Θεωρούνται σωφρονιστικά ιδρύματα και απώτερος στόχος τους είναι η φροντίδα διάφορων εγκληματιών και ο συνετισμός τους. Δεν είναι λίγες όμως οι περιπτώσεις μεγάλων φυλακών στον κόσμο, που είναι περιβόητες για τις απαράδεκτες συνθήκες διαβίωσης που επικρατούν εκεί, τους στυγερούς εγκληματίες που φιλοξενούν ή τις συνθήκες βιαιότητας και απανθρωπιάς μεταξύ κρατουμένων.
Πάμε λοιπόν να περιηγηθούμε (νοητά μόνο) σε 10+1 φυλακές του κόσμου, που θεωρούνται από τις χειρότερες και πιο επικίνδυνες για όσους καταλήγουν να εκτίσουν τις ποινές τους σε αυτές.
_____________________________________________
Black Dolphin (Ρωσία)
Πρόκειται για μια από τις πιο περιβόητες φυλακές υψίστης ασφάλειας στον κόσμο και σίγουρα τη σκληρότερη στη Ρωσία. Φιλοξενεί μέχρι σήμερα περίπου 700 από τους πιο αδίστακτους εγκληματίες της χώρας: δολοφόνους κατά συρροή και μη, παιδόφιλους, μανιακούς και κανίβαλους. Υπολογίζεται ότι ο αριθμός των θυμάτων όλων των παραπάνω μαζί ξεπερνά τα 3.500 άτομα κάθε ηλικίας.
Η φυλακή Black Dolphin χρονολογείται από το 1773 και εξαρχής ήταν φτιαγμένη με προδιαγραφές ενός χώρου προορισμένου περισσότερο για τιμωρία, παρά για σωφρονισμό.
Οι συνθήκες ασφαλείας και επιτήρησης των κρατουμένων είναι υποδειγματικά ισχυρές και λέγεται ότι κανείς μέχρι τώρα δεν έχει καταφέρει να αποδράσει από’κει. Όποιος καταφέρνει να “κερδίσει” μια θέση πίσω από τα κάγκελα στο Μαύρο Δελφίνι ξέρει εκ των προτέρων ότι κάθε προσπάθεια για “μαγκιές” θα είναι μάταιη.
Οι κρατούμενοι οδηγούνται στον χώρο με κλειστά μάτια, ώστε να μην έχουν εικόνα του και μπορέσουν να τον χαρτογραφήσουν. Σε κάθε μεταφορά τους μέσα στους χώρους της φυλακής αναγκάζονται να είναι σκυμμένοι με τα χέρια δεμένα πίσω από την πλάτη. Σε αυτή τη θέση έχουν μειωμένη περιφερειακή όραση και πλήρη ανικανότητα κινήσεων.
Τα μικροσκοπικά κελιά τους είναι δομημένα ως “κελί μέσα στο κελί” και δεν υπάρχει προαύλιος χώρος, ούτε άλλοι χώροι ομαδικών δραστηριοτήτων.
Αφήνονται “ελεύθεροι” για 90 λεπτά κάθε μέρα σε έναν περιφρουρημένο χώρο, όπου μπορούν να γυμναστούν. Επισκέψεις δέχονται μόνο 2 μέρες το χρόνο και το μοναδικό τους φαγητό είναι σούπα και ψωμί τέσσερις φορές τη μέρα.
Για τους 700 κρατούμενους της φυλακής υπάρχουν 900 αξιωματικοί της Ομοσπονδιακής Σωφρονιστικής Υπηρεσίας της Ρωσίας, που τους έχουν υπό 24ωρη παρακολούθηση, τόσο με κλειστό κύκλωμα, όσο και με καθημερινούς εξονυχιστικούς ελέγχους στα κελιά τους.
Οι κρατούμενοι επιτρέπεται να λένε μόνο «ναι, κύριε» ή «όχι, κύριε» στις εντολές των αξιωματικών και τίποτε άλλο!
Έξω από τα κελιά τους υπάρχει επίσης ένα χαρτί όπου αναγράφονται τα στυγνά εγκλήματα του καθενός, ώστε να μην νιώσει κανένας ποτέ τον παραμικρό οίκτο για το πρόσωπό τους.
Παρά τις φήμες ότι οι κρατούμενοι υπόκεινται σε βάναυση μεταχείριση, δεν έχει υπάρξει καμία επίσημη καταγγελία ή μαρτυρία για κάτι τέτοιο μέχρι σήμερα. Σε δηλώσεις τους οι ίδιοι οι κρατούμενοι έχουν επιβεβαιώσει το γεγονός ότι οι συνθήκες αυστηρής κράτησης και παρακολούθησης σε συνδυασμό με τη σκέψη ότι δεν πρόκειται να φύγουν από εκεί ποτέ είναι κάτι που μπορεί να τρελάνει και τους πιο σκληροπυρηνικούς από αυτούς.
Η ρωσική φυλακή διαφέρει μακράν από τις υπόλοιπες της λίστας, καθώς ο “βαθμός δυσκολίας” της αφορά στην απομόνωση και πειθαρχία που επιβάλλει στους βαρυποινίτες και όχι στις συνηθισμένες συνθήκες αγριότητας και υγειονομικής εξαθλίωσης άλλων φυλακών.
______________________________________________
Bang Kwang Central Prison (Ταϋλάνδη)
Ειρωνικά την αποκαλούν “το Χίλτον της Μπάνγκοκ” (Bangkok Hilton) και, όπως καταλαβαίνετε, οι συνθήκες εκεί μέσα είναι κάθε άλλο παρά αυτές του υπερπολυτελούς ξενοδοχείου.
Σε αντίθεση με την πρώτη φυλακή της λίστας, στην Bang Kwang ο αριθμός των κρατουμένων είναι υπερτριπλάσιος από αυτόν που θα έπρεπε και όλοι τους είναι βαρυποινίτες με ποινή εγκλεισμού άνω των 25 ετών.
Όσοι καταδικάζονται σε θάνατο μαθαίνουν για την καταδίκη τους μόλις 2 ώρες πριν την εκτέλεσή τους!
Αυτό που κάνει τις αντρικές φυλακές της Bang Kwang τις χειρότερες και πιο επικίνδυνες στη χώρα, δεν είναι μόνο ο τεράστιος αριθμός εγκληματιών που στοιβάζονται εκεί, αλλά και οι αισχρές συνθήκες διαβίωσης.
Οι κρατούμενοι τρώνε λαχανικά με ρύζι μια φορά τη μέρα και φορούν αλυσίδες στα πόδια τους πρώτους 3 μήνες του εγκλεισμού τους. Δεν υπάρχει τρεχούμενο νερό, ενώ το σύστημα αποχέτευσης δεν είναι και το καλύτερο. Συχνά υπάρχουν κρούσματα θανατηφόρων ασθενειών (ακόμα και λέπρας) λόγω των αηδιαστικών συνθηκών υγιεινής και της ανύπαρκτης ιατρικής φροντίδας.
Αναφέρεται ότι πολλοί κρατούμενοι τρελαίνονται μετά τους πρώτους μήνες διαμονής τους, ενώ για τους υπόλοιπους τα βασανιστήρια από τους φύλακες είναι απλά καθημερινότητα.
Οι μόνοι κρατούμενοι που έχουν πρόσβαση σε καθαρό νερό και καλύτερο φαγητό είναι όσοι έχουν λεφτά, αρκετά λεφτά. Όλα στη φυλακή Bang Kwang έχουν μια τιμή, αν μπορείς να την πληρώσεις, μπορείς και να επιβιώσεις λίγο ακόμα.
La Sabaneta (Βενεζουέλα)
Οι φυλακές La Sabaneta στη Βενεζουέλα είναι χωρίς αμφιβολία από τις top πιο επικίνδυνες στον κόσμο, κυρίως λόγω της βιαιότητας και αναρχίας που επικρατεί μέσα από τους βρώμικους και σαπισμένους τοίχους της.
Πρόκειται για μια φυλακή με προδιαγραφές για 700 περίπου κρατούμενους, που όμως φιλοξενεί περισσότερους από 3.000! Οι μερικές δεκάδες φύλακες είναι ελάχιστοι για τον απίστευτα μεγάλο αριθμό κρατουμένων και κουμάντο κάνουν οι ισχυρότεροι κρατούμενοι, αυτοί δηλαδή που έχουν τα όπλα και ανήκουν στις πιο “χωμένες” κλίκες.
Δολοφονίες, ξυλοδαρμοί, αποκεφαλισμοί και βιασμοί είναι συχνό φαινόμενο μεταξύ των κρατουμένων με τους φρουρούς να τους αφήνουν απλά να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους.
Ακόμα και το φαγητό είναι προνόμιο μόνο των δυνατότερων και η βία, εκτός από ανεξέλεγκτη, είναι και απαραίτητη για όποιον θέλει να επιβιώσει.
Οι συνθήκες υγιεινής είναι τραγικές και όσοι γλυτώνουν από τα χέρια των συμμοριτών, καταλήγουν συχνά να πεθαίνουν από αρρώστιες. Aids, φυματιώση και τυφοειδής πυρετός αποτελούν κάτι αρκετά συνηθισμένο.
Οι κρατούμενοι κοιμούνται σχεδόν ο ένας πάνω στον άλλο σε εγκαταστάσεις τόσο διαβρωμένες, που φιλοξενούν μαζί τους βακτήρια και παράσιτα. Πλένονται όλοι από τον ίδιο κάδο με νερό που υπάρχει στα κελιά και κάνουν την ανάγκη τους σε πλαστικές σακούλες, τις οποίες μετά πετούν από το παράθυρο σε έναν υπαίθριο χώρο.
Οι φυλακές La Sabaneta είναι γνωστές επίσης για το ανεξέλεγκτο εμπόριο όπλων και ναρκωτικών, που γίνεται μέσα από τους απελπιστικά βρώμικους τοίχους. Ο πρώην πρόεδρος της Βενεζουέλας, Hugo Chavez, είχε περιγράψει το μέρος ως την “πύλη για το πέμπτο επίπεδο της κόλασης”.
_______________________________________
Rikers Island (Νέα Υόρκη)
Η φυλακή που αιμοβόροι εγκληματίες έχουν χαρακτηρίσει ως “κόλαση επί γης” και “χειρότερη από τους πιο επικίνδυνους δρόμους της Νέας Υόρκης”.
Μεταξύ των πάνω από 10.000 κρατούμενων που φιλοξενεί βρίσκονται και πολλοί από τους πιο επικίνδυνους εγκληματίες της Αμερικής.
Ξυλοδαρμοί μεταξύ των φυλακισμένων, σκληρή σωματική και ψυχολογική κακοποίηση από τους φύλακες, βιασμοί και δολοφονίες είναι καταστάσεις που χαρακτήριζαν για δεκαετίες τις φυλακές του Rikers Island. Αναφέρεται ότι το 40% των κρατουμένων αντιμετωπίζει ψυχολογικά προβλήματα, ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που καταφεύγουν στην αυτοκτονία για να γλυτώσουν.
Οι συνθήκες που επικρατούν είναι τέτοιες, που μεγάλος αριθμός των κρατουμένων χάνει τη ζωή του πίσω από τα κάγκελα πριν καν εκτίσει μεγάλο μέρος της ποινής του, ενώ οι ταραχές που λαμβάνουν χώρα εκεί απασχολούν συχνά τα μέσα ενημέρωσης.
Το 2015 σημειώθηκαν μέσα στη φυλακή 9.424 επιθέσεις μεταξύ κρατουμένων, αριθμός που ξεπέρασε αυτόν κάθε προηγούμενου χρόνου.
Τα τελευταία χρόνια γίνονται προσπάθειες αναδιαμόρφωσης του σκηνικού της φυλακής μετά από παρέμβαση της κυβέρνησης και οργανώσεων που ασχολούνται με τα ανθρώπινα δικαιώματα. Με στόχο την εξάλειψη της έντονης βίας επιβάλλονται αυστηρότατοι κανόνες και χρηματικές ποινές σε όσους προκαλούν ταραχές. Άνδρες της SWAT, της πιο επίλεκτης αστυνομικής μονάδας της Αμερικής, κάνουν καθημερινά εξονυχιστικούς ελέγχους στους κρατούμενους κατάσχοντας εκατοντάδες αυτοσχέδια όπλα.
Πηγές αναφέρουν ότι τα μαχαιρώματα μεταξύ κρατουμένων, που μετρούνταν κοντά στα 1000 κάθε χρόνο, έχουν πλέον περιοριστεί γύρω στα 70.
__________________________________________
San Quentin (Καλιφόρνια)
Πρόκειται για τις παλιότερες και μεγαλύτερες εγκαταστάσεις φυλακών για άντρες θανατοποινίτες στις Ηνωμένες Πολιτείες με 150 χρόνια ζωής.
Κατά συρροή δολοφόνοι, βιαστές και παιδεραστές, όλο το “ανφάν γκατέ” της διαστροφικής εγκληματικότητας, φιλοξενείται εκεί.
Από το 1852 μέχρι και το 1996 λειτουργούσε θάλαμος αερίων, όπου εκτελέστηκαν πολλοί από τους πιο στυγερούς εγκληματίες που έδρασαν στην Αμερική. Από το 1996 μέχρι το 2006, που έγινε η τελευταία (μέχρι τώρα) εκτέλεση, οι κατάδικοι θανατώνονται με ένεση.
Η φυλακή δεν φημίζεται για προσεγμένες και ευχάριστες συνθήκες διαβίωσης, ενώ συχνό φαινόμενο αποτελούν ταραχές και βίαια σκηνικά μεταξύ κρατουμένων, καθώς και τα πάρε-δώσε ναρκωτικών.
Κάποιοι από τους διαβόητους εγκληματίες που πέρασαν την πόρτα της εμβληματικής φυλακής του San Quentin είναι ο περίφημος Charles Manson, o “βρυκόλακας” Richard Chase, ο Richard Ramirez γνωστός και ως “Night Stalker”, οι βιαστές και δολοφόνοι νεαρών αγοριών William Bonin και Randy Kraft, ο Andrew Urdiales, οι βιαστές νεαρών κοριτσιών και γυναικών Michael Hughes, William Suff και Gerald Gallego, και πολλοί, πολλοί άλλοι.
Ο γηραιότερος κρατούμενος, που βρίσκεται στη φυλακή μέχρι σήμερα, είναι ο 90χρονος πλέον κατά συρροή δολοφόνος David Carpenter, γνωστός και ως “Trailside Killer”. Καταδικάστηκε τελευταία φορά σε θάνατο το 1988 για απαγωγές, βιασμούς και δολοφονίες και ακόμα εξετάζονται πιθανά θύματά του όσο εξελίσσονται και οι μέθοδοι ανίχνευσης αποδεικτικών στοιχείων και dna.
Δεν χρειάζεται να αναλύσουμε περαιτέρω γιατί μια φυλακή με τέτοιους “ενοίκους” θεωρείται μια από τις διασημότερες και πιο επικίνδυνες του κόσμου.
__________________________________________________
La Santé (Γαλλία)
Το όνομά της σημαίνει ουσιαστικά “Κέντρο Υγείας” (Maison d’arrêt de la Santé), αλλά για να βρίσκεται σε αυτή τη λίστα, καταλαβαίνετε ότι δεν έχει και πολλή σχέση με κάτι τέτοιο. Αντιθέτως, είναι μια από τις μεγαλύτερες και πιο κακόφημες φυλακές του Παρισιού, περιβόητη για τις αφόρητες συνθήκες διαβίωσης από κάθε άποψη.
Ο γιατρός των φυλακών, Veronique Vasseur, δημοσίευσε το 2000 ένα βιβλίο του, όπου γνωστοποιεί και καταγγέλλει τις απίστευτες συνθήκες υγειονομικής παρακμής στη La Santé. Τα κελιά της ασφυκτικά γεμάτα και απίστευτα βρώμικα, αρουραίοι και ψείρες σουλατσάρουν μολύνοντας τους έγκλειστους και τα φαγητά τους. Επιδημίες γαστρεντερίτιδας και μολυσματικές ασθένειες μεταδίδονται διαρκώς μεταξύ των 160.000 κρατουμένων.
Και μαζί με όλα αυτά, κατάχρηση ναρκωτικών, βιασμοί και ακρωτηριασμοί λαμβάνουν σχεδόν καθημερινά χώρα, ενώ παράλληλα βιώνουν σαδιστική βία και σκληρότητα από τους φύλακες.
Η γαλλική φυλακή La Santé είναι διαβόητη για τις απόπειρες αυτοκτονιών και τις αυτοκτονίες κρατουμένων της, που τρελαίνονται από τις τραγικές συνθήκες που επικρατούν.
Πολλοί επιλέγουν να “ανακουφιστούν” από το μαρτύριό τους πίνοντας καθαριστικό αποχέτευσης, αφού δεν έχουν και πολλά άλλα μέσα για να δώσουν τέλος στη ζωή τους.
______________________________________________
Carandiru (Βραζιλία)
Η περιβόητη -για όλους τους λάθος λόγους- φυλακή του Σάο Πάολο της Βραζιλίας και μεγαλύτερη της Λατινικής Αμερικής άνοιξε το 1920 ως πρότυπο σωφρονιστικού ιδρύματος και έκλεισε το 2002 ως μια από τις χειρότερες στον πλανήτη.
Φιλοξενούσε περισσότερους από 8.000 κρατούμενους, οι οποίοι κοιμόντουσαν κυριολεκτικά ο ένας πάνω στον άλλο, ακόμα και πάνω στις τουαλέτες και όπου υπήρχε κάποια κενή επιφάνεια. Οι συνθήκες υγιεινής ήταν προφανώς τραγικές και η ιατρική φροντίδα απλά ανύπαρκτη.
Είναι γνωστό ότι 1 στους 5 κρατούμενους της Carandiru είχε διαγνωστεί με Aids, ως συνέπεια των καθημερινών βιασμών, ενώ συχνά υποβάλλονταν σε χειρουργικές επεμβάσεις χωρίς αναισθησία. Ο σοβαρός υπερπληθυσμός, η βρωμιά και η βιαιότητα έφτασαν σε σημείο που ούτε οι αρχές δεν μπορούσαν πλέον να ελέγξουν.
Το πιο γνωστό περιστατικό της φρικτής ιστορίας των φυλακών ήταν η σφαγή του 1992 (Carandiru massacre). Στις 2 Οκτωβρίου του 1992 ένας ποδοσφαιρικός αγώνας κατέληξε σε πραγματική μάχη μεταξύ αντίπαλων συμμοριών με πολλούς να επιτίθενται με μαχαίρια και σίδερα μεταξύ τους και εναντίον των μόλις 15 φρουρών.
Η κατάσταση βγήκε γρήγορα εκτός ελέγχου και μέσα σε μια ώρα η τοπική στρατιωτική αστυνομία έφτασε στις φυλακές ανοίγοντας πυρ προς πάσα κατεύθυνση. 111 κρατούμενοι σκοτώθηκαν και δεκάδες τραυματίστηκαν, αφού οι περισσότεροι ήταν στριμωγμένοι στα κελιά, χωρίς ρούχα και τρόπο διαφυγής.
Το γεγονός έγινε μεγάλο θέμα στη Βραζιλία και διάφορες ανθρωπιστικές οργανώσεις μαζί με τους συγγενείς των νεκρών ζητούσαν την τιμωρία των υπευθύνων. Το 2013 έγινε δίκη, που επέβαλλε ισόβια φυλάκιση σε περισσότερους από 50 αστυνομικούς, αλλά νέο δικαστήριο το 2016 αποφάσισε ότι επρόκειτο για περίπτωση αναγκαίας αυτοάμυνας λόγω της εξέγερσης ακυρώνοντας οριστικά τις προηγούμενες καταδίκες.
Παρότι το γεγονός μνημονεύεται ως μια από τις χειρότερες σφαγές φυλακών, στην πραγματικότητα δεν σόκαρε ιδιαίτερα κανέναν, αφού οι απάνθρωπες συνθήκες στη φυλακή ήταν ήδη γνωστές σε όλους.
Η Carandiru από τα πρώτα χρόνια λειτουργίας της ήταν γνωστή ως η πλέον “μεσαιωνική” φυλακή, την οποία διοικούσαν αποκλειστικά συμμορίες από εμπόρους ναρκωτικών, απαγωγείς, εμπόρους λευκής σαρκός και δολοφόνους, που όριζαν ποιός ζούσε και ποιός πέθαινε.
Μετά την κατεδάφισή της το 2002, μια πτέρυγα έχει διατηρηθεί ως μουσείο.
_______________________________________
Diyarbakir (Τουρκία)
Μια από τις χειρότερες φυλακές του κόσμου, από το 1980 μέχρι σήμερα, βρίσκεται φυσικά στην Τουρκία και είναι γνωστή για τα σαδιστικά βασανιστήρια και την εγκληματική αισχρότητα των φυλάκων προς τους κρατούμενους.
Ξυλοδαρμοί, απομόνωση, εκφοβισμός, στέρηση νερού και φαγητού, σεξουαλικός εξευτελισμός, απανωτοί βιασμοί, επίπονα βασανιστικά “παιχνίδια” και τιμωρίες, στενή παρακολούθηση, ξανά βιασμοί, καθημερινή σωματική και ψυχολογική κακοποίηση είναι γενικά οι πιο συνηθισμένες πρακτικές που ακολουθούνται στη φυλακή Diyarbakir.
Έχει μάλιστα τη φήμη ότι έχουν φυλακιστεί εκεί παλιότερα μέχρι και παιδιά με ισόβιες ποινές!
Στεγάζει επίσης και πτέρυγα γυναικείων φυλακών, που ίσως είναι το μοναδικό μέρος στην Τουρκία που οι γυναίκες αντιμετωπίζονται ακριβώς με τον ίδιο τρόπο με τους άντρες, οτιδήποτε κι αν σημαίνει αυτό…
Το 1996 αναφέρεται πως έγινε μια -στημένη πιθανόν- επίθεση από φρουρούς και άντρες των ειδικών δυνάμεων, που σκότωσαν 10 άτομα και τραυμάτισαν κρίσιμα γύρω στα 50. Όσοι πάντως δεν πεθαίνουν κάποια στιγμή εξαντλημένοι από τις αισχρές και βίαιες συνθήκες διαβίωσης, καταφεύγουν πολλές φορές στην αυτοκτονία.
Στην Diyarbakir φιλοξενούνται περίπου 700 κρατούμενοι, μεταξύ των οποίων και οι μεγαλύτεροι εγκληματίες της τουρκικής επικράτειας.
____________________________________________
Gitarama Central Prison (Αφρική)
Η φυλακή Gitarama στη Ρουάντα της Αφρικής θεωρείται μια από τις πιο θανατηφόρες στον κόσμο και αναφέρεται ότι σημειώνονται εκεί μέχρι και περιστατικά κανιβαλισμού.
Παρόλο που σχεδιάστηκε για περίπου 600 τρόφιμους, από τη δεκαετία του ’90 μέχρι και σήμερα φιλοξενεί δεκαπλάσιο αριθμό που φτάνει τους 7000 κρατουμένους. Υπάρχει συνεπώς τόση έλλειψη χώρου, που πολλοί αναγκάζονται να στέκονται ώρες ολόκληρες όρθιοι.
Τέσσερις άντρες ανά τετραγωνικό της αυλής “ψήνονται” κάτω από τον αφρικανικό ήλιο και 5-10 άτομα καταλήγουν καθημερινά να πεθαίνουν από ασθένειες, εξάντληση, έλλειψη νερού ή λόγω εσωτερικών συγκρούσεων.
Οι περισσότεροι κρατούμενοι δεν φορούν παπούτσια και υποφέρουν από γάγγραινα, που είναι εξαιρετικά συνηθισμένο φαινόμενο στις φυλακές Gitarama.
Συχνά ξεσπούν μεταξύ τους αιματηρές διαμάχες με αρκετά θύματα και παρατηρείται το φαινόμενο αρκετοί να τρώνε το κρέας των νεκρών, ώστε να καταφέρουν να παραμείνουν ζωντανοί…
Έννοιες όπως ανθρώπινα δικαιώματα, υγιεινή και οργάνωση είναι απλά άγνωστες στη φρικτή φυλακή της Ρουάντα, ενώ επίσης οι περισσότεροι εγκαταλείπονται εκεί να σαπίσουν κυριολεκτικά, χωρίς να περάσουν από δίκη, χωρίς νομική εκπροσώπηση ή οποιαδήποτε επαφή με τον έξω κόσμο.
Μεγάλος μέρος των κρατουμένων βρίσκεται εκεί από την αιματηρή γενοκτονία της Ρουάντα το 1994, όταν δολοφονήθηκαν με οικτρό τρόπο τουλάχιστον 800.000 άνθρωποι, κυρίως της φυλής Tutsi, από ομοεθνείς κυβερνητικούς και παρακρατικούς παράγοντες. Κι αυτή η εσωτερική γενοκτονία φαίνεται πως με έναν τρόπο, πιο σιωπηλά και αργά πλέον, απλά συνεχίζεται.
____________________________________________
Camp 22 (Βόρεια Κορέα)
Η Βόρεια Κορέα είναι ένα κράτος, στο οποίο ούτως ή άλλως σχεδόν κανένας δεν θα ήθελε να βρίσκεται, με ένα ασφυκτικό και συχνά μη βιώσιμο δικτατορικό κομμουνιστικό καθεστώς. Το χειρότερο όμως με διαφορά μέρος της χώρας υπήρξε το στρατόπεδο συγκέντρωσης Hoeryong, γνωστό ως Camp 22.
Από τα τέλη της δεκαετίας του ’90 υπολογίζεται ότι φιλοξενούσε περίπου 50.000 πολιτικούς κρατούμενους, που κατά κύριο λόγο ήταν άτομα που είχαν αντιταχθεί στην κομμουνιστική κυβέρνηση ή θεωρούνταν αναξιόπιστα γι’ αυτή, όπως αιχμάλωτοι πολέμου από τη Νότια Κορέα, Χριστιανοί και Ιάπωνες πρόσφυγες. Η πλειοψηφία των φυλακισμένων κατέληγε εκεί ουσιαστικά χωρίς ιδιαίτερο λόγο.
Συχνά οι κρατούμενοι φυλακίζονταν εκεί μαζί με τις οικογένειές τους, μικρά παιδιά και ηλικιωμένους, και έμεναν εκεί μέχρι να πεθάνουν. Όποιος έμπαινε στο Camp 22, δεν έβγαινε ξανά ποτέ.
Οι συνθήκες μέσα στη φυλακή ήταν τρομακτικά σκληρές και απάνθρωπες. Φύλακες που πέρασαν από εκεί έκαναν λόγο για ανθρώπους σκελετωμένους, με σώματα ακρωτηριασμένα και παραμορφωμένα από βασανιστήρια, ανάπηρους και αρρώστους, που συμμετείχαν σε καταναγκαστικές εργασίες στρατιωτικών έργων.
Καθαρό νερό δεν υπήρχε, το φαγητό ήταν απειροελάχιστο για να συντηρηθεί άνθρωπος και οι εγκαταστάσεις πραγματικά ερείπια. Πηγές αναφέρουν ότι συχνά έτρωγαν ποντίκια και έντομα για να καταφέρουν να επιβιώσουν.
Μέχρι και 2000 άτομα πέθαιναν κάθε χρόνο μέσα στα λασπωμένα κελιά-κονσέρβες, πολλά από αυτά παιδιά μέχρι 10 ετών. Τα πτώματα φορτώνονταν μαζικά σε βαγόνια, που μετέφεραν άνθρακα και οδηγούνταν για καύση στον κλίβανο, σαν σκουπίδια σε χωματερή.
Οι φυλακισμένοι εχθροί της κυβέρνησης δεν αντιμετωπίζονταν ως ανθρώπινα πλάσματα, αλλά ως πειραματόζωα χωρίς καμία αξία.
Βίωναν καθημερινούς ξυλοδαρμούς, εκτελέσεις, σεξουαλικό εξευτελισμό και βιασμούς, και φρικτές μεθόδους βασανισμού που περιλάμβαναν κρέμασμα ανάποδα, απομόνωση για μέρες σε κελί που μπορούσαν να σταθούν μόνο όρθιοι, δέσιμο σε στάσεις που σταματούσε η κυκλοφορία του αίματος και δεν μπορούσαν να περπατήσουν ξανά και τοποθέτηση για ώρες μέσα σε δοχείο με νερό μέχρι το μισό τους πρόσωπο.
Υπάρχουν επίσης αναφορές ότι πολλές γυναίκες που έμεναν έγκυες, τους έσχιζαν την κοιλιά και πετούσαν τα μωρά σκοτώνοντας φυσικά και τις ίδιες. Από τα σαδιστικά βασανιστήρια και τις εκτελέσεις δεν γλίτωναν ούτε τα παιδιά, που πολλές φορές αφήνονταν να κατακρεουργηθούν από τα σκυλιά της αστυνομίας.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, που ξεπερνά κάθε όριο αρρωστημένης ανθρώπινης φαντασίας, δεν θα μπορούσαν να λείπουν και περιστατικά με ανεπίσημα ιατρικά πειράματα, κυρίως με θανατηφόρα, τοξικά αέρια.
Οι συνθήκες αθλιότητας στο Camp 22 είδαν το φως της δημοσιότητας το 2012 με μαρτυρίες και δορυφορικές φωτογραφίες που ανακάλυψαν την τοποθεσία του προκαλώντας παγκόσμιες αντιδράσεις. Σύντομα ανακοινώθηκε ότι οι φυλακές έκλεισαν και οι αρχές εξαφάνισαν τις εγκαταστάσεις των βασανιστηρίων μεταφέροντας τους κρατούμενους σε άλλες φυλακές.
___________________________________________
ADX Florence (Κολοράντο, ΗΠΑ)
Οι φυλακές μέγιστης ασφάλειας (Administrative Maximum Facility) στο Κολοράντο άνοιξαν τον Νοέμβριο του 1994 ως η απάντηση σε επιθέσεις που έγιναν εναντίον φρουρών και άλλων τροφίμων σε άλλες φυλακές της χώρας.
Φιλοξενούν τους χειρότερους των χειρότερων και πιο επικίνδυνους κρατούμενους, μεταξύ των οποίων τρομοκράτες, μέλη της Al-Qaeda, μεγάλια “κεφάλια” συμμοριών του οργανωμένου εγκλήματος, μαζικούς και κατά συρροή δολοφόνους και πρώην κρατικούς υπαλλήλους, που καταδικάστηκαν για μυστική συνεργασία με άλλες χώρες.
Σε αντίθεση με τις υπόλοιπες φυλακές της λίστας (εκτός από την πρώτη) η ADX δεν έχει ούτε υπερπληθυσμό, ούτε ασθένειες, ούτε βιαιότητα και ταραχές, ούτε καν βρωμιά. Ένας φύλακας περιέγραψε το μέρος ως την “πιο καθαρή εκδοχή της κόλασης”.
Κάθε κρατούμενος βρίσκεται σε αυστηρή απομόνωση σε κελί για ένα άτομο, από το οποίο μπορεί να βγει για μια ή δύο ώρες τη μέρα (με χειροπέδες πάντα) για να γυμναστεί ή να κάνει κάποιο τηλεφώνημα, αν φυσικά το κερδίσει με την καλή του συμπεριφορά.
Η διατροφή τους είναι περιορισμένη, ώστε να μην μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να κάνουν κακό στον εαυτό τους ή να δημιουργηθούν ανθυγιεινές συνθήκες στα κελιά.
Οι φυλακισμένοι έρχονται ελάχιστα σε επαφή με φυσικό ή και τεχνητό φως, ενώ δεν υπάρχει σχεδόν καμία ανθρώπινη αλληλεπίδραση μεταξύ τους, ούτε καν με τους φρουρούς.
Η ψυχολογική κατάπτωση στη φυλακή είναι τέτοια, που συχνά οι κρατούμενοι προσπαθούν να αυτοκτονήσουν. Καθώς τα μέσα για να το καταφέρουν είναι σχεδόν ανύπαρκτα, αναφέρεται ότι γύρω στα 8 άτομα έχουν καταφέρει ως τώρα να το κάνουν.
Η ADX ακολουθεί κατασταλτικές τεχνικές απομόνωσης και αισθητηριακής στέρησης με σκοπό την “εξημέρωση” των βαρυποινιτών με εξαιρετικά βίαιο παρελθόν και συμπεριφορά, ενώ αποδεικνύει περίτρανα ότι δεν χρειάζεται σωματική βιαιότητα για να προκληθεί η απόλυτη δυστυχία.
Η λογική του σωφρονιστικού ιδρύματος είναι να παραμένουν οι κρατούμενοι εκεί για μέχρι τρία χρόνια “για να στρώσουν” και μετά να μεταφέρονται σε λιγότερο περιοριστικές φυλακές για να εκτίσουν το υπόλοιπο της ποινής τους.
