Η πρόσφατη δήλωση της Μαρίας Ζαχάροβα —«Θα λάβετε αυτά που αξίζετε»— δεν ήταν μια ακόμη διπλωματική αιχμή. Ήταν ένα καμπανάκι κινδύνου για μια Ελλάδα που, με ευθύνη της σημερινής πολιτικής ηγεσίας, έχει μετατραπεί από παραδοσιακά ουδέτερο παίκτη σε στοχοποιημένο κράτος στα μάτια της μεγαλύτερης πυρηνικής δύναμης του πλανήτη.
Και το πιο ανησυχητικό; Η προειδοποίηση δεν στρεφόταν απλώς κατά της κυβέρνησης, αλλά κατά της Ελλάδας συνολικά. Ένα σημείο καμπής που ελάχιστοι δείχνουν να αντιλαμβάνονται.
Μια χώρα χωρίς στρατηγική: Από την «ισορροπία» στην τυφλή ταύτιση
Η Ελλάδα επέλεξε από την πρώτη στιγμή να ευθυγραμμιστεί πλήρως με την ουκρανική πλευρά, στέλνοντας όπλα, πυρομαχικά και υπογράφοντας συμφωνίες που την τοποθετούν στην ίδια γραμμή με τις ΗΠΑ και την ΕΕ. Μόνο που μια μικρή χώρα, με τεράστια γεωπολιτικά ανοίγματα, δεν έχει την πολυτέλεια να λειτουργεί σαν να είναι υπερδύναμη.
Η ρωσική πλευρά το εξέλαβε όχι ως πολιτική στάση, αλλά ως εχθρική κίνηση. Και το λέει πλέον ανοιχτά.
Ιστορικά παθήματα που δεν έγιναν μαθήματα
Η ελληνική κυβέρνηση φαίνεται να αγνοεί ότι η ιστορία είναι αμείλικτη απέναντι στις κακές επιλογές.
Από την εκστρατεία του 1919 κατά των Σοβιετικών μέχρι την ψυχρή στάση της Μόσχας στη Μικρασιατική Καταστροφή, οι στιγμές όπου η Ελλάδα λειτούργησε κόντρα στη Ρωσία δεν κατέληξαν ποτέ ευνοϊκά.
Και όμως, έναν αιώνα μετά, η χώρα επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη: προκαλεί μια μεγάλη δύναμη —χωρίς να έχει κανένα εθνικό συμφέρον να το κάνει και χωρίς να διαθέτει ανάλογα διπλωματικά ή στρατιωτικά αποθέματα.
Μια κυβέρνηση «σκληρή» εκεί που δεν πρέπει και άφωνη εκεί που πρέπει
Η Αθήνα έσπευσε να εκδώσει μια δήλωση «απορριπτική» απέναντι στη Μόσχα, λες και μπορεί να σηκώσει τέτοιο βάρος.
Την ίδια στιγμή, απέναντι στην Τουρκία —η οποία δημιουργεί τετελεσμένα, αμφισβητεί κυριαρχικά δικαιώματα και προκαλεί καθημερινά— η ελληνική κυβέρνηση περιορίζεται σε χλιαρές ανακοινώσεις και «διαρροές».
Η διαφορά είναι ολοφάνερη:
-
Στη Ρωσία γινόμαστε «αδιάλλακτοι», γιατί θεωρούμε ότι έχουμε ισχυρές πλάτες.
-
Στην Τουρκία παριστάνουμε τους «ψύχραιμους», γιατί φοβόμαστε τις αντιδράσεις.
Μια επικίνδυνη ασυνέπεια που εκθέτει την Ελλάδα σε δύο μέτωπα ταυτόχρονα.
Αν μετά το τέλος του πολέμου η Τουρκία προκαλέσει ένταση στο Αιγαίο ή στην Ανατολική Μεσόγειο, είναι αφελές να πιστεύουμε ότι η Ρωσία θα κινηθεί υπέρ μας —το αντίθετο είναι πιθανότερο.
Όχι επειδή θα συνταχθεί με την Τουρκία, αλλά επειδή εμείς επιλέξαμε να μετατραπούμε σε έναν από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές μιας πολιτικής που η Μόσχα θεωρεί απειλή.
Η σημερινή ελληνική στάση δεν αποτελεί «διεθνιστική αλληλεγγύη». Είναι πολιτική απερισκεψία που βάζει τη χώρα σε περιβάλλον υψηλού κινδύνου, χωρίς να υπολογίζει τις συνέπειες.
Κανείς δεν υποστηρίζει ότι η χώρα πρέπει να «υποκύψει» ή να ακολουθεί τυφλά τη Μόσχα. Αλλά άλλο πράγμα η ισορροπία, κι άλλο η απερίσκεπτη ταύτιση.
Σήμερα, η Αθήνα μοιάζει να έχει επιλέξει τον πιο ανώριμο δρόμο: να συγκρουστεί με τη Ρωσία χωρίς να έχει εξασφαλίσει αντίβαρα, χωρίς να έχει σχέδιο και χωρίς να υπολογίζει ότι οι συνέπειες των επιλογών αυτών δεν θα τις πληρώσουν οι πολιτικοί που τις έκαναν, αλλά η ίδια η χώρα.
