Συγκίνηση και οδύνη! Η ανάρτηση της Μαρίας Καρυστιανού, της μητέρας των Τεμπών, στα social media είναι μαχαιριά στην καρδιά για τα τερατώδη που βιώνουν οι άμαχοι στην Λωρίδα της Γάζας. Μια κραυγή με αποδέκτες τους ισχυρούς και ανάλγητους αυτού του πλανήτη:
Η πρόεδρος συγγενών θυμάτων στα Τέμπη έγραψε:
Αβάσταχτος ο πόνος , η αδικία , η απελπισία…
Πόση θλίψη Θεέ μου…
Ποιοί είναι αυτοί που αποφασίζουν ποιός θα έχει να φάει και ποιός να γιατρευτεί;; Με ποιο δικαίωμα κάποιος αποφασίζει για άλλον αν θα ζήσει ή θα πεθάνει;
Η ανθρωπότητα υποφέρει. Στέγνωσε από ανθρωπιά και σεβασμό.
Η μυρωδιά του θανάτου μας καίει ολόγυρα!
Σε ένα βαθύ επίπεδο όλοι το αισθανόμαστε αυτό… αν όχι δεν ανήκουμε πλέον στους ανθρώπους…
Οφείλουμε να σταθούμε στην σωστή πλευρά της ιστορίας.
Να διαμαρτυρηθούμε, να στηρίξουμε , να βοηθήσουμε.
Την ξέρουμε καλά αυτήν την μυρωδιά. Τον έχουμε νιώσει αυτό τον κεραυνό στα μύχια της ψυχής μας!
Κουβαλάμε στα κύτταρά μας χρόνια ξεριζωμού, πολέμου, θανάτου, σκλαβιάς.
Πώς γίνεται να μην κατανοούμε, να μην συμπονούμε, να μην κοιτάμε προς τα εκεί;
Σταματήσαμε να λογιζόμαστε για άνθρωποι;
Οχι. Αρνούμαι να πιστέψω πώς ήταν αυτή η φωνή της Ελλάδας… Δεν είναι δική μας αυτή η ντροπιαστική επιλογή. Η δική μας φωνή δεν συντάσσεται με το σκοτάδι. Η δική μας φωνή είναι άλλη από τη φωνή τους κέρδους και του μίσους.
Τον γνωρίζουμε αυτόν τον πόνο, χάσαμε και εμείς τους πιο αγαπημένους… Αρνούμαστε
να μείνουμε θεατές της πιο φρικτής τους φαντασίωσης.. και τώρα μας καταδικάζουν και ως συνεργούς σε δολοφονίες άμαχου πληθυσμού, σε δολοφονίες παιδιών! Ήμαρτον!
Ως άνθρωπος και ως μητέρα στέκομαι με σκυμμένο κεφάλι μπροστά στις μαχόμενες μάνες…
Σιωπούμε όταν τα μωρά κοιμούνται, όχι όταν πεθαίνουν…
Όταν πεθαίνουν , χρέος μας είναι να γινόμαστε θεριά ανήμερα ….
Χρέος μας!
«Οὒτοι συνέχθειν,ἀλλά συμφιλεῖν ἔφυν»…
Μπορεί κανεις να διατηρεί ίσες αποστάσεις και ισάριθμες Επιφυλάξεις έναντι Παλαιστινίων και Ισραηλινών. Επίσης ίσως εντοπίζονται τα ίδια, μικρά, ποσοστά φιλήσυχων, μη ακραίως προκλητικών μεταξύ τους. Ακόμη ισότιμα Εθνικά Συμφέροντα και αναμενόμενες συμπράξεις η αντιπαραθ’εσεις σε Εθνικό επίπεδο και από τις δύο πλευρές γνωστού όντος ότι Παλαιστίνιοι και Τούρκοι Οθωμανοί συνδεονται πολλαπλώς, ενώ πάλι Ισραηλινοί και Τούρκοι «συνεργάζονται» όπου δεν συγκρούονται ευθέως επεκτατικά σχέδια καθενός τους. Όμως είναι ίσος και ισότιμος ο Πόνος απωλείας. Κυρίως ενός Παιδιού. Και προς υπενθύμησιν της καλοπροαίρετης Αξιοτίμου Κας Καρυστιανού, χωρίς η παρατήρησις να μειώνει τον πόνο Μητέρας, πέραν Εθνικοκοινωνικών – Θρησκευτικών διαφορών, θα πρέπει να έχει υπ’ όψιν κανείς ότι όπως καταγράφεται και στην Ιστορία, σε κάποιες περιπτώσεις επιδιώκεται συστηματική Τεκνοποίησις ώστε να υπάρχουν αναλώσιμοι «μαχητές» και διδάσκονται από ανήλικοι σε τυφλό μίσος,τυφλή βία. Είναι κρίμα συνεπώς παιδιά να γεννώνται, εκπαιδεύονται, προορίζονται, εξωθούνται να αναλωθούν ως υπηρέται «τυφλής βιας» – «φανατισμού» από οιαδήποτε πλευρά. Άλλο μετά γεννοκτονία για την επιβίωση ενός Έθνους και όχι με τυφλή βία. Η Επισήμανσις και Ιστορική αναφορά, χωρίς κριτική διάθεση.
Οποιος δεν δακρυσε διαβαζοντας αυτο το μυνημα σεν εχει θεση αναμεσα μας!!