Το Σαββατοκύριακο αφιέρωσα πολύ χρόνο σε επικοινωνίες με υγειονομικούς. Γιατρούς και νοσηλευτές.
Τέσσερις στο σύνολο. Μοιρασμένοι.
Οι δύο εργάζονται και αυτή τη στιγμή στα νοσοκομεία. Τριπλοεμβολιασμένοι. Οργισμένοι τριπλοεμβολιασμένοι.
Οι άλλοι δύο σε αναστολή. Τα κρατάνε μέσα τους μήνες τώρα. Και έψαχναν να με βρουν.
Και με βρήκαν.
Με καλούν φίλοι. Γιατροί, νοσηλευτές, ιατροδικαστές. Και άνθρωποι εκτός του χώρου της υγείας.
«Θέλει να επικοινωνήσει μαζί σου η τάδε ή ο τάδε. Δεν αντέχει άλλο. Θέλει να στα πει όλα. Και να έρθει και στο δικαστήριο. Και στον εισαγγελέα. Όπου της/του πεις εσύ».
Εξελίσσεται σε καταιγίδα. Η ροή των μαρτυριών. Των πληροφοριών. Των στοιχείων. Για το πρωτόκολλο του θανάτου.
Ακούω, καταγράφω, διασταυρώνω. Την ίδια ώρα που ολοκληρώνω τη μεγάλη τελική επίθεση στην ομάδα που ελέγχει τη Δικαιοσύνη και είναι η κύρια υπεύθυνη για το γεγονός ότι η εγκληματική οργάνωση μπόρεσε να εκτελέσει το σχέδιο της εξαπάτησης ενός ολόκληρου λαού. Και κυρίως να το κάνει για όλο αυτό το διάστημα. Την ίδια ώρα που ετοιμάζομαι για την κλιμάκωση των νομικών επιθέσεων σε όλα τα άλλα μέτωπα. Την ίδια ώρα που έχω βάλει στο φουλ τις μηχανές των τριών ναυαρχίδων στο μέτωπο των δολοφονιών στα κολαστήρια. Την ίδια ώρα που φτιάχνω τη λίστα των μαρτύρων για όλα τα αποδεικτικά πεδία. Για τη δίκη, για τη μήνυση. Τη λίστα των μαρτύρων που θα ζητήσω από το Εφετείο να κληθούν. Την τεράστια λίστα των στοιχείων που θα υποβάλω εις διπλούν. Στη δίκη και στη μήνυση. Και των στοιχείων που θα ζητήσω να προσκομιστούν. Στοιχεία που περιμένουν όλοι οι Έλληνες να δουν. Και μάρτυρες που δεν θα κληθούν αυτή τη φορά στα γνωστά τηλεοπτικά στούντιο των μέσων μαζικής εξαπάτησης, αλλά στο ακροατήριο του Τριμελούς Εφετείου Αθηνών. Για να απαντήσουν στις ερωτήσεις που θέλουν να τους απευθύνουν όλοι οι Έλληνες. Να απαντήσουν στον πρόεδρο, στους εφέτες και στον εισαγγελέα. Αλλά κυρίως σε μένα. Και εγώ δεν είμαι ούτε Οικονόμου, ούτε Παπαδάκης, ούτε Κοσιώνη, ούτε Πορτοσάλτε.
Την ίδια ώρα που πρέπει να διακόψω ό,τι κάνω για να παρέμβω στο Αττικόν, στην Καρδίτσα ή όπου αλλού. Πάντα με προσοχή, όπως είκοσι δύο μήνες τώρα, για να μη γίνει ούτε μισό λάθος.
Την ίδια ώρα που ακούω άλλον έναν χαροκαμένο άνθρωπο να μου περιγράφει ένα ακόμα έγκλημα και τον κατευθύνω για τα στοιχεία που χρειάζομαι. Και που για κάποια θα χρειαστώ να κάνω εγώ ενέργειες για να τα πάρουμε στα χέρια μας. Την ίδια ώρα που ακούω έναν άτυχο συνάνθρωπό μας να μου περιγράφει την κόλαση που περνά μετά τον εμβολιασμό του και την αντιμετώπιση που έχει από νοσοκομείο και εμβολιαστικό κέντρο. Το ιστορικό σημειώνεται, δίνω οδηγίες για τα στοιχεία που χρειάζομαι, αφενός για να τον βοηθήσουμε, αφετέρου για να καταγραφεί μία ακόμη απόδειξη στο τρίτο πρωτόκολλο, αυτό για το οποίο εφαρμόστηκαν τα άλλα δύο.
Την ίδια ώρα που, την ίδια ώρα που, την ίδια ώρα που…
Το σημερινό μοναδικό διάλειμμα ήταν η βόλτα του Κούπερ με τον Έκτορα. Και είκοσι λεπτά το βράδυ στο φαγητό.
Ακούω, λοιπόν, καταγράφω, διασταυρώνω.
Και καταλαβαίνω αυτές τις ώρες ότι τα συναισθήματά μου είναι ανάμεικτα.
Από τη μία, η τεράστια χαρά μου για το τσουνάμι των πληροφοριών, των μαρτυριών και των στοιχείων. Και για το γεγονός ότι πλέον τα στόματα ανοίγουν το ένα μετά το άλλο.
Και μία ανατριχίλα. Να ακούω από τους ίδιους τους νοσηλευτές και τους γιατρούς την επιβεβαίωση όλων αυτών που καταγγέλλω όλους αυτούς τους ατελείωτες μήνες από την πλευρά των ασθενών και των συγγενών τους. Δεν περιγράφεται το συναίσθημα αυτό.
Από την άλλη όμως η τεράστια οργή. Η οργή που με πλημμυρίζει. Όσο και αν έχω βιώσει την ασύλληπτη αυτή φρίκη, το να ακούς από αυτούς τους ανθρώπους μέσα σε μία μόνο περιγραφή όλα αυτά που μεμονωμένα άκουγες στην κάθε μία χωριστά από τις άπειρες περιγραφές ασθενών και συγγενών, σε τρελαίνει.
Δεν είναι ώρα όμως να αφήσω τον εαυτό μου να παρασυρθεί από την οργή αυτή. Δεν το έχω κάνει ποτέ έως τώρα για να το κάνω στην κρισιμότερη φάση αυτού του τιτάνιου αγώνα.
Ήθελα απλώς να το μοιραστώ μαζί σας…
