Στατιστικά, άτομα με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο και εισόδημα που πάσχουν από επιληψία υποφέρουν περισσότερο από άλλα άτομα από την πάθηση. Όχι μόνο νοσηλεύονται με επιληψία πιο συχνά από άλλους, αλλά έχουν επίσης λιγότερη πρόσβαση σε εξειδικευμένη νευρολογική φροντίδα, δείχνει μια διατριβή του Πανεπιστημίου του Γκέτεμποργκ. Η επιληψία είναι μια ομάδα διαγνώσεων που καλύπτει εγκεφαλικές διαταραχές που προκαλούν επαναλαμβανόμενες επιληπτικές κρίσεις, οι οποίες μπορούν να μειώσουν την επίγνωση και να προκαλέσουν σπασμωδικές κινήσεις των άκρων μαζί με άλλα νευρολογικά συμπτώματα.
Οι κρίσεις προκαλούνται από παροδικές ηλεκτρικές εκκενώσεις από τα νευρικά κύτταρα (νευρώνες) του εγκεφάλου. Η επιληψία εμφανίζεται αυτόνομα ή ως σύμπτωμα άλλων ασθενειών ή συνδρόμων. Μπορεί να είναι συγγενής ή να εμφανιστεί μετά από συμβάντα όπως εγκεφαλικό επεισόδιο, ανάπτυξη όγκου ή σοβαρή λοίμωξη. Πολύ συχνά, η αιτία της είναι αδύνατο να εντοπιστεί. Τα περισσότερα άτομα με επιληψία σταματούν να παρουσιάζουν κρίσεις μετά από μερικά χρόνια φαρμακευτικής αγωγής για τη θεραπεία της διαταραχής και μπορούν στη συνέχεια να ζήσουν φυσιολογική ζωή. Αλλά στο ένα τρίτο των πασχόντων, παρά τη φαρμακευτική αγωγή, οι κρίσεις επιμένουν. Επηρεάζεται σχεδόν κάθε πτυχή της ύπαρξής τους:
- η επαγγελματική και προσωπική ζωή,
- οι σχέσεις,
- η ικανότητα οδήγησης,
- και πολλά άλλα.
Ανισότητες στην ευημερία και την υγειονομική περίθαλψη
Η συγγραφέας της εν λόγω διατριβής είναι η Klara Andersson, η οποία απέκτησε το διδακτορικό της στο Ινστιτούτο Επιστημών Υγείας και Φροντίδας, μέρος της Ακαδημίας Sahlgrenska στο Πανεπιστήμιο του Γκέτεμποργκ. Είναι επίσης ειδικευόμενη ιατρός στη νευρολογία στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Sahlgrenska. Ο Andersson έχει μελετήσει το στίγμα που σχετίζεται με την επιληψία. Αυτό το στίγμα μπορεί να σημαίνει ότι οι άνθρωποι χαρακτηρίζονται, γίνονται στόχος διακρίσεων και χάνουν την κοινωνική θέση ως αποτέλεσμα της διάγνωσης, τόσο στην εργασία όσο και στις σχέσεις τους.
Αυτό μπορεί να επισπεύσει προβλήματα με την ψυχική τους υγεία. Ο Andersson μελέτησε επίσης κοινωνικοοικονομικούς παράγοντες μέσω δεδομένων από εθνικά μητρώα, ερωτηματολόγια αυτοαναφοράς, ατομικές συνεντεύξεις και συνεντεύξεις ομάδων εστίασης. Έτσι, τα αποτελέσματα περιλαμβάνουν τόσο στατιστικά σε επίπεδο πληθυσμού όσο και ποιοτικά ατομικά επίπεδα εμπειρίας. «Βρήκαμε ότι, στατιστικά, τα άτομα με χαμηλότερο μορφωτικό επίπεδο και επίπεδο εισοδήματος έχουν πιο σοβαρή επιληψία και ταυτόχρονα χαμηλότερο βαθμό πρόσβασης σε διαβουλεύσεις με νευρολόγους», λέει ο Andersson.
Η κακή ψυχική υγεία μπορεί να παίξει ρόλο
Τα άτομα που γεννήθηκαν στο εξωτερικό με επιληψία βαθμολόγησαν επίσης τα επίπεδα στίγματος ως υψηλότερα από τα άτομα που γεννήθηκαν στη Σουηδία, αν και δεν υπήρχε σημαντική διαφορά στη συχνότητα των κρίσεων μεταξύ των δύο ομάδων. Ωστόσο, οι διαφορές εξαφανίστηκαν μετά την προσαρμογή για την αυτοαξιολόγηση της ψυχικής υγείας και τα συμπτώματα του άγχους. “Αυτό δείχνει ότι μπορεί να υπάρχει διαφορετική συννοσηρότητα όσον αφορά την ψυχική ασθένεια μεταξύ γηγενών Σουηδών και αλλοδαπών ατόμων με επιληψία. Πρέπει να βελτιωθούμε στην ανίχνευση και τη θεραπεία αυτής της διαφοράς και τη διόρθωσή της στην κλινική εργασία παρακολούθησης”, είπε ο Andersson λέει.
Ο Andersson τονίζει τη σημασία μιας ατομικής στάσης που λαμβάνει υπόψη τις κοινωνικές συνθήκες των ασθενών. “Κοινωνικά εμπόδια, στίγμα και περίπλοκες ιατρικές καταστάσεις ενισχύουν τις απαιτήσεις για εξειδικευμένη φροντίδα επιληψίας. Μια διεπιστημονική ομάδα που διευκολύνει την επικοινωνία, την εκπαίδευση και την κατάρτιση, την ψυχολογική υποστήριξη και τη συνεργασία με εξωτερικούς συνεργάτες είναι ζωτικής σημασίας για τα ευάλωτα άτομα με επιληψία να λάβουν την υποστήριξη που χρειάζονται.” .
