Πολλά κοσμητικά επίθετα έχουν χάσει με την πολλή (και κάποτε άστοχη) χρήση κάτι από την οξύτητά τους. Το «αξεπέραστος», λόγου χάρη (αξεπέραστος τραγουδιστής, αξεπέραστος μαέστρος, αξεπέραστος ποδοσφαιριστής) δεν δίνει πλέον την ακριβή σημασία που είχε.
Γιατί πολλοί στους οποίους αποδόθηκε ο χαρακτηρισμός έχουν ξεπεραστεί, ή ήταν ήδη ξεπερασμένοι. Δεν συμβαίνει το ίδιο με τον Γιάννη Διακογιάννη που ήταν, είναι και θα παραμείνει αξεπέραστος γιατί είναι πολύ δύσκολο στους αιώνες κάποιος να τον ξεπεράσει. Ο Διακογιάννης απετέλεσε τη συνισταμένη μιας σειράς δημοσιογραφικών αρετών που σπάνια βρίσκεις συγκεντρωμένες σε ένα πρόσωπο. Είναι και θα παραμείνει μοναδικός:
– για τις τεράστιες γνώσεις του (και όχι μόνο τις αθλητικές, όχι μόνο τις ποδοσφαιρικές),
-για την ευθύτητα της κρίσης και το θάρρος της γνώμης του πάνω στις περιγραφές, χωρίς φόβο (και ας φώναζαν όσο ήθελαν πρόεδροι, μεγαλομέτοχοι, μεγαλοπολιτικοί, οπαδοί και αθλητές),
-για τον τρόπο που περιέγραφε (τον ανάγλυφο!) τους αγώνες και τα αγωνίσματα: και τα μάτια να έκλεινες είχες την εικόνα,
-και, περισσότερο, για την, κυριολεκτικά, αξεπέραστη φωνή του, που έγινε τραγούδι για να μας θυμίζει ότι αυτή η φωνή μας ενώνει μπροστά στις τηλεοπτικές εστίες και μας δονεί.
Μολονότι έχουν αναδειχτεί μετά από αυτόν σημαντικοί ή και σπουδαίοι αθλητικοί σχολιαστές, ο Γιάννης Διακογιάννης θα μείνει για πάντα μοναδικός και αξεπέραστος για έναν ακόμα λόγο: γιατί υπήρξε πιονέρος της ελληνικής τηλεόρασης και ιδιαίτερα στο αθλητικό της κομμάτι. Όταν η μικρή μαυρόασπρη οθόνη στην Ελλάδα μόλις ξετσούμιζε από το λίκνο της και πήγαινε με περπατούρα, εκείνος έτρεχε πολλά χρόνια μετά την εποχή του. Πώς να ξεπεραστεί ο άνθρωπος που έσπρωξε μπροστά τις αθλητικές μεταδόσεις, εκείνες που τις απολαμβάναμε έως τότε με τον όρο «σπίκερ» (ραδιοφώνου), και διαμόρφωσε αυτό που αργότερα θα το μαθαίναμε ως «σπορτκάστερ».
Σήμερα, η φωνή που μας ενώνει και μας δονεί συμπληρώνει 90 χρόνια ζωής. Μας το πληροφόρησε μια πολυδιάστατη δημοσιογραφική παρουσία, όχι μόνο τηλεοπτική: ο Νίκος Κατσαρός. Το έκανε με ανάρτησή του στο fb που συνοδεύεται από τη φωτογραφία που εικονογραφεί και το δικό μας θέμα. Είναι από Euro του 1988, στον αγώνα Ολλανδία- Αγγλία, 3-1.
Να έχει πολλά χρόνια ακόμα μπροστά του ο Γιάννης Διακογιάννης. Να μην τον ξεπεράσει ούτε ο χρόνος –όσο είναι δυνατόν. Να παραμείνει για πολύ ακόμα ζωντανός δημοσιογραφικός θρύλος.
Ο Διακογιάννης ήταν ένας δημοσιογράφος της εποχής εκείνης ο οποίος αναμφισβήτητα ήταν καλός αλλά από γνώσεις ποδοσφαίρου και απο γνώσεις αναπαραγωγής δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Μπορεί να ακούγομαι ακραίος αλλά βάλτε μεταδόσεις του να ακούσετε τι λέει και τι ποδοσφαιρικές λέξεις χρησιμοποιεί και το συζητάμε, Κατ αρχήν δεν κάνει μετάδοση που τουλάχιστον να πλησιάζει έστω κάποια χαρακτηριστικα της ραδιοφωνικής, δηλ δεν δίνει “εικόνα” στον ακροατή, και έχει μεταδόσει και ραδιοφωνικούς αγώνες, επίσης μπερδεύει συχνά τα λόγια του και αλλιώς ξεκινά μια φράση και μια πρόταση και αλλιώς την καταλήγει, δεν έχει συντακτικό καλό εξαιτίας της μη καθαρής σκέψης του τι πρέπει να πεί, επίσης γίνεται αφάνταστα κουραστικός, σε παίρνει ο ύπνος… και είναι και άλλες λεπτομέρειες που δεν μπορώ να τον συγκρίνω με τίποτα με άλλους δημοσιογράφους της σειράς του οι οποίοι θεωρήθηκαν μέτριοι αλλά είχαν μια πολυ ευκατάστατη δημοσιογραφική εικόνα στον ακροατή. Οι δε σημερινοί κάνουν κάποια λαθάκια αλλά ασήμαντα, αλλά έχουν πολυ καλό ειρμό σκέψης και οι γνώσεις τους είναι τόσο πλούσιες που τους είναι ανα πάσα στιγμή εφόδιο στο να αλλάξουν τα λεγόμενά τους όταν πάνε να πούνε κάτι άλλο κατα λάθος. Οι σημερινοί είναι παρα πολυ καλοί, Αν θέλω να ακούσω παλιό δημοσιογράφο θα βάλω Μανώλη Μαυρομάτη.