Τι ακριβώς πανηγυρίζει η κυβέρνηση; Μήπως για το γεγονός ότι η Ελλάδα επιτέλους προχωρά στις πολυαναμενόμενες γεωτρήσεις νότια και νοτιοδυτικά της Κρήτης, όπως είχε εξαγγελθεί εδώ και χρόνια;
Όχι, φυσικά. Το φιλόδοξο αυτό πρόγραμμα φαίνεται να έχει «παγώσει» αθόρυβα — και στη θέση του ανακοινώνονται με τυμπανοκρουσίες οι γεωτρήσεις στο βορειοδυτικό Ιόνιο.
Καλό είναι το Ιόνιο, δεν αντιλέγει κανείς. Όμως, η στρατηγική σημασία των ερευνών νότια της Κρήτης δεν συγκρίνεται. Εκεί βρίσκεται το πραγματικό ενεργειακό και γεωπολιτικό διακύβευμα για τη χώρα· εκεί όπου τέμνονται οι ΑΟΖ Ελλάδας – Λιβύης – Αιγύπτου, εκεί όπου η Τουρκία αμφισβητεί ευθέως τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα με το παράνομο τουρκολιβυκό μνημόνιο.
Οι «χαρές» για το Ιόνιο και η σιωπή για την Κρήτη
Η κυβέρνηση επιχειρεί να παρουσιάσει ως μεγάλη επιτυχία το ξεκίνημα των γεωτρήσεων στο Ιόνιο, αποφεύγοντας επιμελώς να εξηγήσει γιατί έχει εξαφανιστεί από τον χάρτη το πρόγραμμα νότια της Κρήτης.
Πρόκειται για τεχνική καθυστέρηση ή για πολιτική υπαναχώρηση;
Οι ενδείξεις δείχνουν το δεύτερο. Η Αθήνα, μπροστά στις τουρκικές απειλές και στις πιέσεις «αποκλιμάκωσης» από συμμάχους και εταίρους, φαίνεται να έχει επιλέξει την «ήσυχη διπλωματία» αντί για την ενεργητική υπεράσπιση των κυριαρχικών της δικαιωμάτων.
Οι έρευνες της Chevron και το χαμένο στοίχημα
Η διεθνής ενεργειακή συγκυρία είναι πιο ευνοϊκή από ποτέ. Η Chevron, που έχει αναλάβει τα δικαιώματα έρευνας νότια της Κρήτης, αναμένει πολιτική σταθερότητα και σαφές πλαίσιο για να ξεκινήσει. Όμως, όσο η κυβέρνηση αποφεύγει να δώσει πράσινο φως, τόσο χάνεται πολύτιμος χρόνος — και μαζί του, χάνεται και η αξιοπιστία της Ελλάδας ως χώρας που αξιοποιεί τις ενεργειακές της δυνατότητες.
Δεν είναι μόνο οικονομικό το ζήτημα. Είναι θέμα εθνικής κυριαρχίας. Κάθε καθυστέρηση στέλνει το μήνυμα ότι η Ελλάδα «μετράει» τις κινήσεις της με γνώμονα τις αντιδράσεις της Άγκυρας. Και αυτό, σε μια περίοδο όπου η Τουρκία διεκδικεί ολοένα και περισσότερο λόγο στην Ανατολική Μεσόγειο, συνιστά επικίνδυνη ένδειξη αδυναμίας.
Οι κρίσιμες θαλάσσιες ζώνες και η σιωπή της Αθήνας
Τα πεδία νότια και νοτιοδυτικά της Κρήτης, οι θαλάσσιες περιοχές γύρω από το σύμπλεγμα της Μεγίστης (Καστελλόριζο) και τα στενά Κάσου – Καρπάθου δεν είναι απλώς γεωτρητικά οικόπεδα. Είναι οι γραμμές άμυνας της ελληνικής κυριαρχίας απέναντι στη θεωρία της «Γαλάζιας Πατρίδας».
Η απουσία πρωτοβουλιών σε αυτά τα πεδία δημιουργεί εύλογα ερωτήματα:
Πώς είναι δυνατόν η Τουρκία να σχεδιάζει γεωτρήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο χωρίς δισταγμούς, ενώ η Ελλάδα αποφεύγει ακόμη και να ασκήσει τα νόμιμα δικαιώματά της σε θαλάσσιες περιοχές που της ανήκουν;
Συμπέρασμα
Οι γεωτρήσεις στο Ιόνιο είναι καλοδεχούμενες, αλλά δεν αρκούν. Η κυβέρνηση δεν μπορεί να πανηγυρίζει για μικρές νίκες, όταν τα μεγάλα μέτωπα παραμένουν ανοιχτά και οι εθνικές προτεραιότητες υποχωρούν μπροστά στις τουρκικές απειλές.
Η Ελλάδα πρέπει να σταματήσει να λειτουργεί με το βλέμμα στραμμένο προς την Άγκυρα. Η πραγματική στρατηγική ωριμότητα δεν βρίσκεται στις «χαρές και τα πανηγύρια» για ένα έργο δευτερεύουσας σημασίας, αλλά στο θάρρος να προχωρήσει εκεί όπου κρίνεται η κυριαρχία της: νότια της Κρήτης και στην καρδιά της Ανατολικής Μεσογείου.
θες να πεις κατα την παγιαν τακτικην?
Επρεπε ηδη να εχει ξεκινησει αυτο απο τη στιγμη που χαρακτηκε αοζ με ιταλια αλλα αμα εισαι κοτα λυρατη και τρεμεις μηπως κακοκαρδισεις τον μογγολο αυτα συμβαινουν