«Δεν γίνεται ο ένας να προχωράει μπροστά και ο άλλος να μένει πίσω, θα δημιουργηθεί χάσμα. Είναι σημαντικό τα «θέλω» του ενός να είναι αποδεκτά και από τον άλλο. Εγώ από την αρχή αυτής της σχέσης -και πριν από το γάμο αλλά και μετά–, πίστευα ότι δεν υπάρχει μόνο το εμείς. Υπάρχει και το εγώ και το εσύ.

Αυτό σημαίνει ότι δεν πρέπει να καταργήσεις το εγώ σου, ό,τι κάνουμε δηλαδή στα πρώτα χρόνια μιας σχέσης, που ξεχνάμε τους φίλους μας, παρασυρόμαστε από τον έρωτα και λειτουργούμε διαρκώς ως μια δυάδα που χωρίζει αναγκαστικά μόνο τις ώρες της δουλειάς.

Για μένα αυτό δεν είναι υγιές.  Θέλω να έχω τους φίλους μου, όπως θέλω να έχει και ο άλλος τους φίλους του. Το σημαντικότερο όλων όμως είναι η επικοινωνία, να μιλάς για τα πράγματα που σε απασχολούν, αλλά και να ακούς με ορθάνοιχτα αφτιά, γιατί ο άλλος μπορεί να σου δώσει μια δική του οπτική που εσύ δεν είχες σκεφτεί ποτέ».