Η ελληνική αγροτιά στενάζει. Η ύπαιθρος ερημώνει. Τα χωράφια μένουν ακαλλιέργητα. Οι παραγωγοί, καθημερινά, δίνουν μάχη με ένα κράτος που τους αφήνει αβοήθητους, με τους φόρους να πνίγουν την παραγωγή, τις επιδοτήσεις να καθυστερούν, το κόστος των καλλιεργειών να εκτοξεύεται και τα χρέη να αυξάνονται. Οι αγρότες ζουν σε μια συνεχή ανασφάλεια, προσπαθώντας να επιβιώσουν σε έναν κόσμο όπου η πολιτική τους εγκατάλειψη είναι δεδομένη.
Και ενώ η πραγματικότητα της υπαίθρου είναι αυτή, οι Κώστας Καραμανλής και Αντώνης Σαμαράς εμφανίζονται σαν θεατές ενός δράματος που οι ίδιοι έχουν συνδιαμορφώσει. Με λόγια βαρύγδουπα και κούφια, μιλούν για «ευαισθησία», για «χωρίς αγρότες δεν υπάρχει χώρα», για «εθνική απειλή της ερήμωσης της υπαίθρου». Οι δηλώσεις τους μοιάζουν περισσότερο με επικοινωνιακά σόου παρά με ουσιαστική πολιτική πρόθεση. Είναι πραγματικά αστείο να εμφανίζονται αμφότεροι σαν τα ιερά τοτέμ της λαϊκής Δεξιάς (εδώ γελάμε με τη ψυχή μας), οι οποίοι ο μεν Καραμανλής μας οδήγησε στα Μνημόνιος, ο δε Σαμαράς διέλυσε τη χώρα με τα Μνημόνια.
Ο Καραμανλής, πρώην πρωθυπουργός μιλά για σχέδια και ευαισθησία, λες και η αγροτιά είναι στοιχείο διακόσμησης για τις δημόσιες σχέσεις του. Στην πραγματικότητα, τα χωριά ερημώνουν, οι νέοι φεύγουν στο εξωτερικό, τα χωράφια μένουν ακαλλιέργητα και οι παραγωγοί παλεύουν να καλύψουν βασικές τους ανάγκες.
Ο Σαμαράς, από την πλευρά του, καταγγέλλει την «επικοινωνία» της κυβέρνησης και μιλά με βαρύγδουπες φράσεις για την αναγκαιότητα στήριξης των αγροτών, την ώρα που επί δεκαετίες οι πολιτικές του και οι αποφάσεις που στήριξε απέτυχαν να σώσουν την ύπαιθρο από την οικονομική ασφυξία και την υποβάθμιση.
Αυτοί οι δύο πολιτικοί, που μιλούν σήμερα με έπαρση για την αγροτιά, είναι οι ίδιοι που σφράγισαν με τις επιλογές τους την κατάληξη στην οποία βρίσκεται σήμερα η ελληνική ύπαιθρος. Μιλούν για προβλήματα που δημιούργησαν οι ίδιοι οι πολιτικές τους. Και το κάνουν σαν να είναι απλοί παρατηρητές — όχι υπεύθυνοι που όφειλαν να δράσουν.
Η αλήθεια είναι πικρή: η ελληνική αγροτιά δεν χρειάζεται λόγια, υποσχέσεις ή τηλεοπτικά σόου. Χρειάζεται έργα και ευθύνες που κανένας από αυτούς τους δύο δεν είχε ή δεν έχει σκοπό να αναλάβει.
Και αντί για όλα αυτά, έχουμε λόγια. Κούφια, επικοινωνιακά λόγια. Μια δήθεν «στήριξη» που καταλήγει σε υποκρισία. Ο Καραμανλής και ο Σαμαράς μπορούν να μιλούν για ευαισθησία, για σχέδια, για εθνικές απειλές, αλλά οι παραγωγοί δεν έχουν ανάγκη από λόγια. Έχουν ανάγκη από επιβίωση.
Αν πραγματικά είχαν επίγνωση του τι σημαίνει αγροτική παραγωγή, θα είχαν ήδη δρομολογήσει μέτρα και πολιτικές που να σώζουν την ύπαιθρο από την οικονομική και κοινωνική ασφυξία. Αντί γι’ αυτό, μιλούν σαν θεατές σε μια τραγωδία που οι ίδιοι συνέβαλαν να γραφτεί.
Καλύτερα λοιπόν οι Καραμανλής και Σαμαράς να βγάλουν τον σκασμό γιατί η ώρα της ευθύνης δεν είναι για λόγια.
Η ελληνική ύπαιθρος βρίσκεται στο χείλος της καταστροφής. Οι αγρότες δεν ζητούν συμπόνια. Ζητούν λύσεις. Και όσοι έχουν μέρος της ευθύνης για την κατάντια της, οφείλουν να σταματήσουν να εμφανίζονται ως σωτήρες.
