ΣΤΟ ΔΟΓΜΑ ΛΕΝΙΝ Η ΓΡΑΜΜΗ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ-ΑΥΤΟΝΟΜΙΣΤΙΚΕΣ ΤΑΣΕΙΣ Σ’ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ Ε.Ε-ΠΩΣ Η ΜΕΡΚΕΛ ΘΑ «ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ» ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΩΝ ΚΡΑΤΩΝ-ΜΕΛΩΝ!

Το δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της Σκωτίας ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία της Ευρώπης, γράφει σε άρθρο της η ρωσική εφημερίδα «Βιζγκλιαντ».

Ο κύριος λόγος για την αύξηση των αυτονομιστικών τάσεων στην Ευρώπη ήταν η έντονη επιθυμία για την ενότητά της. Η μεγάλη προσπάθεια για την ενίσχυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ο περιορισμός της κυριαρχίας των κρατών μελών της, την οδηγεί εκεί.

Ποιος έχει όφελος;
Στη Σκωτία

Στις 18 Σεπτεμβρίου η Σκωτία θα ψηφίσει για το διαχωρισμό της από την Αγγλία με αντίπαλους τους υποστηρικτές των αντιπάλων της ανεξαρτησίας, δεν είναι δυνατόν, προς το παρόν, να προβλεφθεί το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος.

Ωστόσο, ακόμη και εάν η ανεξαρτησία ευνοηθεί λιγότερο από το ήμισυ των ψηφοφόρων, η Σκωτία δεν θα εγκαταλείψει το κίνημα για την ανεξαρτησία. Και το επόμενο δημοψήφισμα είναι βέβαιο ότι θα είναι επιτυχές για τους αυτονομιστές.

Παρά το γεγονός ότι στο Ηνωμένο Βασίλειο, προβάλλει την αρχή «ένα δημοψήφισμα- για μια γενιά», μια άλλη ψηφοφορία ενδέχεται να πραγματοποιηθεί νωρίτερα από 20 χρόνια.
Αλλά το κύριο θέμα είναι ότι το δημοψήφισμα της Σκωτίας, αφαιρεί το ταμπού της απόσχισης στη Δυτική Ευρώπη.

Στην Ισπανία

Στις 9 Νοεμβρίου, θα πραγματοποιηθεί δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της Καταλονίας- και παρόλο που η κυβέρνηση της Μαδρίτης δεν αναγνωρίζει τη νομιμότητά της, η Βαρκελώνη προσδιορίζεται ως κυριαρχούσα και η συντριπτική πλειοψηφία των Καταλανών που την υποστηρίζουν. Ο διαχωρισμός της Καταλονίας από την Ισπανία είναι μόνο θέμα χρόνου. Το διαζύγιο στην Ισπανία με την Καταλονία είναι πιο δύσκολο, επειδή η Μαδρίτη συνειδητοποιεί ότι σειρά θα έχει για έξοδο η Χώρα των Βάσκων.

Στην Ιταλία

Όσον αφορά την προσέγγιση στην Ιταλία- επί πολλά χρόνια οι αυτονομιστές της ‘Λίγκας του Βορρά’ μιλούν για μια ανεξάρτητη ‘Παντάνια’ με πρωτεύουσα το Μιλάνο. Όμως, πρόσφατα, έγινε σαφές ότι πολύ πιο επείγουσα αναδείχθηκε, μετά από δύο αιώνες συνύπαρξης, η Δημοκρατία της Βενετίας (ένα από τα πιο ισχυρά κράτη του Μεσαίωνα).

Μια δημόσια έρευνα που έγινε άνοιξη του τρέχοντος έτους για την περιοχή της Βένετο, έδειξε ότι η συντριπτική πλειοψηφία (90% των ερωτηθέντων, δηλαδή τα τρία τέταρτα των ψηφοφόρων) ήταν υπέρ της διεξόδου από την Ιταλία.

Στο Βέλγιο

Μια άλλη σημαντική και καυτή περίσταση για την ευρωπαϊκή κατάρρευση, είναι η χώρα στην οποία υπάρχουν τα διοικητικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης: το Βέλγιο, το οποίο επί πολλά χρόνια ήταν στα πρόθυρα της κατάρρευσης σε δύο κράτη.
Στην περίπτωση της ανεξαρτησίας της Σκωτίας, η Καταλονία και το Βένετο αναμφίβολα θα εντείνουν τις αποσχιστικές τάσεις, το ίδιο στην Κορσική και τη Σαρδηνία και αλλού που δεν αισθάνονται ιδιαίτερους κρατικούς συνδέσμους .

Η Δυτική Ευρώπη είναι στα πρόθυρα της διεύρυνσης του αριθμού των νέων κρατών.
Σύμφωνα με την μετάφραση του echedoros-a.gr νέα κράτη στο δυτικό τμήμα της Ηπείρου, δεν έχουν προκύψει εδώ και εκατόν πενήντα χρόνια, μετά την ολοκλήρωση της διαδικασίας ενοποίησης της Ιταλίας και της Γερμανίας.
Εάν ο χάρτης της Ανατολικής Ευρώπης όλο αυτό το διάστημα συνέχιζε να ενεργεί στην αλλαγή- πρώτα με το θάνατο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και στη συνέχεια με τον αφανισμό της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας- στα δυτικά, τη τελευταία περίπτωση του διαχωρισμού ήταν η δημιουργία το 1830 του Βελγίου- που διαχωρίστηκε από τις Κάτω Χώρες.

Στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα υπήρξαν αλλαγές στη βόρεια Ευρώπη. Η Νορβηγία αποσχίστηκε από τη Σουηδία, η Φινλανδία από τη Ρωσία και η Ισλανδία έφυγε μακριά από τη Δανία.

Ωστόσο, τόσο η Νορβηγία, όσο και η Φινλανδία, εκείνη την εποχή είχαν έναν αιώνα εμπειρίας σε μια κατάσταση με ευρεία αυτονομία και αυτοδιοίκηση.

Κερδίζουν οι δυνάμεις της ενοποίησης

Στη Δυτική και Κεντρική Ευρώπη κατά τα τελευταία εκατό χρόνια υπήρξε μια πολύ διαφορετική διαδικασία- κέρδισαν οι δυνάμεις που υποστήριζαν την ενοποίηση.
Οι πανευρωπαϊκές φιλοδοξίες εντάθηκαν μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και ιδιαίτερα μετά το δεύτερο.

Η δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης το 1992 ήταν μόνο η ενοποίηση της διαδικασίας ολοκλήρωσης, η οποία ξεκίνησε το 1951, με το σχηματισμό της «Ένωσης του Άνθρακα και του Χάλυβα», οι «Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης», η ιδέα αυτή είναι από την εποχή του Λένιν για τον τρόπο εργασίας, ανδρώθηκε και απέκτησε αυτοπεποίθηση για να πάρει το σημερινό σχήμα μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και την κατάρρευση, συγχρόνως, του φιλο-σοβιετικού μπλοκ- που, βέβαια, δεν ήταν τυχαία.