγλοσάξονες και αναγκάστηκαν όχι μόνο να δεχτούν το όπιο αλλά και να τους παραχωρήσουν το Χονγκ Κονγκ, το οποίο μόλις πριν λίγα χρόνια (1 Ιουλίου 1997) επέστρεψαν οι αγγλοσάξονες στους κινέζους. Για να είμαστε ειλικρινείς, αυτή ήταν μία ανταλλαγή η οποία φάνηκε περίπου 14 χρόνια αργότερα. Η παράδοση του Χονγκ Κονγκ στην Κίνα, «συνέπεσε» με την είσοδο του Οίκου Rothschild (1995) στην κινεζική αγορά, οπότε είναι λογικό να υποπτευόμαστε ότι η επανένταξη του Χονγκ Κόνγκ στην Κίνα ήταν ένα αντάλλαγμα που ζήτησε η Κίνα από τους Rothschild.
Η αγγλοσαξονική αποικιοκρατία ήταν η αρχή των όσων συνέβησαν και οδήγησαν σε αυτό που είναι σήμερα η Κίνα. Η αγγλοσαξονική κυριαρχία, οδήγησε την Κίνα στο να εξαρτηθεί από την Ευρώπη εμπορικά, κάτι που οδήγησε στην αιματηρή εξέγερση των Ταϊπίνγκ η οποία κόστισε περίπου 40 εκ. ζωές ώσπου να κατασταλλεί. Ακολούθησε μία περίοδος αναρχίας στην Κίνα που οδήγησε στην ανάδυση του κομμουνισμού, κάπου στο 1912 με 1948. Παρά το ότι πολλοί προσπάθησαν να ενώσουν ξανά την Κίνα, απέτυχαν όταν το 1931 η Ιαπωνία κατέλαβε την Μαντζουρία, εκμεταλλευόμενη την αταξία που υπήρχε στην Κίνα. Και τότε συνέβη το αδιανόητο! Η κινεζική κυβέρνηση, αντί να ενώσει το λαό κατά του κατακτητή, προτίμησε να επιδοθεί σε έναν πόλεμο κατά του Μάο Τσε Τουνγκ, τον οποίο και έχασε.
Ο Μάο Τσε Τουνγκ, προχώρησε σε αναμόρφωση της Κίνας με βάση τα κομμουνιστικά πρότυπα. Βέβαια, αυτά τα πρότυπα, ήταν περισσότερο μία μίξη κομμουνισμού και μαοϊκής κοσμοθεωρίας, παρά ατόφιου κομμουνισμού. Το μαοϊκό καθεστώς, το 1964 απαγκιστρώθηκε από τη σοβιετική επιρροή, οδηγώντας το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας (ΚΚΚ) σε διάσπαση. Το ΚΚΣΕ (Κομμουνιστικό Κόμμα Σοβιετικής Ενώσεως), κατηγόρησε το ΚΚΚ ότι αποτελεί παρέκκλιση από το Μαρξισμό – Λενινισμό κι έτσι όλα πήραν το δρόμο τους στην πολιτική σκηνή της Κίνας, η οποία κατέληξε πλέον να έχει ένα μόνο κόμμα, το ΚΚΚ και οι εκλογές στην Κίνα να σημαίνουν την ανάδειξη του Γενικού Γραμματέα του κόμματος.
Το κομμουνιστικό καθεστώς της Κίνας, έφερε τη χώρα σε μία ιδιότυπη απομόνωση. Αν και η απομόνωση είναι χαρακτηριστικό των κομμουνιστικών καθεστώτων (βλ. Σοβιετική Ενωση, Ανατολική Γερμανία, Αλβανία, Κούβα κοκ), η Κίνα προτίμησε να διατηρήσει συναλλαγές με άλλες χώρες, από το να αποκλειστεί τελείως. Αυτό είναι κάτι που μας φέρνει σε ένα ερώτημα: τα κομμουνιστικά καθεστώτα, ήταν πάντα για τις ΗΠΑ εχθρικά και πάντα ύψωνε τείχη απέναντι τους, όπως στην Κούβα για παράδειγμα. Ωστόσο, με την Κίνα δεν υπήρχαν τείχη. ‘Η τουλάχιστον, τα τείχη που υπήρχαν δεν ήταν απαγορευτικά ως προς τη συνέχιση διαφόρων συναλλαγών μεταξύ των δύο χωρών. Γιατί συνέβαινε αυτό;
Πρόκειται μάλλον για ένα ερώτημα που είναι δύσκολο να απαντηθεί προς το παρόν.
Το κινεζικό καθεστώς, προχώρησε στην εκβιομηχάνιση της χώρας, σε βάρος της αγροτικής παραγωγής. Ενα λάθος που φαίνεται να είναι συνηθισμένο στα ανατολικά κομμουνιστικά καθεστώτα (βλ. Βόρειος Κορέα). Αυτό το λάθος αποτελεί κακέκτυπη απομίμηση της δυτικής «βιομηχανικής επανάστασης». Τόσο στο πρωτότυπο όμως, όσο και στο κακέκτυπο, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: η αυτάρκεια πάει περίπατο! Οι χώρες που προχωρούν σε αλόγιστη εκβιομηχάνιση, είναι καταδικασμένες να πεινάνε και ως εκ τούτου να εισάγουν αγροτικά προϊόντα (βλ. Ελλάδα).
Η Κίνα ωστόσο, προχώρησε σε κάτι ριζοσπαστικό: την κρατικοποίηση των πάντων, διατηρώντας ένα ιδιότυπο μονοπώλιο όχι μόνο στα προϊόντα, αλλά και στους μισθούς. Οι λίγοι ιδιώτες στην Κίνα, ελέγχονται από το κράτος ή συνεργάζονται με αυτό, ακόμα κι αν είναι επιχειρηματίες ή εφοπλιστές. Οι δύο τελευταίοι, απολαμβάνουν ειδικής μεταχείρισης από το κράτος.
Αυτό το μονοπώλιο της Κίνας, της επέτρεψε να κατασκευάζει απομιμήσεις επώνυμων προϊόντων, αλλά ακόμα και να κατασκευάζει τα ίδια τα επώνυμα προϊόντα. Κινεζικές εταιρείες οι οποίες σήμερα κυριαρχούν στο παγκόσμιο εμπόριο όπως η Xiaomi, ξεκίνησαν ουσιαστικά κατασκευάζοντας προϊόντα άλλων εταιρειών. Πήραν την τεχνογνωσία και το εκμεταλλεύτηκαν. Και καλά έκαναν, αν το δούμε από καθαρά επιχειρηματική άποψη.
Τα μεροκάματα πείνας στην Κίνα, της επιτρέπουν να κατασκευάζει προϊόντα χαμηλού κόστους, τα οποία πλέον έχουν κατακλύσει την παγκόσμια αγορά. Παντού «φυτρώνουν» κινέζικα καταστήματα που πωλούν κινέζικα προϊόντα. Αυτή η επέκταση όμως, δεν αποτελεί προϊόν «εμπορικού δαιμονίου» μόνο. Τα απανταχού κινέζικα καταστήματα, αποτελούν ιδιοκτησία του κινεζικού κράτους. Κι όχι μόνο! Οι ιδιοκτήτες του δε δουλεύουν μόνο εμπορικά για την Κίνα. Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, αποτελούν πληροφοριοδότες της Κίνας. Παρατηρούν, κατασκοπεύουν και πληροφορούν το κράτος τους για τα όσα συμβαίνουν στις χώρες που βρίσκονται. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, να γνωρίζει η κινεζική κυβέρνηση τα πάντα για μία χώρα στην οποία έχει καταστήματα.
Η νοοτροπία της Κίνας συνίσταται σε ένα εσωτερικό κόμπλεξ εκδίκησης απέναντι στη Δύση. Ενα κόμπλεξ που προήλθε από την αγγλοσαξονική κατοχή. Αυτό που έκαναν οι αγγλοσάξονες στην Κίνα, θέλουν τώρα να το κάνουν οι κινέζοι στον πλανήτη. Θέλουν να έχουν τον έλεγχο του παγκοσμίου εμπορίου. Οταν το καταφέρουν αυτό, θα προωθήσουν με άνεση το νεομαοϊκό καθεστώς. Ουσιαστικά να αποκτήσουν και τον παγκόσμιο πολιτικό έλεγχο.
Και κάπου εδώ μπαίνουν οι Rothschild και η Ρωσία!
Οι κινέζοι δέχτηκαν τον Οίκο Rothschild στο έδαφός τους για έναν και μόνο λόγο: να τον ελέγχουν! Το 2017, ο Οίκος Rothschild ξεκίνησε στην Κίνα την έκδοση ενός ψηφιακού νομίσματος το οποίο φιλοδοξεί να γίνει ανταγωνιστής του Bitcoin. Η κινεζική κυβέρνηση, το είδε ως μία ευκαιρία ελέγχου των διαδικτυακών συναλλαγών. Ετσι κι αλλιώς, κινεζικές πλατφόρμες διαδικτυακών αγορών όπως η «Ali Express», έχουν ήδη κατακτήσει τον δυτικό κόσμο, προσφέροντας πολλά έσοδα στους ιδιοκτήτες τους αλλά και στο ίδιο το κράτος. Για δε τους Rothschild ήταν μία καλή ευκαιρία να επεκτείνουν τις δραστηριότητές τους σε μία ανατολική χώρα με μεγάλη επιρροή, η οποία ταυτόχρονα θα μπορούσε να γίνει το δεύτερο κέντρο του Οίκου. Κάπως έτσι η επιρροή της Κίνας προχώρησε στα παγκόσμια ΜΜΕ, αναγκάζοντας πριν λίγο καιρό τον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ Donald Trump να παραδεχτεί ότι τα δυτικά ΜΜΕ ελέγχονται από το ΚΚΚ.
Η πρόσφατη επέμβαση της Ρωσίας στην Ουκρανία, έφερε γεωπολιτικές ανακατατάξεις τόσο στην Ευρώπη, όσο και στην Ασία, αναγκάζοντας ορισμένες χώρες να διαλέξουν συμμάχους. Η Κίνα έσπευσε να δηλώσει σύμμαχος της Ρωσίας από την πρώτη στιγμή. Ο λόγος είναι ότι η Ρωσία αυτήν τη στιγμή αποτελεί το «δυνατό χαρτί» για την παγκόσμια οικονομία. Αυτό φαίνεται άλλωστε από την ανοδική τάση που έχει το ρούβλι έναντι του δολαρίου και του ευρώ. Αν η Κίνα, χάρη στις κυρώσεις που επέβαλλε η Δύση, καταφέρει να αποκτήσει το μονοπώλιο στα ρωσικά προϊόντα (σιτάρι, ηλιέλαιο, πετρέλαιο, φυσικό αέριο κλπ), τότε θα μπορεί να κάνει μεταπώληση σε τριπλάσιες τιμές, αφού η Δύση τα έχει ανάγκη. Συνεπώς, η συμμαχία με τη Ρωσία, αποτελεί μία ακόμα απόπειρα της Κίνας, να ελέγξει το ευρωπαϊκό εμπόριο και κατ’ επέκταση την ευρωπαϊκή οικονομία. Αυτό σημαίνει ότι ο ρόλος της κινεζικής Cosco που κατ’ ουσίαν ελέγχει σημαντικά εμπορικά λιμάνια όπως ο Πειραιάς, αναβαθμίζεται και αποκτά κυρίαρχο λόγο στην επιτυχία του κινεζικού εγχειρήματος.
Κι ας μη γελιόμαστε! Οταν η Κίνα επιτύχει το σκοπό της, τότε θα στραφεί κατά της Ρωσίας σε μία προσπάθεια ελέγχου και της ρωσικής οικονομίας. Υποθέτω ότι ο Πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν, το ξέρει αυτό και έχει πάρει τα μέτρα του. Αν όχι, ευκαιρία να το κάνει.
Η Κίνα έχει μετατραπεί σε μία παγκόσμια απειλή. Εχει καταφέρει να μεταλλάξει τις δυτικές κυβερνήσεις, οι οποίες τα τελευταία δύο χρόνια, με αφορμή την κατά φαντασίαν «πανδημία», έχει ενστερνιστεί και εφαρμόσει πρακτικές της κινεζικής κυβέρνησης, όπως τα γνωστά μας «SMS εξόδου», τα πιστοποιητικά νόσησης, τα πιστοποιητικά εμβολιασμού κα. Πρακτικές που εφαρμόζονται χρόνια τώρα στην Κίνα για τον έλεγχο του πληθυσμού. Η Δύση είναι έτοιμη να επιβάλλει και το «social credit» (κοινωνική πίστωση), δηλαδή το σύστημα βαθμολόγησης των πολιτών που εφαρμόζει η Κίνα για τον απόλυτο έλεγχο της κοινωνίας.
Αυτήν την επιτυχία της Κίνας, θα μπορούσαμε κάλλιστα να την πιστώσουμε στους παγκοσμιοποιητές οι οποίοι οικειοποιήθηκαν την πολιτική της προωθώντας τα δικά τους συμφέροντα. Ομως το ερώτημα είναι το εξής:
μήπως οι παγκοσμιοποιητές μέσα από τη δική τους μανία για παγκόσμιο έλεγχο στην ουσία διευκολύνουν την Κίνα στα δικά της σχέδια παγκόσμιας κυριαρχίας;
Μέσα στην υπεροψία και την κενοδοξία τους, οι παγκοσμιοποιητές είδαν το τυρί, αλλά όχι τη φάκα. Είδαν την ευκαιρία που τους προσφέρει το κινέζικο σύστημα ελέγχου, αλλά δεν είδαν τα κινεζικά σχέδια πίσω από αυτό. Ο,τι εφαρμόζουν, έχει ήδη εφαρμοστεί στην Κίνα. Επομένως, εκείνοι που ξέρουν καλύτερα να λειτουργήσουν ένα παγκόσμιο σύστημα υποταγής, είναι εκείνοι που ήδη το έχουν εφαρμόσει με επιτυχία στην πολυπληθέστερη χώρα στον κόσμο κι όχι εκείνοι που τώρα ξεκινούν να το δοκιμάζουν. Και καθώς σχεδόν όλη η δυτική τεχνολογία κατασκευάζεται στην Κίνα, οι κινέζοι έχουν και τα όπλα να τα εφαρμόσουν σε παγκόσμια κλίμακα.
Γι’ αυτό κι αυτήν τη στιγμή αποτελούν έναν παγκόσμιο κίνδυνο…
Πηγή: kanenazori.com
