Είναι προφανές πως αυτή η ομάδα, τη δεδομένη στιγμή, χρειάζεται πολλά. Αυτό όμως που ξεχωρίζει, πριν καν τη σέντρα, είναι πως χρειάζεται μια έδρα. Ενα γήπεδο όπου ο κόσμος θα είναι στις εξέδρες, θα υποστηρίζει και οι παίκτες θα νιώθουν αυτή την στήριξη, θα εμπνέονται, θα γουστάρουν.
Χτες, με την εξαίρεση των προσκλήσεων στα επίσημα και την σταθερή παρουσία του Γαλανόλευκου Φάρου, το γήπεδο ήταν άδειο. Μια εικόνα απογοητευτική για παιχνίδι της Εθνικής. Κόσμος υπάρχει για να την δει, να την υποστηρίξει, να την αγκαλιάσει. Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει, δεν μπορεί να συμβεί στο ΟΑΚΑ.
Ως προς το παιχνίδι, αυτό ξεκίνησε αναμενόμενα. Η Εθνική μας παρατάχθηκε και πάλι με 1-4-2-3-1, αρχίζοντας ορεξάτα, με διάθεση και ενέργεια το ματς, έχοντας την πρωτοβουλία και την κατοχή μπάλας, επιδιώκοντας από νωρίς να γίνει το αφεντικό του παιχνιδιού κόντρα σε μια ομάδα, που από την διάταξη της και μόνο (1-5-2-3) φαίνονταν πως δεν είχε πρόβλημα να μας δώσει τέτοιο ρόλο.
Οι πολυπρόσωποι αμυντικά Εσθονοί επέλεξαν να ορίσουν την πρώτη ζώνη άμυνας τους στο κέντρο του γηπέδου, αφήνοντας την μπάλα στους δικούς μας κεντρικούς αμυντικούς και επιλέγοντας από εκεί και πέρα να κλείσουν χώρους τόσο στον άξονα όσο και στα άκρα. Όπως φάνηκε και από την εξέλιξη της αναμέτρησης ήταν πολύ προσηλωμένοι και συγκεντρωμένοι στο τακτικό πλάνο που είχαν επιλέξει να ακολουθήσουν και, εκ του αποτελέσματος, λειτούργησε.
Η αλήθεια είναι πως βάσει της εικόνας του παιχνιδιού, φαίνονταν πως αργά ή γρήγορα θα βρίσκαμε το γκολ, παρότι πολλές φάσεις τις εκβιάζαμε, περιμένοντας κυρίως τις ατομικές ενέργειες ή τις εμπνεύσεις κάποιων παικτών. Δεν ήταν όμως αρκετό και εκεί μάλιστα που δεν κινδυνεύαμε καθόλου, αφού λειτουργούσαμε πολύ καλά ανασταλτικά κόβοντας αρκετά μακριά από την περιοχή μας τις επιθέσεις των αντιπάλων μας, έγινε η ζημιά.
Ο Σωκράτης έχασε τον αντίπαλο του στα άκρα, ο Λαμπρόπουλος δεν τοποθέτησε σωστά το σώμα του, με αποτέλεσμα, στην προσπάθεια του να απομακρύνει την μπάλα, την έσπρωξε στα δίχτυα μας.
Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει στο ποδόσφαιρο κάτι τέτοιο. Πολλές φορές το έχουμε δει. Μια ομάδα που δεν κάνει ούτε φάση σε ένα παιχνίδι, να κερδίζει. Μας αρέσει δεν μας αρέσει, ό,τι και να γράψουν τα στατιστικά – που ήταν όλα υπέρ της Εθνικής, από στατικές φάσεις, κερδισμένα φάουλ, πάσες, τα πάντα – αυτό που μετράει δεν είναι οι αριθμοί, αλλά το ποιος θα βάλει την μπάλα στα δίχτυα. Και αυτό χτες το πέτυχαν οι Εσθονοί, σε καθοριστικό μάλιστα χρονικό σημείο.
Στο δεύτερο ημίχρονο, η είσοδος του Τοροσίδη είχε ως σκοπό την μεγαλύτερη ακρίβεια στις σέντρες και τις μεταβιβάσεις, που έλειπε από τα δεξιά με τον Μπακάκη, αλλά και αριστερά με τον Γιαννούλη. Κάτι που πάντως, από την μία πλευρά ήταν λογικό και αναμενόμενο, αφού οι Εσθονοί υπερτερώντας σε ύψος ήταν πολύ πιο βολικό γι’ αυτούς να «καθαρίζουν» οτιδήποτε επικίνδυνο στον αέρα.
Με την είσοδο του «Τόρο» πήραμε επιθετικό πλάτος, πιέσαμε περισσότερο – παρότι όχι πάντα ορθολογικά -, η είσοδος του Φορτούνη αντί του Μασούρα, ο οποίος έκανε πολύ καλό ντεμπούτο και εκτιμώ πως θα μπορούσε να μείνει περισσότερο στο παιχνίδι, άλλαξε τον σχηματισμό μας σε 1-4-4-2, με τους τέσσερις χαφ στην ευθεία, τον Ζέκα να περνάει δεξιά και τον Φορτούνη σε ελεύθερο ρόλο.
Σχήμα που δεν φάνηκε λειτουργικό, αφού στο κέντρο έμειναν οι Μπουχαλάκης, Σάμαρης, ο οποίος σταδιακά έμενε από δυνάμεις, οι Εσθονοί άρχιζαν να κερδίζουν μέτρα και παρότι δεν ήταν απειλητικοί, κατάφερναν να αποφορτίζουν ευκολότερα την πίεση που θέλαμε να ασκήσουμε.
Η είσοδος του Μάνταλου, ο οποίος πήγε να παίξει στα δεξιά και η επαναφορά του Ζέκα στο κέντρο (ο Ζέκα είναι ένας παίκτης, ο οποίος δεν πρέπει να φεύγει από εκεί), έφερε ξανά ορθολογισμό στην πίεση, όμως χωρίς οργανωμένο, ομαδικό παιχνίδι και φάσεις. Στο δεύτερο ημίχρονο είχαμε μόνο το δοκάρι στο φάουλ του Φορτούνη και ίσως τη μοναδική φάση που η Εθνική ξεκίνησε, εξέλιξη και ολοκλήρωσε σωστά μια επίθεση της, με το καταπληκτικό «ψαλιδάκι» του Καρέλη και με μια όμως ανάλογη επέμβαση του τερματοφύλακα.
Κάπου εκεί τέλειωσε και το ματς. Εννοείται πως το αποτέλεσμα συνιστά ένα πολύ μεγάλο πισωγύρισμα για την Εθνική μας. Κάναμε ένα καλό ξεκίνημα κόντρα στη Φιλανδία, χωρίς όμως μια επαρκή για τις όποιες ελπίδες μας νίκη και παρότι γνωρίζαμε και χτες πως έπρεπε να κερδίσουμε, έστω και για λόγους κατάταξης και ψυχολογίας, η επιλογή του να γίνουν αρκετές αλλαγές (άλλες αναγκαστικά λόγω τραυματισμών και άλλες όχι), φάνηκε να μην βοηθάει.
Σίγουρα, ο προπονητής χρειάζονταν να δει στο γήπεδο όσους περισσότερους ποδοσφαιριστές μπορούσε και είχε στη διάθεση του, όμως τελικά, το να συνυπάρχουν την ίδια στιγμή, ειδικά σε επίπεδο Εθνικής, αρκετοί που δεν έχουν παίξει ποτέ ξανά μαζί, αποτέλεσε πρόβλημα.
Είναι επίσης πολύ ανησυχητικό και πρέπει να επισημανθεί πως, εκτός από το δοκάρι του Φορτούνη, σε 35 στατικές φάσεις δεν πήραμε τίποτα. Κόντρα σε επικίνδυνους αντιπάλους (οι εκάστοτε αντίπαλοι κατηγοριοποιούνται ως πολύ καλοί, καλοί, δύσκολοι και επικίνδυνοι), όπως ήταν οι Εσθονοι χτες, πρέπει να έχουμε αποτέλεσμα στις στατικές φάσεις, διότι είναι αυτές που η αξιοποίηση τους κάνει τη δουλειά ευκολότερη, ξεκλειδώνοντας μια συμπαγή άμυνα μιας ομάδας που κατεβαίνει στο γήπεδο με ανασταλτικούς προσανατολισμούς.
Εννοείται πως υπήρχαν όλα τα στοιχεία που δεν βλέπαμε στα προηγούμενα παιχνίδια (θέληση, πάθος, διάθεση) και αυτά πρέπει να κρατήσουμε. Σίγουρα όμως είναι σαφές πως χρειάζεται πολλή δουλειά και ειδικά ως την έναρξη των προκριματικών.
Το χτεσινό αποτέλεσμα είναι πολύ άσχημο, όπως και η κατάληξη της ομάδας σε αυτό το Nations League. Έχουμε πέσει χαμηλά, και έτσι, κρατώντας και εμείς από την πλευρά μας χαμηλά την μπάλα, χωρίς μεγαλοστομίες, βελτιώνοντας ακόμη περισσότερο τη νοοτροπία μας, με χρόνο, δουλειά, επιμονή και οργάνωση σιγά σιγά να χτίσουμε την επιστροφή μας σε εποχές προ 2014.
Βασίλης Τσιάρτας
