Η τρομοκρατική επίθεση στη διάσημη παραλία Μποντάι του Σίδνεϊ, κατά τη διάρκεια δημόσιας εκδήλωσης για τον εορτασμό του εβραϊκού Χανουκά, δεν ήταν ούτε τυχαία ούτε απρόβλεπτη. Ήταν το αναμενόμενο αποτέλεσμα μιας αλυσίδας προειδοποιήσεων που αγνοήθηκαν. Και το πιο ανησυχητικό στοιχείο είναι ότι η Αυστραλία δεν ήταν –και δεν είναι– η μόνη χώρα στο στόχαστρο.
Η ισραηλινή Μοσάντ είχε σημάνει συναγερμό ήδη από τα τέλη Οκτωβρίου, προειδοποιώντας ότι ένα οργανωμένο, διακρατικό τρομοκρατικό δίκτυο ετοιμάζει επιθέσεις εναντίον εβραϊκών και ισραηλινών στόχων σε Ελλάδα, Γερμανία και Αυστραλία. Σε μια πρωτοφανή κίνηση, η ισραηλινή υπηρεσία πληροφοριών έδωσε ακόμη και στη δημοσιότητα τα στοιχεία του ανθρώπου που φέρεται να κινεί τα νήματα πίσω από το παγκόσμιο αυτό σχέδιο τρόμου.
Ο «εγκέφαλος» του δικτύου και ο ρόλος του Ιράν
Σύμφωνα με τη Μοσάντ, κεντρικό πρόσωπο πίσω από το κύμα επιθέσεων είναι ο Σαρντάρ Αμάρ, ανώτατος διοικητής της διαβόητης Δύναμης Κουντς των Ιρανών Φρουρών της Επανάστασης. Ο Αμάρ φέρεται να ηγείται ενός τεράστιου δικτύου περίπου 11.000 πρακτόρων, οι οποίοι δραστηριοποιούνται σε Ευρώπη και Αυστραλία, οργανώνοντας μυστικές επιχειρήσεις, στρατολογώντας ενδιάμεσους και προετοιμάζοντας χτυπήματα με τρόπο που να μην οδηγεί άμεσα στην Τεχεράνη.
Η Μοσάντ προειδοποίησε ρητά ότι το Ιράν είχε ήδη δημιουργήσει υποδομές τρομοκρατίας σε δυτικές χώρες, με στόχο συναγωγές, εβραϊκά κέντρα, επιχειρήσεις ισραηλινών συμφερόντων και σημεία υψηλού συμβολισμού. Παρ’ όλα αυτά, όπως αποκαλύπτεται, οι αυστραλιανές αρχές επέδειξαν επικίνδυνη αδράνεια, υποτιμώντας τη σοβαρότητα των πληροφοριών.
Η Ελλάδα στο επίκεντρο του συναγερμού
Ιδιαίτερη ανησυχία προκαλεί το γεγονός ότι η Ελλάδα περιλαμβανόταν εξαρχής στις χώρες υψηλού κινδύνου. Η προειδοποίηση της Μοσάντ δεν ήταν θεωρητική. Τον Ιούλιο του 2024, οι ελληνικές αρχές προχώρησαν σε επτά συλλήψεις, ανάμεσά τους και δύο Ιρανοί υπήκοοι, για εμπρηστικές επιθέσεις που είχαν στόχο ξενοδοχείο ισραηλινής ιδιοκτησίας και συναγωγή στο κέντρο της Αθήνας.
Σύμφωνα με τις πληροφορίες, οι επιθέσεις αυτές δεν ήταν μεμονωμένα περιστατικά, αλλά τμήμα ενός ευρύτερου σχεδίου δοκιμής, χαρτογράφησης και «μέτρησης αντιδράσεων». Η Ελλάδα, με τον τουριστικό της χαρακτήρα, τη γεωγραφική της θέση και τη στενή της σχέση με το Ισραήλ, θεωρείται από το δίκτυο εύφορο πεδίο δράσης.
Το πιο ανησυχητικό στοιχείο σε αυτή την υπόθεση δεν είναι μόνο η έκταση και η οργάνωση του ιρανικού τρομοκρατικού δικτύου, αλλά το γεγονός ότι η Ελλάδα είχε προειδοποιηθεί ξεκάθαρα και εγκαίρως. Το όνομά της περιλαμβανόταν ρητά στις χώρες υψηλού κινδύνου που είχε υποδείξει η Μοσάντ, μαζί με τη Γερμανία και την Αυστραλία. Κι όμως, το ερώτημα παραμένει αμείλικτο: έγιναν όσα έπρεπε ή απλώς αποφεύχθηκε προσωρινά το χειρότερο;
Οι συλλήψεις του Ιουλίου του 2024 στην Αθήνα απέτρεψαν συγκεκριμένες επιθέσεις, αλλά ταυτόχρονα αποκάλυψαν κάτι πολύ πιο ανησυχητικό: ότι τρομοκρατικοί πυρήνες είχαν ήδη εγκατασταθεί, παρακολουθούσαν στόχους και περνούσαν σε επιχειρησιακή φάση στο κέντρο της ελληνικής πρωτεύουσας. Ξενοδοχείο ισραηλινών συμφερόντων και συναγωγή είχαν ήδη μπει στο στόχαστρο — όχι θεωρητικά, αλλά στην πράξη.
Παρά τη σοβαρότητα αυτών των εξελίξεων, η εικόνα που εκπέμπεται προς τα έξω είναι αυτή της υποβάθμισης και της σιωπής. Δεν υπήρξε καμία ουσιαστική δημόσια ενημέρωση για το εύρος της απειλής, καμία σαφής διαβεβαίωση για αυξημένα μέτρα ασφαλείας σε ευαίσθητους στόχους, καμία ένδειξη ότι το κράτος αντιμετωπίζει το ζήτημα ως μακροχρόνια απειλή και όχι ως μεμονωμένο περιστατικό.
Η Ελλάδα παραμένει χώρα-κόμβος: τουριστικός προορισμός εκατομμυρίων επισκεπτών, σημείο διέλευσης, κράτος με έντονη εβραϊκή και ισραηλινή παρουσία, αλλά και με ανοιχτά σύνορα προς μια ευρύτερη γεωπολιτικά ασταθή περιοχή. Όλα αυτά καθιστούν τη χώρα ιδανικό πεδίο δράσης για δίκτυα που επενδύουν στη χαλαρότητα, στη γραφειοκρατία και στην ψευδαίσθηση ότι “εδώ δεν γίνονται τέτοια”.
Το πιο ανησυχητικό, ωστόσο, είναι η αίσθηση ότι οι ελληνικές αρχές αντιδρούν εκ των υστέρων, μόνο όταν οι συλλήψεις και οι αποκαλύψεις δεν μπορούν πια να κρυφτούν. Η πρόληψη, η διαρκής επιτήρηση και η ενίσχυση της αντιτρομοκρατικής συνεργασίας φαίνεται να μένουν στο παρασκήνιο, την ώρα που οι ξένες υπηρεσίες κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου.
Η εμπειρία της Αυστραλίας δείχνει τι συμβαίνει όταν οι προειδοποιήσεις υποτιμώνται. Η επίθεση στο Σίδνεϊ δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία· ήταν το αποτέλεσμα πολιτικής και επιχειρησιακής χαλάρωσης. Το ερώτημα που τίθεται πλέον ανοιχτά είναι αν η Ελλάδα περιμένει απλώς να «επιβεβαιωθούν» οι χειρότεροι φόβοι για να κινητοποιηθεί πλήρως.
Η Μοσάντ ήταν σαφής: το δίκτυο παραμένει ενεργό. Και όσο οι ελληνικές αρχές περιορίζονται στη διαχείριση της εικόνας αντί της ουσίας, η χώρα κινδυνεύει να βρεθεί όχι απλώς στο ραντάρ της τρομοκρατίας, αλλά στο επίκεντρό της.
Γερμανία και Αυστραλία: το ίδιο μοτίβο τρόμου
Το ίδιο μοτίβο εμφανίστηκε και στη Γερμανία, όπου οι αρχές αποκάλυψαν ότι ένας άνδρας, συλληφθείς στη Δανία, κατασκόπευε εβραϊκές τοποθεσίες στο Βερολίνο για λογαριασμό ιρανικών υπηρεσιών. Η αποστολή του, σύμφωνα με τους εισαγγελείς, ενδεχομένως συνδεόταν με προετοιμασία τρομοκρατικών επιθέσεων.
Στην Αυστραλία, οι αρχές κατηγόρησαν ανοιχτά το Ιράν για εμπλοκή σε εμπρηστικές επιθέσεις σε συναγωγή στη Μελβούρνη και σε kosher εστιατόριο στο Σίδνεϊ, χρησιμοποιώντας ποινικούς και μέλη οργανωμένων συμμοριών ως «αναλώσιμους εκτελεστές».
Ένα δίκτυο σκιών και η επικίνδυνη υποτίμησή του
Σύμφωνα με τη Μοσάντ, το ιρανικό δίκτυο επιχείρησε συστηματικά να καλύψει τα ίχνη του, στρατολογώντας μη Ιρανούς, χρησιμοποιώντας εγκληματικά στοιχεία και εφαρμόζοντας αυστηρό διαχωρισμό μεταξύ των κρίκων της αλυσίδας. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα πολλές επιθέσεις να εκλαμβάνονται αρχικά ως «ερασιτεχνικές» ή ποινικού χαρακτήρα, γεγονός που –όπως αποδεικνύεται– λειτούργησε υπέρ των τρομοκρατών.
Η επίθεση στο Σίδνεϊ ήρθε να επιβεβαιώσει τους χειρότερους φόβους: οι προειδοποιήσεις ήταν ακριβείς, οι πληροφορίες υπαρκτές και ο κίνδυνος απολύτως πραγματικός.
Η Μοσάντ έχει ήδη καταστήσει σαφές ότι το δίκτυο δεν έχει εξαρθρωθεί πλήρως και ότι οι χώρες που είχαν κατονομαστεί –μεταξύ αυτών και η Ελλάδα– παραμένουν στο ραντάρ. Το ερώτημα πλέον δεν είναι αν υπήρχαν ενδείξεις, αλλά αν οι κυβερνήσεις είναι διατεθειμένες να τις λάβουν σοβαρά πριν το επόμενο χτύπημα.
