Περίπου είκοσι χρόνια μετά την κατάκτηση του Euro από την Εθνική Ελλάδος. Η πρωταθλήτρια Ευρώπης του 2004 ενόψει των παιχνιδιών του Nations League είναι αναγκασμένη να κάνει τις μισές προπονήσεις της στο γήπεδο της Καλλιθέας και τις άλλες μισές στο αθλητικό κέντρο του Ατρομήτου, διαμένοντας σε ξενοδοχείο των Νοτίων Προαστίων. Γιατί συμβαίνει αυτό;
Του Νίκου Αθανασίου
Επειδή στο δικό της γήπεδο στον Άγιο Κοσμά ο αγωνιστικός χώρος βρίσκεται σε άθλια κατάσταση, επειδή προφανώς κανείς δεν μπήκε στη διαδικασία να φροντίσει, να περιποιηθεί, να ετοιμάσει το χορτάρι, ώστε να βρίσκεται στη καλύτερη δυνατή κατάσταση για τον Γκουστάβο Πογιέτ και τους διεθνείς. Δεδομένα θα ακουστούν δικαιολογίες αλλά από την στιγμή που όλα τα γήπεδα της Super League 1 είναι… χαλιά λόγω του Γκριμώτση και του επιτελείου του, δεν μπορώ να πιστέψω ότι ο συγκεκριμένος αγωνιστικός χώρος δεν θα μπορούσε να είναι στη καλύτερη δυνατή κατάσταση. Εξάλλου όλα αυτά τα χρόνια από τα δύο γήπεδα που έχουν οι Εθνικές ομάδες στις συγκεκριμένες εγκαταστάσεις, μόνο το ένα είναι σε αξιοπρεπή κατάσταση και το άλλο για τα μικρότερα κλιμάκια σε μόνιμη βάση-για να το πούμε ευγενικά- δεν είναι αυτό που θα έπρεπε.
Στο συγκεκριμένο θέμα υπάρχει η μικρή εικόνα. Το δέντρο. Το λάθος δηλαδή, η αμέλεια, η προχειρότητα και η αδυναμία των υπευθύνων της ΕΠΟ να προσφέρουν στην Εθνική Ελλάδος ένα άρτιο γήπεδο, ώστε να προετοιμαστεί κατάλληλα για τα παιχνίδια με Κύπρο και Βόρειο Ιρλανδία, με αποτέλεσμα το σύνολο του Πογιέτ να γυρίζει δεξιά και αριστερά σαν φτωχός συγγενής για να κάνει προπονήσεις. Βέβαια στην χώρα που έχει αποθεώσει στη νοοτροπία και την φιλοσοφία της σε όλα τα επίπεδα το ”έλα μωρέ και τι έγινε”, το συγκεκριμένο περιστατικό είναι σταγόνα στον ωκεανό.
Από κει και πέρα, υπάρχει, όμως, και η άλλη ανάγνωση. Η μεγάλη εικόνα. Το δάσος. Αυτή που έχει και την μεγαλύτερη αξία, αυτή που μας δείχνει την διαχρονική αποτυχία των διοικήσεων της ΕΠΟ να δημιουργήσουν για το σύνολο των Εθνικών ομάδων το αυτονόητο: Ένα σύγχρονο προπονητικό κέντρο, ένα ”σπίτι” ποδοσφαιρικό, το οποίο θα προσφέρει σημαντικές υπηρεσίες στο άθλημα και σε όλα τα κλιμάκια των αντιπροσωπευτικών συγκροτημάτων. Όλα αυτά τα χρόνια κατά καιρούς το θέμα ερχόταν στο προσκήνιο αλλά επί της ουσίας δεν έχει γίνει το παραμικρό. Επαναλαμβάνουμε, σχεδόν δύο δεκαετίες μετά το Euro της Πορτογαλίας και η Ελλάδα δεν κατάφερε τίποτα στο κομμάτι της οργάνωσης, των δομών, στη δημιουργία μίας επόμενης ημέρας που θα βασίζονταν στα ευρωπαϊκά πρότυπα και θα είχε ως παράδειγμα τα όσα συμβαίνουν στο εξωτερικό.
Η συντριπτική πλειοψηφία των διεθνών ποδοσφαιριστών αγωνίζονται στο εξωτερικό, σε ομάδες των κορυφαίων πρωταθλημάτων που αποτελούν υπόδειγμα οργάνωσης και λειτουργίας. Πως να νιώθουν άραγε όταν φεύγουν από τα υπερσύγχρονα προπονητικά κέντρα των συλλόγων τους για να έρθουν στο γήπεδο του Αγίου Κοσμά; Ρητορικό το ερώτημα.
Η δημιουργία ενός προπονητικού κέντρου για της Εθνικές ομάδες θα έπρεπε να αποτελεί προτεραιότητα, όνειρο και όραμα κάθε προέδρου και κάθε διοίκηση της ομοσπονδίας. Από εκεί θα έπρεπε να ξεκινά και να τελειώνει η μέρα τους, αυτός θα έπρεπε να είναι ο στόχος της ποδοσφαιρικής τους ζωής. Αυτό θα έπρεπε να συμβαίνει.
