Κάνοντας μια βόλτα στα θειωρυχεία της Μήλου, είναι σαν να πραγματοποιείς ένα ταξίδι στον χρόνο, ενώ αισθάνεσαι πραγματικά ότι περπατάς πάνω σε έναν ιστορικά διατηρητέο τόπο, σημαντικό δείγμα της βιομηχανικής κληρονομιάς ολόκληρης της Ελλάδας.
Από την αρχαία ακόμη εποχή η εκμετάλλευση του θείου με σκοπό την στίλβωση των μετάλλων, την απολύμανση αλλά κυρίως αντισηπτικούς και θεραπευτικούς σκοπούς, οδήγησε στην ανάπτυξη της εξόρυξης του συγκεκριμένου ορυκτού.
Η περιοχή Παλιόρεμα της Μήλου, υπήρξε ένας σημαντικός τόπος απόληψης θειαφιού, ενώ πολλοί Αθηναίοι ήταν εκείνοι που εκμεταλλεύτηκαν το θειάφι της Μήλου, κατασκευάζοντας «χελώνες» θείου που προορίζονταν για το εμπόριο. Στα νεότερα χρόνια, εν έτη 1862, ξεκίνησε η παραχώρηση της εκμετάλλευσης σε ιδιώτες με κυριότερους εξ΄ αυτών την «Ελληνική Εταιρεία Δημοσίων και Δημοτικών Έργων» αλλά και την «Θειωρυχεία Μήλου Α. Ε.», ενώ το 1958 διακόπηκε απότομα, όταν πια το θείο έγινε παραπροϊόν της διύλισης πετρελαίου, με ιδιαίτερα χαμηλό κόστος.
Η επιχείρηση έκλεισε οριστικά το 1978. Μέχρι τότε, το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής εξαγόταν στην Γαλλία, με κύρια χρήση τον ψεκασμό των αμπελιών, ενώ εξορύχθηκαν συνολικά 125.000 τόνοι μεταλλεύματος που μεταφέρονταν με βαγονέτα σε σπαστήρα για θραύση.
