Το έσχατα της ανθρώπινης ψυχής…

Κοινοποίηση:
2543882_760x500

Σήμερα γίνατε όλοι μάρτυρες. Της στοχοποίησης αυτής εδώ της οικογένειας. Των ζωντανών της.

[Το βίντεο θα ανέβει εδώ, στο κανάλι και στο makeleio.gr, μέσα στο πρωί]

Αλλά και των νεκρών της.

Όλοι μαζί, χέρι-χέρι. Την ώρα που η “εδώ πλευρά” έπιανε στο στόμα της τον νεκρό παππού μου, αποκαλύπτοντας τα έσχατα σκοτάδια της ανθρώπινης ψυχής, το παρακράτος έπιανε στο δικό του τον γιο μου. Ο πόλεμος είναι ολοκληρωτικός. Και είναι σαν να μας πολεμάει ο Σατανάς ο ίδιος. Το Κακό.

Με ή χωρίς προσωπείο.

Στα live αυτά, τρία στη σειρά, ζήσατε μαζί μου αυτό που ζούμε δύο χρόνια τώρα, εγώ και η οικογένειά μου. Και μάλιστα στην κλιμάκωση που είχε μέσα στο χρόνο ο ολοκληρωτικός αυτός πόλεμος από το κράτος και το παρακράτος. Και από τα δύο αυτά μαζί, μεταμφιεσμένα. Με το αποκρουστικό προσωπείο της “εδώ” πλευράς. Την οποία ακούσατε με αηδία να μιλάει με πολύ χειρότερο τρόπο από την “απέναντι”. Βρώμικο τρόπο. Πολύ βρώμικο.

Εμετικό.

Επέτρεψα στον εαυτό μου να χρησιμοποιήσει πολύ βαρείς χαρακτηρισμούς. Ήταν το λιγότερο που είχα να κάνω για να αφυπνιστείτε πολλοί από εσάς. Έπρεπε να σηκώσω την πέτρα για να δείτε όλοι τα σκουλήκια που κρύβονταν κάτω από αυτή. Και να πετάξω με δύναμη και οργή την πέτρα στο έδαφος.

Για να σειστεί η γη.

Ακούσατε πράγματα που ούτε το ίδιο το σύστημα, το ίδιο το κράτος, αλλά ούτε και αυτό το παρακράτος, δεν τόλμησαν να ξεστομίσουν. Πράγματα που έκαναν τους τόνους της λάσπης που δέχθηκα από τα γκεμπελικά κέντρα των συστημικών Μ.Μ.Ε. να μοιάζουν με σερπαντίνες. Πράγματα που έκαναν την Μάνδρου και τον Ευαγγελάτο να κοκκινίσουν.

Όπως έπρεπε και να κλείσω το τελευταίο αυτό live πριν την ώρα του. Για να αναδείξω την νοοτροπία αυτή που είναι συνυπεύθυνη για τα δεινά που υφίσταται η χώρα μας. Βρίσκεται επιτέλους ένας άνθρωπος στο κέντρο του κυκλώνα να δίνει τον υπέρ πάντων αγώνα στο πλευρό των Ελλήνων, χωρίς να διεκδικεί πολιτικές θέσεις και ανταλλάγματα, αντιμετωπίζοντας όλες τις δυνάμεις και τα πρόσωπα του θηρίου, και όμως βρίσκονται όλοι αυτοί που θα τον “συμβουλέψουν” να “μην ασχολείται”, να “μην παρασύρεται”, να “μην χάνει τη ψυχραιμία του” και να ασχολείται με “σοβαρότερα πράγματα”.

Λίγοι τελικά θα σε στηρίξουν όταν η φωτιά δεν έχει φτάσει στο δικό τους σπίτι.

Εγώ όμως δεν θα κάνω πίσω. Τα ήξερα αυτά. Από την αρχή. Η απόφασή μου να σταθώ απέναντι από το θηρίο και να το πολεμήσω στο όνομα των Ελλήνων, ήταν μία ενσυνείδητη απόφαση με πλήρη επίγνωση του τι επρόκειτο να αντιμετωπίσω. Και των κινδύνων. Όχι μόνο για την επαγγελματική, την ηθική ή την κοινωνική εξόντωσή μου.

Αλλά και την φυσική.

Θα αγωνιστώ μέχρι τελικής πτώσεως. Της δικής τους ή της δικής μου.

Γιατί το έχω αποδεχθεί και το δεύτερο.

Γιατί θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία.

Θα αγωνιστώ με τα τεράστια ψυχικά αποθέματα που μου έχει εξασφαλίσει η αμέριστη συμπαράσταση της οικογένειάς μου, του αδελφού Δημήτρη, των λίγων και εκλεκτών φίλων, και της μικρής (ναι, μικρής, τόσο όσο, ίσως και λιγότερο από …όσο…) οικονομικής στήριξης των ανθρώπων που παρακολουθούν με αγωνία τη μάχη μου απέναντι στο θηρίο, μέσα από την ελάχιστη αυτή ετήσια συνδρομή και των δωρεών, μικρών ή μεγαλύτερων, από τους ακόμη λιγότερους αρωγούς της μάχης.

Το ότι διαχειρίζομαι όμως τον θυμό μου, και είμαι εγώ που αποφασίζω πότε θα τον αφήσω να ξεσπάσει δημόσια, όπως με τους σημερινούς βαρείς χαρακτηρισμούς, δεν σημαίνει και ότι δεν υπάρχει. Ότι δεν θυμώνω.

Και είμαι πολύ θυμωμένος. Και ανθρώπινα, αλλά πάντα ελεγχόμενα, σκέφτομαι, “έτσι είστε;”.

Το πού καταλήγει αυτή η σκέψη, είναι πολύ πιθανό να το μάθετε σύντομα. Εγώ προσωπικά πίσω δεν θα κάνω ποτέ, ούτε θα με δείτε ποτέ σε άλλο ρόλο.

Εμένα όμως.

Κρατήστε το αυτό.

Πολλοί με ρωτάνε, “δεν φοβάσαι;”.

Μόνο οι ανόητοι δεν φοβούνται. Φυσικά φοβάμαι. Από τη στιγμή μάλιστα που έχω πίσω μου μία οικογένεια που εξαρτάται από εμένα για την επιβίωσή της. Και τώρα πια από τους ανθρώπους που ενισχύουν και χρηματοδοτούν τον νομικό αγώνα μου και την ίδια ώρα την ίδια μου την οικογένεια για να παραμείνει όρθια.

Φοβάμαι λοιπόν. Πολεμάω το ίδιο αυτό το Κακό.

Δεν θα αμυνόταν;

Όμως…

Και;

Αυτά είναι πράγματα που σκέφτεται κανείς ΠΡΙΝ αρχίσει αυτόν τον πόλεμο. Τον ολοκληρωτικό αυτό πόλεμο, στον οποίο τους δραματικούς εκείνους τελευταίους μήνες του περασμένου χρόνου βρέθηκα ένας εγώ απέναντι σε όλο κυριολεκτικά το σύστημα.

Και εγώ την απόφασή μου την πήρα τότε. Λίγο μετά την θέση σε εφαρμογή του σχεδίου. Όταν, πολύ γρήγορα, κατάλαβα τι γίνεται.

Και την απόφασή αυτή δεν θα την αλλάξω ποτέ. Ειδικά τώρα που είναι …”ή τώρα ή ποτέ”. Που πλησιάζω στο τέλος.

Με την σκακιέρα να αδειάζει.

Ή εγώ ή αυτοί.

Πηγή

ΚΟΙΝΟΠΟΗΣΗ: