Ρεπορτάζ: εφημερίδα ΜΑΚΕΛΕΙΟ
Στον Τύρναβο βρέθηκε ο Δημήτρης Κουτσούμπας, για να το παίξει «ήρωας» και αφεντικό στους αγρότες. Αυτός όμως και τα τσιράκια της αριστεράς και του πατερναλιστικού συμμοριτισμού, διέλυαν βάσει σχεδίου πάντα τις κινητοποιήσεις. «Είναι μεγάλη η χαρά μας που είμαστε αυτές τις μέρες εδώ, στον θεσσαλικό κάμπο, την ώρα που αντηχούν παντού οι κόρνες των τρακτέρ του αγώνα… Την ώρα του μαζικού ξεσηκωμού, της μάχης για την επιβίωση που δίνουν οι χιλιάδες βιοπαλαιστές αγρότες και κτηνοτρόφοι… όλοι ενωμένοι!» είπε αρχικά στην ομιλία του και συνέχισε: «Είμαστε με τα μπλόκα της αγροτιάς. Είμαστε με όποια μορφή πάλης αποφασίσετε εσείς, για την κλιμάκωση αυτού του δίκαιου αγώνα που δίνετε», κατέληγε το ορφανό του Στάλιν, ο αμετανόητος αναχρονιστικός μπολσεβίκος. Αγαπητοί αγρότες, θα σας το πούμε όσο πιο κομψά μπορούμε:
Διώξτε τον από κοντά σας για να δείτε προκοπή. Μην βασίζεστε στους κηφήνες του ΚΚΕ που μόνο για το καλό του αγρότη δεν αγωνίζονται. Τουλάχιστον έτσι λένε τα γεγονότα του παρελθόντος. Από το 1974 και μετά, με την επανεμφάνιση του ΚΚΕ και την ανάκαμψη των συνδικάτων, το αγροτικό κίνημα γνώρισε έντονες εντάσεις, όπου συχνά κατηγορήθηκαν οι ηγεσίες για διχασμό ή συμβιβασμό. Το αγροτικό κίνημα ξύπνησε μετά από δεκαετίες καταστολής και οι αγρότες άρχισαν να διεκδικούν γη, τιμές, επιδοτήσεις και αντίσταση στην ΕΟΚ. Οι πρώτες μεγάλες εξεγέρσεις (π.χ. 1975-1976 στη Μακεδονία) έχουν αυθόρμητο χαρακτήρα, αλλά γρήγορα
«κομματικοποιούνται». Το ΚΚΕ, μέσω της Πανθεσσαλικής Ένωσης Αγροτικών Συνεταιρισμών, παίρνει ηγετικό ρόλο, προωθώντας «εργατοαγροτική συμμαχία» και πολιτικά αιτήματα. Πολύ νωρίς όμως, κάποιοι τους πήραν χαμπάρι και άρχισαν να κατηγορούν το ΚΚΕ ότι χωρίζει το κίνημα σε «ταξικές» βάσεις.
Βαγγέλης Μπούτας: Ο «ηγέτης» που κατηγορήθηκε για «κυματοθραύστης»
Ο Βαγγέλης Μπούτας, αγρότης από την Καρδίτσα, ήταν εμβληματική φιγούρα του ΚΚΕ στο αγροτικό κίνημα. Εντάχθηκε νωρίς στο ΚΚΕ, έγινε πρόεδρος της Αγροτικής Συνεταιριστικής Ένωσης Καρδίτσας και βουλευτής ΚΚΕ (1996-2000, 2012). Ήταν πρωτεργάτης μεγάλων κινητοποιήσεων, όπως τα μπλόκα του 1996-1997 και του 2010, όπου ανέβαινε σε τρακτέρ μαζί με βουλευτές. Ο Μπούτας μπορεί να ήταν «ηγέτης», όπως τον παρουσίαζαν, αλλά ουσιαστικά λειτούργησε ως «εργατοπατέρας» που «απονεύρωνε» τα κινήματα. Είχε την «ικανότητα» να μετατρέπει αυθόρμητες εξεγέρσεις σε ελεγχόμενες «κομματικές παρελάσεις», προωθώντας συμβιβασμούς για να μην κλιμακωθούν οι συγκεντρώσεις των αγροτών σε γενική απεργία. Δεν ήταν όμως μόνο αυτός από το ΚΚΕ που και καλά λειτουργούσαν για το καλό του αγρότη, αλλά στην ουσία είχαν τον ρόλο του «κατευναστή».
Στις καρότσες και στα τρακτέρ ανέβαινε ο Μπούτας για να «ξεσηκώσει» τους αγρότες και τελικά να κατέβει με… άδειες τσέπες
Να μην αφήσει τους αγρότες δηλαδή να περάσουν σε απεργίες διαρκείας, που θα δημιουργούσαν πρόβλημα στις κυβερνήσεις. Τέτοιο ρόλο είχε Αχιλλέας Κανταρτζής,
βουλευτής του ΚΚΕ, εμπλεκόμενος σε αγροτικές συζητήσεις ‘90s-’00s, ο Ιωάννης Πατάκης, ο οποίος φέρεται να είχε τον ρόλο του «πυροσβέστη» καθώς τον έστελναν στα
μπλόκα, στις συσκέψεις προκειμένου να χαμηλώνει τους τόνους και να μην αφήνει τις φωτιές να γίνουν επανάσταση. Ο Μπούτας πέθανε το 2020, σε ηλικία 66 ετών.
Τα γαλάζια τσιράκια
Δεν ήταν όμως, μόνο οι αριστεροί που έκαναν τη δουλειά των δεξιών. Κοκκινούλης και Νασίκας, ήταν οι «γαλάζιοι» αντίστοιχοι «καταστολείς» των κινητοποίησεων. Ο Θανάσης Κοκκινούλης παρουσιαζόταν ως «ηγέτης» δεξιών αγροτικών συνδικάτων της Θεσσαλίας. Πρωταγωνίστησε σε μπλόκα κυρίως του 2001 και του 2009, αλλά κατηγορήθηκε ότι «έσβησε» κινητοποιήσεις με «συμβιβασμούς» υπέρ των κυβερνήσεων της ΝΔ. Ήταν «στρατηγός» των «γαλάζιων» στη Θεσσαλία, αλλά για πολλούς, «γέφυρα» προς την εξουσία, αφού κατάφερνε να κάμψει τις αντιστάσεις των αγροτών δεχόμενος τα «ψίχουλα» που έδιναν οι κυβερνήσεις.
Συνδικαλιστής σου λέει μετά. Παρέα με τη Ντόρα, ο Θανάσης Κοκκινούλης που είχε αναλάβει τον ρόλο «καταστολέα» αγροτικών κινητοποιήσεων
Ο Θανάσης Νασίκας, πρώην δήμαρχος Τυρνάβου, είχε έντονη παρουσία στα μπλόκα της δεκαετία 1990-2000. Είχε αναλάβει τον ρόλο του «διχαστή» ανάμεσα στους αγρότες που πάλευαν για τις επιδοτήσεις τους και ένα καλύτερο αύριο.
Έμπαινε μπροστά ως μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής, προωθώντας «ρεαλιστικά» αιτήματα που τελικά «έκλειναν» δρόμους πρόωρα. Ο Νασίκας πέθανε κι αυτός το 2020 αφήνοντας «ορφανό» τον αγροτικό συνδικαλισμό.
Μια ιστορία γεμάτη συνδικαλιστικό πόνο, δράμα και πάντα «τραγική» κατάληξη
Στην πιο πρόσφατη ιστορία των μπλόκων, κυρίαρχο ρόλο παίζει ο Ρίζος Μαρούδας, ο οποίος από νεαρή ηλικία εντάχθηκε στη νεολαία της ΚΝΕ και στη συνέχεια στο αγροτικό κίνημα. Είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής (ΚΕ) του ΚΚΕ και του Τμήματος Αγροτικής Πολιτικής του. Το 2019 συμπεριελήφθη στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΚΚΕ στις ευρωεκλογές, χωρίς να εκλεγεί. Θεωρείται «ανεξάρτητος» και «συμβιβαστικός» σε σχέση με παλιότερους αγροτοσυνδικαλιστές. Κάποιοι τον χαρακτηρίζουν επίσης «δεκανίκι ΚΚΕ». Όπως καταλαβαίνετε όλοι αυτοί που ξεκινούν ως επαναστάτες του ΚΚΕ, καταλήγουν βουλευτές. Πετάξτε τους μακριά, για να δείτε προκοπή.
Από τους πιο πρόσφατους ΚΚΕδες που ανέλαβαν δράση στα μπλόκα των αγροτών, ο Ρίζος Μαρούδας.
Τα μπλόκα του 1996-1997
Οι κινητοποιήσεις των αγροτών διήρκησαν από τις 27 Δεκεμβρίου 1996 έως τις 18 Φεβρουαρίου 1997 (53 μέρες), με κλειστούς δρόμους σε όλη την Ελλάδα και επίκεντρο τη Θεσσαλία (Κιλελέρ, Νίκαια, Πλατύκαμπος, Τέμπη, Μικροθήβες) με κύρια αιτήματα την αύξηση τιμών βάμβακος, σιταριού, καπνού, τη μείωση κόστους παραγωγής (πετρέλαιο, λιπάσματα, ρεύμα), διαγραφή χρεών προς την αγροτική τράπεζα, κατάργηση του φόρου μεγάλων περιουσιών για αγροτεμάχια, αναπροσαρμογή συντάξεων του ΟΓΑ. Ήταν μάλιστα και τα πιο επεισοδιακά -ως σήμερα γιατί βλέπουμε ανάλογες καταστάσεις μπλόκα, καθώς η κυβέρνηση Σημίτη έστειλε τα ΜΑΤ. Έγιναν σκληρές συγκρούσεις στη Νίκαια Λάρισας
– δεκάδες τραυματίες, 200 συλλήψεις. Ο Μπούτας ανεβαίνει στο τρακτέρ στη Νίκαια και φωνάζει από το μεγάφωνο: «Εδώ θα μείνουμε μέχρι να πέσει η κυβέρνηση ή να πάρουμε αυτά που ζητάμε». Η «Συντονιστική» υπογράφει συμφωνία με τον υπουργό Γεωργίας για 180 δισ. πακέτο, αυξήσεις 10-15%, μερική διαγραφή χρεών.
Οι «αυτόνομοι» την απορρίπτουν.
Η Θεσσαλονίκη μένει χωρίς τρόφιμα, η Αθήνα χωρίς γάλα. Στις 12 Φεβρουαρίου 1997, η «Συντονιστική» αποφασίζει αποχώρηση, αλλά ο Μπούτας και οι υπόλοιποι ΚΚΕ-δες δηλώνουν ότι μένουν «μέχρι τέλους». Μετά από 53 μέρες, και ενώ τα ψυγεία έχουν αδειάσει, τα τελευταία μπλόκα (Νίκαια, Πλατύκαμπος) ανοίγουν. Οι κινητοποιήσεις λήγουν χωρίς να έχουν λάβει οι αγρότες σχεδόν τίποτα από τα βασικά αιτήματα. Το ΚΚΕ και ο Μπούτας τα μετέτρεψαν σε «κομματική φιέστα», δεν δέχτηκαν κανένα συμβιβασμό και έφυγαν άπρακτοι και με τις τσέπες άδειες.
