Οι εικόνες από τη Βόρεια Κέρκυρα και την Ήπειρο δεν είναι «ακραία καιρικά φαινόμενα». Είναι η ζωντανή απόδειξη ότι ένα ολόκληρο σύστημα υποδομών έχει εγκαταλειφθεί στην τύχη του. Με μια δυνατή βροχή, δρόμοι διαλύονται, πλαγιές καταρρέουν, ρέματα ξεχειλίζουν και χωριά μένουν αποκλεισμένα — γιατί εδώ και δεκαετίες κανείς δεν έκανε αυτά που έπρεπε.
Κέρκυρα: Ένα νησί που πνίγεται από τις παραλείψεις, όχι από τη βροχή
Κατολισθήσεις στους Καρουσάδες, κλειστά σχολεία, διακοπές ρεύματος, αυτοκίνητα θαμμένα σε λάσπες. Κι όλα αυτά σε ένα νησί που ζει από τον τουρισμό, αλλά λειτουργεί με υποδομές 1980. Ένα φουσκωμένο ρέμα δίπλα σε σπίτια δεν είναι «φυσικό φαινόμενο». Είναι κραυγαλέα απόδειξη ότι κανένας δεν ενδιαφέρθηκε να καθαρίσει, να θωρακίσει, να προστατεύσει.
Η ΕΜΑΚ τρέχει από τα Ιωάννινα να διορθώσει όσα δεν έγιναν τόσα χρόνια. Η Πολιτεία για άλλη μια φορά καταφθάνει μετά — ποτέ πριν.
Ήπειρος: Ο Καλαμάς υπερχείλισε ξανά. Η υπομονή των κατοίκων επίσης.
Πορτοκαλεώνες και μανταρινοχώραφα βυθίστηκαν στη λάσπη στον κάμπο της Βρυσέλλας και της Σαγιάδας. Οι αγρότες βλέπουν την παραγωγή τους να χάνεται μέσα σε λίγες ώρες, επειδή τα αντιπλημμυρικά έργα στην περιοχή μοιάζουν περισσότερο με ευχολόγια παρά με πραγματικές παρεμβάσεις.
Η υπερχείλιση του Καλαμά δεν είναι «έκτακτο γεγονός». Είναι επαναλαμβανόμενο φιάσκο.
Ορεινή Ήπειρος: Δρόμοι που θρυμματίζονται, όπως και οι δικαιολογίες
Σε Κόνιτσα και Πωγώνι, βράχοι πέφτουν στους δρόμους για τρίτη συνεχόμενη μέρα. Οι τοπικές υπηρεσίες αγωνίζονται, αλλά πώς να νικήσουν δεκαετίες εγκατάλειψης; Όταν ένα οδικό δίκτυο έχει να συντηρηθεί σοβαρά από την εποχή που δεν υπήρχαν ούτε GPS, ούτε drones, αλλάζεις απλώς ημερομηνία στην ανακοίνωση — η είδηση μένει ίδια.
Το δελτίο της ΕΜΥ προειδοποιούσε. Οι υποδομές όχι
Η ΕΜΥ ενημέρωσε εγκαίρως. Οι τοπικές δομές όμως παραμένουν τόσο ανέτοιμες ώστε κάθε βροχή να θυμίζει καταστροφή. Η «έκτακτη ανάγκη» στην Ελλάδα έχει γίνει ο κανόνας, γιατί η πρόληψη παραμένει η μεγάλη άγνωστη λέξη.
Η κακοκαιρία δεν φταίει. Το κράτος φταίει που κάθε φορά παίζει άμυνα σε ένα παιχνίδι που θα έπρεπε να έχει κερδίσει εδώ και χρόνια.
Δεν χρειάζονται άλλες «συγκλονιστικές εικόνες», ούτε άλλες «επιχειρήσεις διάσωσης». Χρειάζονται σοβαρά έργα, μακροπρόθεσμος σχεδιασμός και ένα κράτος που δεν εμφανίζεται μόνο αφού όλα έχουν ήδη καταρρεύσει.
